Mijn eerste lijk is gelukkig vers belevenissen van een vrouwelijke officier van justitie

Een opmerkelijk boek. Niet zozeer vanwege de titel, die terugslaat op een ervaring tijdens een sectie, alhoewel dat op zich natuurlijk wel de aandacht trekt. Slechts weinigen onder ons gepeupel bevinden zich, samen met een patholoog-anatoom, een griffier en rechercheurs in een sectiekamer om getuige te zijn van het compleet opensnijden en ontleden van een lijk.
Het is volgens mij opmerkelijk, omdat het geschreven is door een officier van justitie (OvJ), die nog volop in functie is. Dat is wel héél erg apart.

Je moet het lef maar hebben om autobiografisch over jezelf en je beroep te schrijven, terwijl je er nog middenin staat. Een beroep dat op zich al heel bijzonder is. OvJ's brengen jaarlijks tienduizenden verdachten voor de rechter of leggen zelf een boete of taakstraf op (bij overtredingen en sommige eenvoudige misdrijven). De confrontatie met die mensen gaat deze OvJ niet in haar koude kleren zitten, blijkt uit het boek.

Als inmiddels gepensioneerde politieman heb ik Pascale Bruinen in mijn actieve diensttijd nog even meegemaakt. In die zin was het een eer om dit boek te lezen. Mijn nieuwsgierigheid kende geen grenzen, aangezien Pascale Bruinen, naar mijn weten, de eerste OvJ is, die zo'n boek heeft geschreven. Inmiddels had ik een aantal columns van haar gelezen, die zij al geruime tijd voor het Algemeen Dagblad schreef. Dat wakkerde mijn nieuwsgierigheid alleen maar aan.

Ik werd enorm geraakt door de openheid die deze auteur in haar boek op een integere manier laat uitkomen. Bruinen gaf mij niet alleen een diepe en ruime inkijk in het leven en werken als officier van justitie, maar ook in haar eigen emotionele betrokkenheid bij alles wat zij voor haar kiezen krijgt. Haar kijk op de politie en met name op de recherche blijken van groot respect te getuigen en dat komt blijkbaar niet alleen maar omdat zij samenleeft met een politieman. Daarbij schroomt Bruinen niet om de lezer ook iets te tonen van haar leven als echtgenote en moeder. Die kwetsbaarheid geeft een extra dimensie aan het boek.
De auteur blijkt in staat om de lezer aan zich te binden, terwijl zij schrijft over een beroep, dat doorgaans binnen de samenleving, maar ook door de politie, wordt gezien als saai en bureaucratisch. Het tegendeel blijkt waar te zijn. De veelzijdigheid van het werk, de zware verantwoordelijkheid als openbare aanklager namens de samenleving, het leiderschap over en de beslissingsbevoegdheid in politieonderzoeken en de confrontatie met de onnatuurlijke dood, het relatie gerelateerd geweld en het gedrag door mensen aan de onderkant van de samenleving, maken dat het zijn van OvJ een uitermate interessante bezigheid is.

Met haar schrijfstijl, het taalgebruik en de humor houdt zij je vast in het boek. Zij schrijft in normale en begrijpelijke mensentaal. Dat laatste is voor mij als oud-politieman een openbaring, temeer omdat ik gedurende mijn loopbaan bij officieren van justitie, bij de bespreking van zaken, de ambtelijke taal gewend was.
Het boek geeft je als lezer een eerlijk, oprecht en transparant beeld van het Openbaar Ministerie, de rechterlijke macht en de OvJ. In die zin is het niet alleen een opmerkelijk boek, maar is het ook zeer bijzonder.

Zeer aan te bevelen, zelfs bij aangevers, getuigen en veroordeelden.

Jacques Smeets
oud-politieman en auteur van De Blauwe Diender

Het is leuk om te lezen wat een officier van Justitie allemaal doet en waar deze verantwoordelijk voor is. Eyeopener! Waar ik een beetje moe van werd is hoe goed ze haar eigen beslissingen allemaal vindt. Ik had gehoopt op toch wat meer verhalen uit de real world ipv van een soort van biografie. Ook vind ik het taalgebruik hier en daar toch wel "academisch"en veel doorspekt met vakjargon, ondanks dat ze door haar uitgever (dacht ik) erop gewezen werd het vooral wat eenvoudiger te houden.
Net als mijn voorgangster was ik er na 2/3 van het boek wel een beetje klaar mee.

Top boek van een bijzondere vrouw die ik aan de kant van de advocatuur heb leren kennen en die daarna als Officier van Justitie ging werken. Ik kom er als haar vroegere secretaresse ook in voor (zonder naam en toenaam) en dat maakt t voor mij bijzonder. Aangezien ik zelf nog in deze branche werk heb ik het boek met veel passie gelezen. Een zeer aangrijpend & waargebeurd verhaal.

