Maan en zon roman

Tsja, eigenlijk is alles al uit de doeken gedaan in onderstaande recensies. Wat zou ik dan nog kunnen toevoegen?

Misschien zou ik kunnen vertellen dat ik heel benieuwd was of Brijs weer een totaal ander boek heeft weten te schrijven dan het voorgaande 'De Engelenmaker' en het daarop volgende 'Post voor mevrouw Bromley'. In eerste instantie zou ik dat met een ‘ja’ beantwoorden omdat het wederom een geheel verschillend verhaal is tegen een compleet andere setting. Maar als ik dan even verder kijk zou ik daar toch op terug moeten komen omdat 'Maan en Zon' net als 'Post voor mevrouw Bromley' een micro-verhaal (beiden een individuele geschiedenis) uitzet tegen een macro-achtergrond (de bij tijden roerige laatste 40 jaar op Curaçao versus de Eerste Wereldoorlog) waarbij er vraagtekens worden gezet bij de gedragingen van de mens in algemene zin en waar dat in kan uitvloeien.

Ik zou ook nog kunnen vertellen dat het boek niet weg te leggen is vanwege de slimme compositie en de simpele, verslavende schrijfstijl zoals die altijd uit de pen van Brijs voortvloeit. Ook kan ik nog zeggen dat het boek net niet kan tippen aan het briljante 'Post voor mevrouw Bromley', een boek wat ik werkelijk waar bijna letterlijk verslonden heb en eigenlijk niet te overtreffen is.

Maar eigenlijk had deze recensie kunnen volstaan met de volgende vier simpele woorden:

Wees wijs, lees Brijs!

Punt

Na Engelenmaker en Post voor Mevrouw Bromley opnieuw een geslaagde roman van Stefan Brijs!

Geschreven bij Maan en Zon

Fantastisch geschreven boek met een zeer meeslepend verhaal en mooi omschreven en uitgediepte personages. Eindelijk nog eens een boek dat ik in één ruk heb gelezen en waarmee ik me even op de Nederlandse Antillen heb bevonden.... Dank je Stefan Brijs!

Met heel veel genoegen las ik 'Post voor mevrouw Bromley' en was dan ook reuze benieuwd naar 'Zon en Maan'. Het boek speelt zich ook nog eens af op het eiland waar ik werd geboren en woon, dus een extra reden om verwachtingsvol aan het lezen te slaan.
Het klinkt raar om in de tropen, met een gemiddelde jaartemperatuur van 27 graden, te praten over een koude douche. Maar toch: denkend opnieuw een overtuigend en boeiend verhaal te kunnen lezen, krijg je een zielloos, volstrekt niet overtuigend, vlak en cliché verhaal voorgeschoteld.
Vanuit het perspectief van een doodsaaie frater (bij elk hoofdstuk wordt een datum en tot op de minuut nauwkeurig een tijd vermeld) wordt het verhaal verteld van een vader, zoon en kleinzoon, met en marge een moeder en schoondochter die niet nauwelijks verder komen dan een soort figurant te zijn in het verhaal. Bepalend in het verhaal zijn - het gaat over Curaçao, hoe kan het ook anders - machismo, pronkzucht en cocaïne. Behalve een saai en voorspelbaar verhaal ook nog eens in weinig inspirerende, laat staan sprankelende of verfrissende taal opgetekend.
Mijn vrouw las het vóór mij en haar oordeel "Waardeloos!" klonk heel hard. Maar ik kan niet anders dan haar voor de volle 100 % gelijk geven.

Geschreven bij Maan en Zon

1961, broeder Daniel die op het eiland Curaçao woont ontmoet Roy, een zwarte taxichauffeur en trotse eigenaar van een splinternieuwe Dodge Matador. Een vader die zijn zoon elke dag naar school brengt en die zijn eigen wil vooropstelt. Max krijgt geen kans om zelf zijn studies af te maken, hij moet van zijn vader zorgen voor brood op de plank Max wordt taxichauffeur net zoals zijn vader. Een bittere pil omdat Max leerkracht wou worden en zeker omdat hij er zeer veel aanleg voor had. Een triest verhaal waarbij de rode draad van het leven weleens drastisch kan veranderen door bepaalde keuzes.

