Liefde in Lissabon

Liefde in Lissabon is een verhaal dat je vasthoudt; het is een verhaal dat zoveel nieuwsgierigheid bij de lezer oproept dat het niet toelaat om het boek voor langere tijd weg te leggen.

In het boek is steeds een andere persoon aan het woord en dat zijn er nogal wat, maar het belemmert de leessnelheid in het geheel niet omdat het interessant genoeg blijft. Een andere keer lees je gedeelten die bestaan uit teksten uit brieven of dagboeken.

'Een vrouw die zijn leven in de war schopte, zo was ze. Eerst deed ze het zelf, toen met een dochter, daarna met haar maffe dood. Hij geeft haar nu hij haar brief nog eens terugleest gelijk en vouwt de brief op. Ze heeft terecht het leven geleid dat ze zelfs wilde leiden. Ze ging door roeien en ruiten.'

Het verhaal bestaat uit een inleiding, twee delen en een 'verantwoording'.
De uitnodigende inleiding en de verantwoording zijn neergeschreven vanuit het perspectief van Christian.
In het eerste deel (Zomer 1971) wordt het verhaal verteld vanuit het gezichtspunt van Maurits van Hoof die vroeger Sophie ontmoet heeft die een nichtje van hem blijkt te zijn.
Het tweede deel (2015-2017) lees je over de manier waarop de journalist Christian met alle gegevens die hij van Christian ontvangen heeft omgegaan is. Hij moet er rekening mee houden dat deze betrekking hebben op mensen die inmiddels veel ouder geworden zijn en zoals gebruikelijk is bij mensen die ouder worden, zien ze het een en ander inmiddels in een ander daglicht.

Chris Huinder speelt het klaar om bij mij zoveel nieuwsgierigheid op te wekken dat ik ondanks de vele perspectiefwisselingen door bleef lezen.
De spanning wordt aangewakkerd en de sfeer wordt grimmiger, bars en huiveringwekkend in sommige passages.

Dit boek over familiegeheimen, dood, geweld en seks is een aanrader voor lezers die zich niet laten ontmoedigen door de stevige uitdaging die de auteur voor hen neergelegd heeft.
Ik heb Liefde in Lissabon graag gelezen.