Mijn haat krijgen jullie niet dagboek van een man die zijn vrouw verloor bij een aanslag

Antoine Leiris haalde het wereldnieuws met zijn bericht op Facebook dat de terroristen zijn haat niet zouden krijgen. Toen ik hoorde dat er ook een boek van hem kwam met daarin zijn verhaal over hoe hij de dagen na de aanslag op het Bataclan-theater beleefde, wilde ik dat graag lezen. Noem me gerust een ramptoerist, ik wilde inderdaad weten wat er door je heen gaat als je zoiets heftigs meemaakt. Zeker als er nog ene klein kind in het spel is. Wat vertel je dat jochie? Hoe vertel je het hem dat zijn moeder nooit meer thuis komt?

Ik heb regelmatig een traantje weggepinkt, maar op het eind brak ik, als Antoine en Melvil het graf van Hélène bezoeken. Je weet de uitkomst van het verhaal, dit heeft geen happy ending: een man is zijn vrouw kwijt, een zoon zijn moeder. Zij moeten leren hiermee om te gaan. Het een plaats te geven. Antoine blijkt sterker dan hij dacht, hij moet ook wel voor zijn zoon, maar jeetje, diep respect hoe hij reageert. Hij geeft de terroristen niet de genoegdoening die ze willen, hij zegt duidelijk: “Mijn haat krijgen jullie niet. Ook de haat van mijn zoontje zullen jullie niet krijgen.” Dat vergt veel kracht en moed, vind ik.

Ergens had ik verwacht dat het boek langer zou zijn, dat het meer pagina’s zou tellen. Helaas hield de teller bij bladzijde 111 op. Helaas, want ik had graag gelezen hoe het deze man en zijn zoontje verder vergaat. Aan de andere kant snap ik ook dat het niet dikker is, omdat het nog maar relatief kort geleden is gebeurd. En misschien wil Antoine Leiris verder ook wel rust.

Ondanks dat het dus maar een dun boek is, heb ik het met veel ontzag en bewondering gelezen. Ik beoordeel dit boek dan ook met 4,5 ster op de schaal van 5. Het enige minpuntje is dus dat ik het boek te dun vind. Verder kan ik dit boek alleen maar aanraden!

"Het verhaal van een vader en een zoon die alleen verdergaan, zonder hulp van de ster waaraan ze trouw hebben gezworen."

November 2015. Een enorme schok gaat door de wereld. Terroristen zaaien dood en verderf in Parijs, onder andere in een theater waar onschuldige mensen genieten van een avond uit. Een avond, die mooi had moeten zijn, maar die zo abrupt en afschuwelijk eindigt.
Ook Hélène, echtgenote van Antoine en moeder van dreumes Melvil, is die avond in het theater. Zij overleeft de aanslag niet. Daags na de ramp, schrijft haar man een brief, die onbedoeld de hele wereld over gaat.

Ook ik las op Facebook deze brief. Een schrijfsel, recht uit het hart van een man die diep geraakt is door het verlies van zijn vrouw, van de moeder van zijn kind. Reden genoeg om boos te zijn, om een diepe haat te voelen richting de mensen die hem dit aandeden. Diepe indruk maakte de brief van Antoine op mij, juist doordat er van haat geen sprake is.
Toen ik via de 'Club van echte lezers' van Atlas Contact de mogelijkheid kreeg het boek van de schrijver van de brief te lezen, twijfelde ik geen moment. Toeval wilde dat ik op het moment dat het manuscript op de mat viel, net mijn vorige boek dicht klapte. Ik kon dus meteen beginnen in 'Mijn haat krijgen jullie niet'. Anderhalf uur later was het boek uit en was ik stil...

Antoine Leiris heeft zijn dagboekfragmenten van de dagen na de aanslag gebundeld in dit boek. Het verhaal begint op de avond dat Hélène naar het theater is met een vriend, terwijl Antoine thuis is bij hun zoontje van anderhalf jaar. Hij geniet van een rustige avond totdat er verschillende SMS-jes binnenkomen met de vraag of alles goed is. Wanneer Antoine vervolgens de tv aanzet, komt het verschrikkelijke nieuws over de aanslagen, waaronder die in het theater, zijn huiskamer binnen. Een bange nacht volgt, waarin er geen informatie is over Hélène.
Ontroerend verwoordt Antoine zijn wanhoop tijdens zijn zoektocht naar informatie. Van ziekenhuis naar ziekenhuis, in de hoop op nieuws over zijn vrouw. Schrijnend vond ik de tegenstelling tussen de zoektocht aan de ene kant en de banaliteit aan de andere kant. Het is tijd om zijn zoon de fles te geven, dus Antoine moet het zoeken staken. Wanhoop, verdriet en onmacht aan de ene kant. Terwijl vanaf dat allereerste moment ook het gewone leven doorgaat.