In het boek is er een mooie overgang van vader en zoon en later naar grootvader, zoon en kleinzoon. Sonny de zoon van Max volgt dezelfde weg als Max en gaat ook naar broeder Daniel’s school. Max weet in tegenstelling tot zijn vader dat school erg belangrijk is. Sonny daarentegen is meer bezig met puber te zijn en beland daarom in een fout milieu. Volgens het boek is dit te wijten aan de instroom van het kapitalisme in Curaçao. Kinderen worden gemanipuleerd door media en willen steeds de laatste nieuwtjes bezitten. Dit is inderdaad een probleem dat duidelijk te linken is aan het westen, voor deze verandering in de maatschappij was het allemaal veel simpeler. Heb je het geld niet voor deze snufjes dan zijn illegale praktijkjes de oplossing. Hier kunnen we uit afleiden dat er kritiek gegeven wordt op onze huidige maatschappij. Het verhaal is niet rooskleurig, waar een toekomst was wordt deze abrupt neergehaald door Roy. Broeder Daniel was erg begaan met Max’ familie maar had het pas te laat door dat Roy zijn willetje zo hard zou doordrijven. "Een vormer, geen herder, dat hield ik mezelf constant voor ogen. Maar Roy liet zich niet vormen. Hij was een meester in het liegen en bedriegen. Te laat heb ik dat doorgehad. Te laat heb ik hem doorgehad. En te laat kwam ik er daardoor achter dat Max beter af was geweest zonder hem. Zonder vader." Roy liet zich niet beïnvloeden, hij was degene die manipuleerde en bedroog. Hij had geen meerdere kinderen bij vrouwen. Hij verklaarde eerst aan broeder Daniel dat hij niet 11 maar 4 kinderen had, wat alsnog een leugen bleek te zijn. "Maar zoals hij had opgebiecht dat hij geen elf maar vier kinderen had.” Hij gedroeg zich stoer maar eigenlijk kon hij dat beter niet doen, want Max was zijn enige zoon. “Ik moet u iets vertellen, broeder. Ik hoop dat u mij ooit al mijn leugens kunt vergeven. Ik zweeg. Ik vreesde voor wat hij nu weer ging zeggen. Hij sloeg zijn ogen naar me op en keek me kort aan. “Max... hij is alleen.... Ik heb geen andere kinderen."” Roy wou heel graag dat er drie generaties achter elkaar taxichauffeurs gingen zijn. Roy blijft vastberaden en geloofd dat dat het beste is. ""Een jongen", drong Roy aan. "Kan hij later ook met de taxi gaan rijden. Drie generaties taxichauffeurs. Is vast nog nooit voorgekomen. ""We zien wel, pai."” Max weet hier wel beter en wenst het zijn zoon zeker niet toe om taxichauffeur te worden. “Hem zal niet hetzelfde overkomen, daar zorg ik voor.” Zoals gerdabrodelet & herfstlezer zeggen, het boek is meeslepend en uit te lezen in één keer. Alles in het boek zit goed in elkaar. Irving zijn beleving van het boek liet me een nieuwe kijk zien op het boek, “De dodge Matador als metafoor voor Curaçao”. In het begin is het voertuig glanzend en piekfijn in orde later zit hij vol deuken en ziet de auto eruit als een wrak. Dit is wat ook gebeurde met Curaçao, eerst was alles er rustig en vredevol vanaf de opstand veranderde de hele situatie op het eiland, niets is wat het geweest was.

Een zeer goed boek. Meeslepend maar heel dramatisch, alle hoop gaat verloren, er is veel leed en pijn in het verhaal. Als je een “feel-good” boek zoekt is dit niet het juiste. Voor mensen die een verhaal willen met inhoud is het perfect. Het boek is zeker het lezen waard!

het duurt altijd een hele tijd alvorens brijs met een nieuw boek komt, maar dan is het wel telkens de moeite van het wachten waard!!
aanrader!!

