Loslaten doet pijn Luisterboek Tooltip Luisterboeken beluister je met de bol.com Kobo app.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Voor de kracht en het doorzettingsvermogen van deze jonge ouders. Hoe de liefde voor hun kind wordt beschreven, de angst, de hindernissen die zijn overwonnen en uiteindelijk de moed om Bryan los te durven laten.
Je wilt en kunt niet stoppen met lezen hoe ontroerd je ook raakt.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Het tweede boek van Marianne dat ik lees. Weer heel mooi geschreven. Ik heb het boek met tranen in mijn ogen gelezen, maar soms ook met een lach op mijn gezicht.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Van meet af aan wist Marianne dat er iets niet goed was tijdens de zwangerschap van Bryan. Helaas kreeg Marianne gelijk en kwam de bevestiging alsnog. Bryan bleek een teratoom te hebben die veel onduidelijkheid met zich meebracht. Na de geboorte van hun zoon breekt een periode aan vol onzekerheid maar de liefde voor hun kind overwint alles, behalve het onder controle krijgen van het ziektebeeld waaronder hun kind gebukt gaat en dat is vreselijk. Alsof dat alles niet genoeg is hebben ze ook te maken met zowel de persoonlijke tekortkomingen van artsen en hulpverleners, gevoed door onbegrip of onwetendheid, als ook het feit dat ze gewoon niet weten waartegen ze vechten.

Met vallen en opstaan, een traan en een lach, worstelen ze zich letterlijk door deze intense jaren heen. De ziekte van Bryan heeft het hele gezin in de greep, alles draait om de zorg voor hun mannetje. Het gevolg hiervan is dat niemand hun zoon zó goed begrijpt als zij en dat zorgt voor conflictsituaties in de zorg. Ze worden steeds weerbaarder en standvastiger en nemen steeds meer zorg voor eigen rekening. Gelukkig is daar meestal hun vaste kinderarts die hen ter zijde staat maar die ook tegen de beperkingen aanloopt die de ziekte van Bryan met zich meebrengt. Want in hun strijd is het nog steeds niet duidelijk wát Bryan mankeert. Wat wél duidelijk is, is dat hun kind deze oneerlijke strijd niet gaat winnen.

Het verhaal van Bryan, het jochie met de stralende lach, laat een diepe indruk achter. De vele emoties die me tijdens het lezen overvallen wisselen elkaar snel af. Het ene moment is er sprake van een grote glimlach, ook bij het gezin, en vervolgens staan de tranen je in de ogen. Maar ook boosheid vanwege de stugge houding van sommige artsen, het gebrek aan empathie, de goedbedoelde aanpak die ondanks waarschuwingen van zijn ouders, tóch verkeerd uitpakken voor Bryan. Met alle gevolgen van dien. Loslaten doet pijn is een verhaal dat verteld moest worden. Ongetwijfeld voor het gezin maar ook ten aanzien van de zorg en hulpverlening. Marianne en Marty waren mondig en kwamen op voor hun kind, namen de leiding, maar wat als dat niet in je zit? Wat als je lamgelegd wordt door het verdriet en angst waardoor je volledig lamgeslagen toeschouwer bent van wat er met je kind gebeurt? Deze keiharde realiteit zet je aan het denken, doet je je zegeningen tellen.

Opvallend is de sterke (familie)band die het verhaal kenmerkt. De liefde voor elkaar en voor de kinderen, de aandacht die Bryan afdwingt en dan toch ruimte weten te maken voor hun dochtertje, dit alles boezemt ontzag in. Doe het maar eens! Geleefd worden door onduidelijkheid, een medisch circus en continu balanceren tussen hoop en vrees. Het gezin Swinkels heeft dit allemaal doorgemaakt. Ik heb enorm veel respect voor ouders zoals Marianne en Marty. De manier waarop Marianne haar verhaal met je deelt getuigt van enorme kracht en vastberadenheid. Maar aan de andere kant, welke keuze heb je?

Zaken waar anderen wellicht niet bij zouden stilstaan waren de meest bijzondere momenten voor dit gezin. De kleinste dingen werden juist hun grootste herinneringen. Bryans betoverende lach en de intens bruine ogen, zowel vertederend als misleidend, is nagenoeg de enige vorm van communicatie en leidraad om hem te lezen. En dat kan niemand beter dan Marianne en Marty. En toch gaat het niet altijd goed, dat vertelt Marianne ook. Alsof je met haar op de bank zit en ze haar verhaal met je deelt, zó leest dit boek. Laagdrempelig, persoonlijk en heel openhartig. Loslaten doet pijn leest als een dagboek en weerspiegelt de grootste angst voor ouders: dat er iets met je kind aan de hand is waar je niets aan kunt doen. Het feit dat Marianne je meeneemt in haar leven, betrekt in haar gezin, is zowel hartverwarmend als onvoorstelbaar intiem.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Een zeer aangrijpend boek over de liefde van ouders en zusje voor hun zoontje en broertje. Lieve vrolijke Bryan, die in zijn korte leventje zoveel tegenslagen heeft gekend, maar tegelijkertijd ook zoveel liefde en vrolijkheid in zijn leven mocht ontvangen. In 1 middag uitgelezen en tot tranen geroerd.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Een aangrijpend verhaal, komt heel erg binnen moet ik zeggen.
Ik heb veel respect voor de manier waarop Marianne hun verhaal heeft verteld.
Je wordt gelijk meegenomen in het verhaal. Wat hebben deze mensen een moeilijke tijd gehad.
Er zijn nu heel veel mensen die Bryan in hun hart hebben gesloten, zo blijft hij altijd voortleven. Maar voor Marianne en hun gezin en familie was dat al zo natuurlijk.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Dit boek gelezen en zat met tranen in m'n ogen dit boek te lezen. Echt respect voor deze lieve ouders en zus, een waargebeurd verhaal, echt een aanrader dit boek. Heb zelf helaas geen kinderen maar dit boek heeft me echt geraakt.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