Eigenlijk gaat deze tegenstelling als een rode draad door het boek heen. Antoine moet het verlies van zijn vrouw een plekje zien te geven, dealen met alle gevolgen die een stel terroristen veroorzaakt heeft. Tegelijkertijd zorgt Melvil ervoor, dat hij door gaat. Als vader zorgt hij voor zijn kind, speelt hij met hem en legt hem op tijd op bed. Alsof het leven nog normaal is.
Antoine verwoordt dit in 'Mijn haat krijgen jullie niet' op hartverscheurende wijze. Zijn eigen verdriet is groot, maar daar komt het verdriet dat zijn zoon opgroeit zonder moeder nog bij. De tranen zaten mij hoog bij het lezen hoe Antoine zijn dreumes vertelt dat mama niet meer terugkomt. Diep respect voor de wijze waarop hij met zijn kind en deze situatie omgaat. Hoe mama het meest gemist wordt bij alledaagse zaken als het knippen van de nagels van zo'n uk.

Antoine's brief ging de hele wereld over. Vanuit het hart geschreven op een moment dat hij niet dieper weg kon zakken in zijn verdriet. Zijn belofte om de daders van de aanslag zijn haat te misgunnen, bracht hem wereldwijd respect. Een voorbeeld voor zijn kind is hij, maar door zijn brief ook een voorbeeld voor de rest van de wereld.

'Mijn haat krijgen jullie niet' heeft op mij onuitwisbare indruk gemaakt. Ik hoop, dat Antoine met zijn boek wereldwijd veel mensen bereikt, die zijn boodschap onderschrijven. Niet de haat, maar de liefde ov

Als het verhaal bedacht was,zou je denken hoe verzin je het. Helaas is het de keiharde waarheid en diep diep tragisch.
Knap van de schrijver hoe hij het onder woorden gebracht heeft,zonder sentimenteel te worden en inderdaad zonder haat.Het raakte mij diep.
Dit boek zouden ze op alle middelbare scholen moeten lezen,heel leerzaam,de realiteit van elke dag en de gevolgen.

Ondertitel: dagboek van een man die zijn vrouw verloor bij een aanslag. Daarom leest het boek als een lange brief, die je in één adem uitleest. Korte hoofdstukjes, veel korte zinnen, een emotioneel verslag.

Het beschrijft het leven van Antoine Leiris en zijn 17 maanden oude zoon Melvil van 13 tot en met 25 november 2015 in Parijs. Het begint op de avond van de aanslag in het theater Bataclan, waar zijn vrouw Hélène op dat moment een concert bezoekt met een vriend. De vriend overleeft de aanslag, Hélène komt nooit meer thuis. Dit is ‘het einde van de onschuld.’

Het wachten op nieuws begint. Wachten is verdriet, hoop, bedroefdheid, opluchting, verbazing, afschuw, welke hij allemaal deelt met zijn zoon tijdens het voorlezen voor het slapen gaan. Samen delen ze het verdriet, samen huilen ze, samen staan ze sterk, en Antoine zal ervoor zorgen dat ‘ze’ zijn haat en die van zijn zoon nooit zullen krijgen. Hij worstelt zich door de dagen heen tot hij zijn vrouw moet identificeren. Wat is ze mooi …

De bekende FB-brief krijgt een plaats in het boek en is voor de schrijver aanleiding zijn dagboek te beginnen. Gedeelde smart is tenslotte halve smart.

De vriend die Hélène voor het laatst gezien heeft komt op bezoek voor een uitgebreid verslag van de avond van de aanslag. De schrijver slaat alles op in zijn geheugen om zijn zoon later alles te kunnen vertellen. De eerste reacties op zijn FB-brief stromen binnen en hij merkt dat hij de wereld geraakt heeft. Tegelijkertijd gaat hij aan zichzelf twijfelen, want waar heeft hij eigenlijk nog recht op tijdens de rest van zijn leven?

Als hij Hélène’s kleding uitzoekt voor de begrafenis, heeft hij haar voor het laatst lief. ‘Alles komt goed.’ Op de begrafenis staat Antoine er alleen voor: Melvil is te klein voor de plechtigheid, en vader besluit een brief voor te lezen namens zijn zoon, die hem de woorden ‘leent’. De volgende dag bezoeken ze samen het graf.

