Met één been in het leven biografie over een verloren been

Geschreven bij Met één been in het leven

Een boeiend, meeslepend, spannend boek! Makkelijk weg te lezen! Keiharde waarheid met een beetje humor!

De titel prikkelde mij om te gaan lezen. En ook het feit dat het verhaal eens door een man verteld wordt. Meestal lees je alleen dit soort verhalen van vrouwen. Alex Moorlag heeft mij niet teleurgesteld met zijn verhaal. Hij heeft op vrij jonge leeftijd (20) de diagnose botkanker gekregen. Nu, zo’n 20 jaar later, schrijft hij hoe hij deze periode beleefd heeft. Ingrijpend wat hij zo jong al voor de kiezen kreeg. Wrang ook, omdat hij uiteindelijk, net als zijn moeder, met één been verder moet leven. De titel is dus erg goed gekozen, vooral omdat hij nog steeds volop in het leven staat.
Ik had het boek zomaar uit, het leest als een trein door de korte hoofdstukken, die ook nog eens in een heel fijn lettertype zijn gedrukt. Het verhaal is in spreektaal geschreven, vanuit het oogpunt van Alex. Wat ik heel fijn vond, is dat hij af en toe van die grappige sprongen maakt in zijn verhaal. Dan vertelt hij over zijn jeugd, maar zinspeelt ook terloops op naar wat hem nog te wachten staat. Ik betrapte mezelf erop dat ik soms ook zat te gniffelen om zijn grapjes of de manier waarop hij iets schrijft.
Moorlag is voor mij de eerste die gewoon schrijft hoe het is als je chemo krijgt. Dat je op een gegeven moment niet meer door wilt gaan, omdat die chemo bijna niet te doorstaan is. Dat het k** is en dat hij heel goed begrijpt waarom er zoveel de eindstreep niet halen. Eerlijk, puur en rauw, dat omschrijft wel het gevoel dat ik bij dit verhaal heb.
Het grote minpunt aan dit boek, maar daar kan Moorlag waarschijnlijk weinig aan doen, is dat er veel schrijf- en taalfouten in zitten. In sommige zinnen staan zelfs dubbele woorden. Het lijkt er dan ook op dat er geen eindredactie heeft plaatsgevonden. Dit is voor mij een enorme afknapper, want dat haalt voor mij de vaart uit een verhaal en doet het heel knullig overkomen. Maar daar kan de uitgever met een eventuele volgende druk wel iets aan doen!
Als ik de schrijf- en taalfouten niet meeneem in mijn beoordeling, dan kom ik uit op 4 sterren. Alex heeft voor mij heel goed beschreven hoe het voor een jonge vent is om deze verwoestende diagnose te krijgen en er dan toch voor te vechten als een leeuw. Eerlijk en vanuit het hart.

Geschreven bij Met één been in het leven

Als lezer voel je de intensiteit van het leven, de hoop en de wanhoop van Alex zelf destijds. Een leven dat een ieder zo door de vingers kan glippen...
Ik was er bij, maar zelfs dan krijg je niet alles mee van degene die er zelf midden in zit. Ik heb het in één keer uitgelezen en zou het aanraden aan een ieder die net iets meer wil weten dan wat er in een gemiddeld boek over kanker en chemo beschreven staat.

Een zeer "mooi" en indrukwekkend boek.
Ik kreeg het verhaal maar niet uit mijn hoofd.

Het boek
“Hier ziet u het bot, dit is het scheenbeen en dit het kuitbeen.” Ik knik.
“En hier ziet u dat het bot niet wit, maar zwart is.” Wederom knik ik.
“Dat is niet goed… Dat lijkt op kanker.” Alles stopt. Kanker? Ik ga dood!

Wat gaat er door je heen als blijkt dat de pijn in je been geen spierpijn is?
Alex Moorlag schreef een boek over de oorzaak van zijn pijn en hij beschrijft wat er verder gebeurde.
Kanker, je grootste vijand. Een aangrijpend verhaal over pijn, onzekerheid, ziekte en verdriet. Maar ook over vechten voor je leven en er bovenop komen.

Visie van de recensent
Met één been in het leven beschrijft deze overlevingstocht in zijn puurste vorm.

Alex Moorlag is in staat geweest door zijn open en realistische manier van schrijven de wereld van een kankerpatiënt heel treffend weer te geven. Herkenbaar voor zij die het hebben ondergaan en indrukwekkend voor hen die van een zijlijn meelezen. Alex verwoordt ook alle kleine details zo goed dat je als lezer direct wordt meegenomen in deze vaak onbekende materie.

Het motto ‘opgeven is geen optie’ is hier meer dan van toepassing. Met groot respect.

'Indringend verslag van binnenuit over een van de meest kwaadaardige vormen van kanker, nuchter verteld, maar daarom niet minder aangrijpend.’

Maarten Spanjer:

'Alex weet de eenzaamheid, wanhoop en angst van een kankerpatiënt haast voelbaar te maken. Een bij vlagen naar de keel grijpend relaas met als bizar dieptepunt het afscheid van zijn been met een kus.’

Een mooi, aangrijpend, en erg emotioneel verhaal over het leven van een strijder, een vechter, een volhouder! Het boek is van het begin tot het einde prachtig verwoord en boeit de lezer dusdanig dat je het in 1 keer wil lezen. Erg knap hoe Alex zijn leven beschrijft en zijn strijd tegen een vreselijke ziekte in beeld brengt, tijdens het lezen heb ik de pijn en verdriet gevoeld, alsof ik er bij was.

Als lezer voel je de intensiteit van het leven, de hoop en de wanhoop van Alex zelf destijds. Een leven dat een ieder zo door de vingers kan glippen...
Ik was er bij, maar zelfs dan krijg je niet alles mee van degene die er zelf midden in zit. Ik heb het in één keer uitgelezen en zou het aanraden aan een ieder die net iets meer wil weten dan wat er in een gemiddeld boek over kanker en chemo beschreven staat.

Over de auteur
Mijn naam is Alex Moorlag, 40 jaar jong, vader van 2 dochters en uiteindelijk getrouwd met de liefde van mijn leven.

Een turbulent leven beschrijft het best mijn verleden.
Nu beleeft ieder wel wat maar helaas is mijn verhaal niets minder dan ongewoon of misschien wel te gewoon.

Op 20 jarige leeftijd heb ik botkanker gehad en dat heeft me toch wel vervormd tot wat ik nu ben.

Een survivor, een levensgenieter en iemand die altijd de lach in de traan zoekt.
Een éénbenige realist met een dromerige kant.
Humorist in een serieuze wereld.

En uiteindelijk schrijver.
Nooit verwacht dat ooit te kunnen zeggen, ik een schrijver, auteur van iets vatbaars.

Van een boek.

Van mijn ik.

Mijn ik op papier en te lezen voor een ieder die mijn verhaal ook maar iets interessant vind.

Ik hoop dat het kracht of rust, wat je dan ook maar nodig denkt te zijn, kan geven.

Dat het je mag brengen wat je zoekt, al is het maar voor even, dat is een eer.

Als lezer voel je de intensiteit van het leven, de hoop en de wanhoop van Alex zelf destijds. Een leven dat een ieder zo door de vingers kan glippen...
Ik was er bij, maar zelfs dan krijg je niet alles mee van degene die er zelf midden in zit. Ik heb het in één keer uitgelezen en zou het aanraden aan een ieder die net iets meer wil weten dan wat er in een gemiddeld boek over kanker en chemo beschreven staat.