Logboek van een onbarmhartig jaar Aantekeningen bij de liefde en de dood

Ik had nog nooit eerder iets van Palmen gelezen. Ik besloot dit boek te lezen omdat ik zelf nog volop in een rouwproces zit, vanwege het overlijden van mijn vriend. Ik zocht, denk ik, naar herkenning. En ook omdat ik Hans van Mierlo altijd heb bewonderd en meer over hem wilde lezen.
Het Logboek stuitte me vaak tegen de borst. Connie Palmen maakt zichzelf tot het middelpunt van alles. Het leven van van Mierlo, van diens kinderen en familie, van de vrienden van haar en van van Mierlo, alles draait om Connie Palmen. Daarmee is dit boek vaak onverdraaglijk ijdel en larmoyant. Want niemand lijdt zo onder het verlies van Hans van Mierlo als zij en dat draagt ze breed uit. Zonder enige schaamte zet Palmen zich neer als het beste en mooiste dat Hans van Mierlo ooit is overkomen. Maar daarmee reduceert zij hem vaak tot een sentimentele, bijna kinderlijk verliefde oude man.
Het meest treffend (en voor mij ook pijnlijk) zijn de passages over de laatste weken van Hans van Mierlo in het ziekenhuis. Het lijden en het mee-lijden worden treffend beschreven.
Maar als Palmen zich onderdompelt in haar zelfbeklag, dan is ze vaak onverdraaglijk.
Ook ergerde ik me vaak aan de manier waarop Palmen haar poging om dit boek te schrijven afzet tegen andere rouwboeken. Ze probeert bij voorbaat de critici de mond te snoeren door steeds te benadrukken dat wat ze schrijft geen literatuur is. Maar door haar woordkeuze en stijl poogt ze wel degelijk om dit logboek naar een literair niveau te tillen.
Voor mijzelf was de passage over een van de artsen van van Mierlo heel pijnlijk om te lezen. Op een gegeven moment schrijft Connie Palmen over professor Metselaar van het Erasmus MC in Rotterdam, de arts die bij van Mierlo de levertransplantatie uitvoerde. Diezelfde arts die mijn vriend destijds als een nummer behandelde en gruwelijk in de steek liet, wordt hier opgevoerd als een arts die zich zeer om de patiënt van Mierlo bekommerde, bij het horen van zijn overlijden tot tranen geroerd was en alle tijd neemt om Palmen na de dood van van Mierlo uit te leggen wat hem fataal was geworden. Dan bekruipt me het gevoel dat, ook in Nederland, we allemaal gelijk zijn, maar de één toch net iets meer gelijk dan de ander.....

Een boek dat me heeft aangegrepen vanwege de zuiverheid en de emotie. Intens tot op elke millimeter papier. Connie Palmen heeft geschreven over haar grote liefde en dat doet ze meesterlijk. Ik voelde haar vuur van de liefde en ik voelde haar verdriet bij zijn afscheid. Ze heeft een aantal negatieve recensies ontvangen op dit boek en dat vind ik zeer onterecht. Op indringende wijze geeft ze de lezer een blik in een belangrijk deel van haar leven en dat zij destructief met zichzelf omgaat en daar ook melding van maakt, vind ik alleen maar menselijk. Haar openhartigheid wordt bekritiseerd en dat is volslagen belachelijk. Het is een boek over echte, diepe Liefde en de bijbehorende emoties. Meeslepend en krachtig geschreven!!!

Een goed boek waarin C Palmen naast rouw, persoonlijk verlies en verdriet ook niet schroomt haar schaduwkanten, verslavingen etc te beschrijven. Een inkijk in een deplorabele levensfase.

Connie Palmen heeft het aangedurfd om precies op te schrijven wat ze voelde in haar lijf, haar hart en haar ziel. Sinds in maart mijn grote liefde overleed zoek ik - zoals altijd - troost in boeken. Er zijn veel boeken te vinden over sterven en verdriet, maar nergens worden échte gevoelens zo intens beschreven als in dit hartverscheurende logboek.
Eindelijk lees ik de woorden die ik nergens kon vinden: de schrijnende waarheid, onverbloemd en zonder schaamte. Dat je compleet verloren bent, ziek van verlangen en je jezelf het liefst verstopt.
Ik heb er groot respect voor dat Connie Palmen op deze directe manier haar kwetsbaarheid en diepe liefde durft te tonen. Ik raad het boek van harte aan.
En de critici die uit gewoonte weer een negatieve kritiek schrijven?
Die hebben er gewoon helemaal niets van begrepen.

Marianne

Pas begonnen aan dit Logboek ergerde ik me aan het exposeren van alle belangrijke mensen die de auteur zo nodig met zichzelf in verband moest brengen, alle "rouwboeken" die ze er zo nodig bij moest halen, kortom ik vond het een exploitatie van het verdriet die me niet beviel. Hoe kan iets veranderen! Meer en meer ontroerde me de eerlijkheid over haar eigen situatie, al die andere overledenen, alsof het nooit ophoudt! Hoe egocentrisch ook, uiteindelijk is deze verkenning van wat rouw doet, gek genoeg voor iedereen die van meer dan gewoon verhaaltjes lezen houdt, een openbaring en een zelfontdekking. Palmen is dan ook een buitengewoon goede schrijfster "in de diepte"!

Blij dat ik het boek moest kopen, omdat ik het niet uit de bieb kreeg (wat ik eerst zo jammer vond).

Ik houd van dit soort boeken, zwaar, heel hard huilen terwijl je het leest en in de stijl van i.m. Als je op zoek bent naar makkelijk leesvoer moet je dit zeker laten liggen. Mooi verhaal en het blijft gek om de namen van bekende mensen als personages in een boek terug te lezen.
De persoon Connie Palmen komt lang niet altijd sympathiek over (in haar boeken, als media persoonlijkheid) maar aangezien ik niet op zoek was naar een nieuwe vriendin ; ) maar naar een mooi boek, was voor mij het doel bereikt.

Geweldig aangrijpend dagboek over ware liefde. Dit boek kun je niet wegleggen.

Heb I.M. van Connie Palmen ook gelezen en daar was ik al zo van onder de indruk! Haar manier van schrijven, haar open- en eerlijkheid raakt mij zeer! Dit is een verhaal over echte Liefde. Twee mooie mensen die samen genieten en uiteindelijk afscheid van elkaar moeten nemen.. De struggle van Connie na de dood van Hans van Mierlo.. Ik voel met haar mee! Petje af voor deze dame die zo mooi schrijft!

Meesterlijke beschrijving van de pijn, het verdriet, het gemis, de leegte.
Geschreven zoals het werkelijk IS.
Connie Palmen kan verwoorden, wat anderen die hetzelfde hebben meegemaakt, voelen.

Voor dit boek heb ik weinig woorden. Zo intens, dat ik alleen kan zeggen: LEZEN!