‘Loslaten doet pijn’ is een heel persoonlijk verhaal. Marianne stelt zich heel kwetsbaar op. Het persoonlijke gevoel wordt versterkt door de cover met de foto van Bryan. Dit past perfect bij de sfeer van het verhaal en bij het beeld dat je krijgt van Bryan.

Het is een bijzonder verhaal. Intrigerend. Soms gaan je haren rechtop staan en vraag je je af hoe dit zomaar kan. Marianne blijft heel netjes en correct in haar boek en dat is ontzettend knap. Menig ander had anders gereageerd, denk ik.

Bryan is een bijzonder jongetje. Het is een eer om over hem te leren kennen via dit bijzonder verhaal.

De stijl van Marianne Swinkels leerde ik al kennen in ‘Wrede onschuld’. Het is een goede stijl. Je wordt meegenomen in de wereld van Marianne en Bryan.

In ‘Loslaten doet pijn’ zitten zoveel verschillende emoties. Het is een heftig, kwetsbaar verhaal en na afloop moest ik bijkomen. Regelmatig heb ik met tissues gezeten. Toch toverde Bryan ook een glimlach op mijn gezicht. Het is een kwetsbaar verhaal over liefde, verdriet, maar ook hoop.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Ik had al een review gegeven maar zie het niet terug.
En ik wil mensen aanraden om het te lezen, want het is een meeslepend waar gebeurd verhaal van een onwijs dappere Bryan en zijn sterke ouders, en zijn lieve zus.
Bewondering voor de ouders, frustratie over het onbegrip van artsen waar je juist je hoop op moet vestigen. Mooi geschreven.. wel tranen gelaten

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Dit boek geeft een intieme kijk in de wereld van Bryan, zijn zusje en zijn ouders.

Wat een strijd heeft dit gezin gehad. Groot Respect voor de keuzes die ze hebben gemaakt. Het durven loslaten, ondanks de pijn die dat met zich mee brengt.
Het is makkelijk te lezen, verteld in alle eenvoud van woorden wat er gebeurt.
Alleen is het niet eenvoudig geweest wat er in 5 jaar zich heeft afgespeeld. Ik zal vertellen waar het boek over gaat, maar dan nog zal ik het tekort doen. Je moet het dus ook zelf gaan lezen.
Artsen misschien ook wel, omdat ze dan eens aan een andere kant van het dossier staan.

Marianne en haar man Martin weten dat hun zoon niet gezond ter wereld zal komen.
De strijd die zij persoonlijk ervaren, en samen met Bryan tegen de ziekte, wordt in dit boek verteld. Ook de meningsverschillen met artsen maken de zorg voor Bryan niet altijd makkelijk.
Opkomen voor je kind, die dit zelf niet kan. Hoever ga je, want loslaten......

Ik ben dankbaar dat ik dit mocht lezen. Ik zag er erg tegenop, maar Marianne haar manier van schrijven maakt het makkelijker.

Geschreven bij Loslaten doet pijn

Een waargebeurd verhaal, Marianne Swinkels vertrouwd haar eigen verhaal aan het papier toe. Aangrijpend en Indrukwekkend. Lees mee over hun strijd na de geboorte van hun zoontje Bryan, welke leed aan een zeldzame afwijking.

Marianne Swinkels vertrouwd de lezer een kijkje in haar leven, dit doet ze op zo`n indrukwekkende manier dat je alleen maar kunt lezen en lezen je wordt zo meegezogen dit verhaal in dat het boek eigenlijk in een keer uit moet. Het aangrijpende verhaal over hun zoontje Bryan raakt je tot in je hart, en je voelt mee met het gezin. Hun onmacht, hun zoektocht naar wat er nu precies met Bryan aan de hand is en de kracht. De kracht van een oermoeder spat van de bladzijdes af, je voert de strijd met haar mee, je voelt je net zo onmachtig als dat zij zich waarschijnlijk hebben gevoeld.

“Niet weg te leggen, meegezogen door de kracht die van de bladzijdes spat.”

Dit boek is vlot geschreven je bewandelt het pad met hen mee, ik kan niet anders dan respect hebben voor de manier waarop Marianne haar ervaringen verwoord heeft, ze neemt je op een open, eerlijke en indrukwekkende manier mee. Wanneer je het boek leest zal je mij begrijpen. Respect en bedankt Marianne, dat ik een kijkje heb mogen nemen in jullie leven. Je hebt mij geraakt tot diep in mijn hart, en zelfs ik ging naarmate ik het boek vorderde steeds meer van jullie kleine dondersteen met zijn prachtige lach houden.

Moon Kager