1961 Taxichauffeur Roy Tromp zet zijn zoontje Max af op school bij broeder Daniel. De auto waar hij in rijdt een Dodge Matador is een bezienswaardigheid op het eiland en zijn trots. Broeder daniel ondekt dat Max een zeer talentvolle jongen te zijn en wilt later onderwijzer worden. Broeder Daniel zelf ook afkomstig van het eiland wilt hem daarbij helpen en ontfermt zich over hem. Gedurende door de jaren heen leert broeder Daniel de familie goed kennen en nemen hem dan ook regelmatig in vertrouwen. Op een nacht vele jaren later denkt broeder Daniel terug aan de bijzondere band die hij heeft met deze familie....

Broeder Daniel verteld het verhaal van de familie Tromp “” drie generaties taxichauffeurs”. Het verhaal laat verschillende kanten zien van het leven op Curaçao zoals het het opgroeien naar volwassenheid, dromen verwezenlijken en ook de tegenslagen en hoe het ermee gaan.
Stefan Brijs heeft een schrijfstijl die eenvoudig,puur maar zeer doeltreffend is. Dit heeft een positieve uitwerking op de karakters die je hierdoor meteen omarmd en in je hart sluit.

Maan en zon is een familiegeschiedenis met veel drama en melancholiek en dit voel je .

Geschreven bij Maan en Zon

Maan en zon, Stefan Brijs.

‘Maan en zon’ van Stefan Brijs is een schrijnend verhaal over volwassen worden, eilander zijn, loslaten, toegeven, dromen koesteren, zielenpijn, fysieke pijn, oproer, corruptie, wakker worden, geloven en bijgeloof, opoffering, criminaliteit en eindigheid en tenslotte is daar ontroering, mijn ontroering.
In sober, maar prachtig taalgebruik heeft Stefan Brijs zonder enige vorm van sentiment een aangrijpend verhaal geschreven. Bij sommige passages heb ik mijn tranen niet kunnen tegenhouden. Bijvoorbeeld daar waar Max door broeder Bertus wordt uitgenodigd om het huis binnen te gaan waar de kist klaarstaat. (Blz. 196)
De beschrijving van de dood van Myrna, de niet officiële vrouw van Roy en moeder van zijn zoon, heeft me niet minder geraakt (Blz. 173)

Stefan Brijs laat het verhaal over Curaçao en haar bewoners vertellen bij monde van broeder Daniel, een van de eerste zwarte broeders uit Curaçao zelf.

Het is 1961 en broeder Daniel, 25 jaar, maakt kennis met Roy, een zwarte taxichauffeur en trotse eigenaar van een splinternieuwe Dodge Matador. Roy brengt die dag zijn zoon Max naar school. Jaren verder in het verhaal brengt Max zijn zoon Sonny naar dezelfde school, in dezelfde Dodge Matador. Eilanders met een triest verhaal, al naar gelang de omstandigheden overgoten met een flinke dosis machogedrag en aandoenlijke onwaarheden om zo de harde werkelijkheid te verbloemen en mislukking en verlies niet onder ogen te hoeven zien.

Broeder Daniel voelt zich oprecht betrokken bij het leven van ZIJN mensen en in het bijzonder met het leven van Roy, Max en Sonny. Toch moet hij tot zijn spijt voor zichzelf soms erkennen dat hij de verkeerde prioriteiten stelt, dat hij niet altijd vanuit zuivere motieven handelt, dat hij niet altijd de juiste signalen oppikt waardoor hij te laat is en machteloos moet toezien.

Curaçao, 26 juli 2001, de zwarte dag waarop bij de broeders de Volkskrant verschijnt met een dag vertraging.

Geschreven bij Maan en zon

Ontroerend verhaal over het leven van Antilliaanse mensen, herkenbaar in het gevoelige verhaal van de psychiater tijdens het waardevolle programma Zomergasten van zondag 6 augustus.

Geschreven bij Maan en Zon

Leuk om te lezen..zeker als je wat bekend bent met het eiland Curacao