In dit boek beschrijft Pascale haar ervaringen als vrouwelijke officier van justitie. Je leest hoe ze aan die baan is gekomen, wat ze er allemaal voor heeft moeten doen (en laten), hoe ze erin is gegroeid, hoe de tijden veranderen en wat ze in al die jaren allemaal aan bijzondere, bizarre en nare dingen heeft meegemaakt. Het boek staat vol met anekdotes over gebeurtenissen en rechtszaken. Je krijgt echt een kijkje achter de schermen bij een beroep wat voornamelijk bekend is van tv en uit fictieverhalen. Het beroep van officier van justitie houdt zoveel meer in dan je je beseft…

In het boek staan columns verwerkt die eerder verschenen in de media. Ze zijn mooi in het totaalverhaal versmolten. En eigenlijk leest ieder hoofdstuk als een column, fijne behapbare en toegankelijke stukjes, waar je makkelijk even een leespauze zou kunnen nemen. Ik heb het gewoon aan één stuk door gelezen, wat óók erg fijn was. Pascale heeft namelijk een hele fijne schrijfstijl. Ze vertelt openhartig en niet zonder zelfspot, met respect voor alle mensen die ze noemt (anoniem of niet) in haar verhalen.

Grappig dat ik net een boek van Linda Jansma las, Schaduwkinderen, waarin een vrouwelijke officier van justitie de hoofdrol heeft. Ik weet nu dat Linda een geloofwaardige versie neerzet van dit beroep.
Erg leuk om na de fictieve verhalen die ik gelezen heb of op tv gezien heb nu een zeer boeiende kijk te krijgen in de échte wereld van een officier van justitie! Bedankt Pascale!

Het boek leest lekker weg. Ben het eens met de voorgaande reviews. Heel interessant om wat meer te weten te komen over het werk van een Officier van Justitie. Ik heb het boek echter niet in één stuk uitgelezen. Op 2/3 daarvan vond ik het een beetje 'meer van hetzelfde' worden.
Maar hoe dan ook, het is vlot geschreven en interessant .

Je verwacht een stoer boek, maar het valt eerder in de categorie “duivel draagt Prada”

Geschreven bij Mijn eerste lijk is gelukkig vers

Via dit boek krijg je inhoudelijk een transparanter inzicht in hetgeen zich achter de 'schermen' van justitie afspeelt.

Een verassend leuk boek om te lezen!
Het is leuk om te zien hoe alle details van haar leven als een officier van justitie worden uitgewerkt. Met veel diepgang over haar werk maar ook over haar persoonlijk leven. Zeker geen saai boek om te lezen, en ook heel erg variërend echt een aanrader!

Erg vermakelijk boek dat eens een gewone inkijk geeft in het leven van een jonge Officier van Justitie. Ik heb het met plezier gelezen!

Toen ik de titel las was ik als liefhebber van thrillers natuurlijk meteen geïnteresseerd en het boek heeft me niet teleurgesteld mag ik wel zeggen. De zaken die in het boek besproken worden, zijn kleine thrillers op zichzelf.
Als thrillerliefhebber kun je dit boek lezen als aanvulling op wat je dacht, als verrijking voor jezelf.
Je zult zien dat je nu anders aankijkt tegen een krantenartikel over een misdaad of wanneer iemand voor de rechter moet verschijnen.

Dit is een boek om iedere dag een aantal hoofdstukken uit te lezen. Het leest lekker vlot door de ontspannen maar toch directe schrijfstijl van Pascale Bruinen. Heel natuurlijk, geen hoogdravend taalgebruik en zonder poespas.

Achter in het boek staat een verklaring van de gebruikte noten; soms is het een verwijzing naar een artikel of column een andere keer een verklaring of een gedachte van de auteur. Alles is wel gemakkelijk te volgen op deze manier.
De columns van Pascale Bruinen in het Algemeen Dagblad zijn op een goede manier in het boek verwerkt. Het vloeit over in de rest van de tekst.

Ook is een dosis humor deze auteur niet vreemd. Ik lag in een deuk toen ik las wat ze allemaal uit haar kantoor heeft moeten halen wanneer besloten wordt dat men gaat flexwerken en er daarom geen persoonlijke spulletjes op kantoor moeten staan. Ik zie het voor me terwijl ik lees;
'Nadat ik drie zakken tjokvol heb gestouwd, kijk ik tevreden om me heen. Hé, ik kan de vensterbank weer zien!' en 'Ik voel me verlost, gelouterd, bevrijd.' Hilarisch, toch?

Je krijgt een persoonlijke inkijk op haar werk.
Tijdens een huiszoeking op een adres waarvan bewoners verdacht worden van het in bezit hebben van kinderpornografie, ziet ze twee dochtertjes van de verdachte;
'Bij het zien van zo veel angst en wantrouwen in hun ogen moet ik even slikken. Ondanks het feit dat ik gewoon mijn werk doe en de mij gegeven bevoegdheden correct uitoefen, voel ik plaatsvervangende schaamte om zo in hun privéleven binnen te dringen. Het voelt heel dubbel, want als de verdenking klopt, zijn zij zelf mogelijk slachtoffer...'
Hier spreekt de zakelijkheid, vertaald naar haar thuis-situatie. Ze stelt zich kwetsbaar op in dit boek.

Ik denk dat het heel goed is dat ze dit boek geschreven heeft; goed voor zichzelf maar vooral goed voor ons, de lezers. We weten nu meer dan we eerst voor mogelijk hadden gehouden. Ik heb dit boek graag gelezen en waardeer het met 4/5 sterren.