Mensen Die Ik Ken Die Mijn Moeder Hebben Gekend

Hmm, als ik de recensies hieronder lees vermoed ik toch echt dat er een boel jaloerse concurrenten van deze debutant (of zijn uitgever?) hun gal spuien. En als bezoeker van deze site zit je waarschijnlijk meer te wachten op de mening van iemand die de mediaaandacht gemist heeft en onbevooroordeeld dit boek is gaan lezen: op mijn mening, dus... :-). Daar gaan we dan: Lubach schrijft aantrekkelijk en verwerkt leuke en treffende observaties in een verhaal dat zich gaandeweg ontvouwt en de lezer steeds meer meezuigt. Niet alle zijpaden en achtergronden worden even diep uitgewerkt, en je blijft daardoor (als je kritisch leest) met het gevoel achter dat er nog meer in/achter sommige personages zou moeten zitten dan Lubach eruit haalt. Maar het is wel degelijk een aanrader: toegankelijk verhaal, toegankelijk verteld, goed evenwicht tussen emoties en droge humor, bij tijd en wijle zelfs een echte "page-turner". Niet het beste boek ooit gelezen, maar zeker de moeite van het lezen waard. Ik heb genoten!

Laat je niet op het verkeerde been zetten door sommige recensenten: dit is gewoon echt een goed boek! De tekst achterop het boek is ook een beetje misleidend: het gaat helemaal niet om grappige grappen - het boek is wel geestig maar dat is heel wat anders. Het is ook eerder weemoedig dan melancholiek, een subtiel verschil in smaak. Wie dat verschil kan proeven en zich stukje bij beetje mee wil laten nemen in de ongewone werkelijkheid - of onwerkelijkheid, dat doet er gaandeweg steeds minder toe - waarin de hoofdpersoon zichzelf zoekt (en die qua sfeer soms wat aan Irving doet denken), die moet dit boek beslist lezen. Een stevige aanrader!

Soms weet een schrijver taal zo te gebruiken dat het lijkt of je een woord voor het eerst leest. Dat is niet zo, want je kende het al, maar het klinkt nog zo vers uit de verpakking. Dit soort vondsten gebruikt Arjen Lubach voortdurend in zijn debuut Mensen die ik ken die mijn moeder hebben gekend. Als het verhaal niet steeds uitnodigde om door te lezen, zou ik alsmaar hebben teruggebladerd om die frisheid nog eens te beleven. De grote vraag is nu alleen: is Lubachs carrière als auteur van even korte duur als zijn loopbaan in de muziek, of is dit mooie boek het eerste van vele, en kunnen we reikhalzend en in blijde verwachting meer van dit moois tegemoet gaan zien?

Ik heb het idee dat alle aandacht voor dit boek zich op deze site afspeelt. Mijn mening, voor wat het waard is: Het is een doet-denken-aan-boek, en dat is nooit een goed teken. Dat heeft iets met persoonlijkheid te maken, met balls en brains, met uitstraling en met diepte. En daar mankeert het aan in dit boek. Dit boek is een Grunberg waar de rek uit is.

Omdat het boek me opviel in de winkel (het ziet er weer eens anders uit dan al die standaard foto-omslagen), en het verhaal me aansprak, deed ik wat ik niet zo vaak doe: een boek kopen (ik krijg ze meestal). In de tram naar huis begon ik gelijk te lezen en die nacht nog las ik de laatste pagina. Mijn vriend drong die avond door de telefoon niet tot me door en hing op: de rest van de avond heb ik maar geen lijn meer opgenomen: wat een fijn boek... Een verdrietig verhaal maar zo grappig opgeschreven. Zo nu en dan lees ik al terug. Het filmpje op de site vond ik trouwens ook gaaf: mooi gemaakt! Mooi stuk ook. Ik raad het zeker al mijn vrienden aan.

Mijn vriendin zei al maanden dat ik nou eindelijk dit boek moest lezen en tijdens een korte vakantie kwam ik er aan toe. Geen seconde spijt van gehad, vond het heel mooi. Ik heb het idee dat dit boek door sommigen vergeleken wordt met de absolute meesterwerken uit de literatuur, terwijl er zo af en toe ook gewoon eens een roman voorbij komt waar je om moet lachen, waar je door ontroerd raakt of op een andere manier van geniet. Dat is dit boek voor mij zeker en als debuut is het wat mij betreft een opmaat naar nog meer van dit moois. Niet zeuren, maar lezen dus.

Geschreven bij Rainbow Pockets Mensen Die Ik Ken Die Mijn Moeder Hebben Gekend

Na een hele lange zoektocht naar een Nederlandse schrijver met een fijne schrijfstijl, ontdekte ik Arjen Lubach. Van alle boeken die ik voor Nederlands heb gelezen vond ik dit de mooiste boek. Ik heb het in bijna een adem uitgelezen, want we moesten tussendoor nog avondeten en dan mag ik niet lezen. Het leest fijn, met veel afwisselingen qua tijdlijn waardoor je snel wil doorlezen om te weten hoe het in die tijd verder gaat! Ik ben verliefd op het boek en ik had moeite om het terug te brengen naar de bibliotheek!

Wat is het toch dat iedereen altijd maar kijkt naar 'waar het boek op lijkt'? Eeuwenlang was 'imitatio' het hoogste doel van literatuur, en werd van een beginnend schrijver juist verwacht dat hij opkeek naar zijn helden. Het was zijn taak om op een mooie manier een nieuwe draai te geven aan de bestaande traditie. Lubach doet bij vlagen absoluut aan Grunberg denken en wat mij betreft had hij een beroerder voorbeeld kunnen kiezen. Maar waar het eigenlijk om gaat is dat Lubach een frisse draai geeft aan de literatuurtraditie die we al hebben. Het verhaal blijft heel klein en heel dichtbij de hoofdpersoon, waardoor je als lezer kennismaakt met de hilarische neurotische hersenspinsels. Ik heb erg veel plezier gehad in Lubachs prachtige zinnen en fraaie observaties en ik kijk dan ook enorm uit naar de opvolger van zijn debuut - grunbergiaans of niet!

Tja, hype of geen hype, het is gewoon een goed boek! Het heeft inderdaad veel van Grunberg weg, maar de schrijver laat heel duidelijk een eigen stijl zien! De stijl is veel vertederender dan Grunberg - daar kan je van houden of niet, wat een goede indruk geeft van de hoofdpersoon. Voor een debuut vind ik het echt goed, alleen het was inderdaad snel uit.

Tijdens het lezen van dit boek krijg je het idee met de hoofdpersoon Benjamin mee te lopen in zijn gedachten. Als 24-jarige blikt deze Benjamin terug op een aantal indrukwekkende gebeurtenissen die tot nu toe in zijn leven voorbij zijn gekomen. Je leert personen kennen die belangrijk zijn of zijn geweest. Zo is daar oom Otto die voor Benjamin zorgt en zijn eigen verhaal heeft, vriendin Lotte met wie hij veel gebeurtenissen deelt en de moeder van Benjamin, de voornaamste reden waarom Benjamin in de situatie belandt waarin hij is beland. Het verhaal van deze Benjamin is ontroerend en wordt op een bijzondere wijze door Lubach verteld. Het boek is makkelijk te lezen en als je er iets meer aandacht aan schenkt vallen de woordgrapjes en interessante details pas echt op. Ik vind dit een heel mooi en grappig boek en ben dan ook erg benieuwd naar het volgende boek van Lubach!