Zonder enige emotie te schuwen, zonder woorden te sparen doet Antoine ons met hem meeleven. Eigenlijk is zijn zoektocht aan het einde van het boek pas begonnen. Ik wens de schrijver met zijn zoon alle goeds toe.

Een heel emotioneel verhaal al vind ik het wel meer een stukje uit een dagboek dan dat het echt een boek is.
Een boek zou ik het dus ook niet willen noemen meer een verslag van de eerste dagen. het is een dun boek waarin dan bij elk hoofdstuk 2 pagina's leeg zijn.
Het geeft je veel denkstof en ik heb het zo te doen met vader en zoon.

Geschreven bij Mijn haat krijgen jullie niet

Prachtig om te lezen hoe deze man zich staande weet te houden, terwijl hij de wanhoop nabij is.

Als vader van een kind met dezelfde leeftijd een zeer pijnlijk inzicht in hoe je werkelijkheid kan veranderen en rede te meer om het leven te omarmen. Daarbij een mooie boodschap om je niet te laten vergiftigen door haat, maar de ruimte te nemen om te treuren om wat je verloren bent en door te gaan en je verlies een plek te geven.

Het boek dat ik gekozen heb is “Mijn haat krijgen jullie niet” van Antoine Leiris. Het is een dagboek van een man die zijn vrouw verloor bij de aanslag op het Bataclantheater.

Ik heb voor dit boek gekozen omdat het een waargebeurd verhaal is, ik kan me dan veel beter in de personages plaatsen, omdat het mij ook zou kunnen overkomen. Toen ik de achterflap las wou ik meteen weten wat er in Antoine zijn hoofd omging en was ik direct overtuigt van het lezen van het boek. Ik verwachtte dan ook dat Antoine veel had meegemaakt en dat ik me zou kunnen inleven in zijn verhaal. Daarenboven dacht ik dat het verhaal niet langdradig zou zijn, omdat het een dagboek is.

Het boek heeft zeker aan mijn verwachtingen voldaan. Antoine heeft Hélène moeten afgeven door een aanslag in Parijs, hij moet nu alleen voor hun zoontje Melvil zorgen en dat is moeilijk. De manieren waarop Hélène dat kleine ventje van 1,5 jaar aanpakte, kon hij moeilijk nabootsen. Ook heeft hij een brief opgesteld naar de terroristen toe en op Facebook geplaatst. Zijn brief kreeg de titel: “Mijn haat krijgen jullie niet”. Hiermee wou hij duidelijk maken dat het hem niet kan schelen wat die terroristen denken en hij zal ook geen moeite steken in het haten van die personen. Als derde voorbeeld leest hij op de begrafenis een mooie brief voor, in naam van zijn zoon Melvil. Hij beschermde zichzelf door het niet onder zijn eigen naam te zetten, zodat hij zich sterk kon houden op de begrafenis. Bij al deze voorbeelden heb ik me in zijn gedachten kunnen verplaatsen en begreep ik zijn beslissingen. Ook was het zeker niet langdradig want elk zo’n fragment nam maximum drie pagina’s in beslag.

Het moment dat Antoine aan zijn zoontje moet vertellen dat zijn moeder overleden is, vond ik heel goed beschreven. Hij was ermee aan het worstelen in zijn hoofd en wist niet goed hoe hij het moest brengen. Natuurlijk begreep het kind van 1,5 jaar het in het begin ook niet zo goed en dit is heel realistisch. Bovendien vond ik het moment dat het kindje het na een aantal extra pogingen wel begreep en toenadering zocht naar zijn papa, een heel mooi moment. Ik zou aan dit stuk niets veranderen, omdat dit het keerpunt was dat Melvil en zijn papa een zeer sterke band kregen.

De scène die het minst goed beschreven werd vond ik wanneer hij vertelde dat hij dit dagboek begon te schrijven. Ik vond dit deel redelijk vaag beschreven en niet duidelijk wat hij bedoelde met “de bruine vlek”. Daarentegen vond ik het wel origineel dat hij deze scène in zijn boek schrijft, zo besef je ineens dat het echt gebeurd is en dat dit verhaal recht uit zijn hart geschreven is. Ik had in deze scène graag meer gelezen over de reden waarom hij het dagboek schreef en het stuk van “de bruine vlek” weglaten.

Over het algemeen was het boek heel goed. Het leert je niet alleen iets over de dood van een dierbare, maar ook hoe het leven daarna verder gaat. Ik zou het zeker aanraden!

Dit boek zouden meer mensen moeten lezen!

geen pluspunten, Voorspelbaar