Mijn leven met Ninjo het verhaal van een mislukte adoptie

Bij het zien van het schattige jongetje op de cover van Mijn leven met Ninjo van Renilde Duif verwacht je niet dat hij later zal gaan ontsporen en jong zal komen te overlijden. Je bent benieuwd naar zijn verhaal. De titel geeft weer waar het boek over zal gaan. De subtitel maakt nieuwsgierig.

Mijn leven met Ninjo van Renilde Duif is het levensverhaal van Ninjo en het verhaal van Hester oftewel Renilde Duif, maar in het boek heeft ze zich Hester genoemd, haar alter ego. Het is een aangrijpend verhaal van een echtpaar dat graag een kind wil adopteren uit een ander land zodat hij een liefdevolle jeugd heeft en een goede toekomst. Ze wisten dat ze het zwaar zouden krijgen, maar dat het zo zwaar zou zijn hadden ze niet verwacht.

Renilde Duif vertelt in Mijn leven met Ninjo op een eerlijke en openhartige manier over haar ervaringen met haar adoptiezoon, hoe zij vermoedt dat het is gegaan dat Ninjo naar een kindertehuis werd gebracht en daarna met het vliegtuig naar Nederland, hoe de adoptieprocedure ging, hoe het in het begin ging, hoeveel moeite het koste om elkaar te begrijpen omdat ze elkaars taal niet spraken, hoe Ninjo in het gezin werd opgenomen en wat voor impact dat had op het gezin, hoe hij was als kind, hoe het later in zijn jeugd en daarna ging, wanneer hij ontspoorde en wat ze heeft geprobeerd om hem op het rechte pad te houden. Voor sommige ouders, ook die een eigen kind hebben die is ontspoord, kan het deels herkenbaar zijn.

Tussendoor lees je over de jeugd van Hester, hoe anders die was, de vergelijking tussen haar jeugd en die van Ninjo, hoe ze dat steeds vergelijkt. Ze kijkt met een open blik naar het verleden en bekijkt of ze bepaalde dingen anders had moeten doen of dat ze echt alles heeft gedaan wat ze kon. Ze is ook open en eerlijk naar zichzelf toe, ze maakt zichzelf niet leuker dan ze is, maar dat ze ook zo haar zwakke momenten heeft.

Je voelt niet alleen geregeld de machteloosheid, maar boven- en ondanks alles voel je haar liefde voor haar adoptiezoon ondanks dat ze soms moeilijke, maar begrijpelijke keuzes heeft gemaakt. Je voelt haar begrijpelijke schuldgevoelens, ook naar haar kinderen toe die zelf heeft gebaard en hoe die haar steunden na het overlijden van hun adoptiebroer, wat ze nog voor hem hebben gedaan en hoe het nu met ze is.

Kortom; Mijn leven met Ninjo van Renilde Duif laat zien dat het niet altijd goed gaat met een kind dat je adopteert, dat het ook anders kan lopen en dat het niet altijd aan de opvoeding van de adoptie-ouders hoeft te liggen, dat het soms ook aan het kind zelf kan liggen, aan zijn verleden en wat het heeft meegemaakt voordat het bij de adoptie-ouders kwam. Uiteraard hangt het ook af van de vriendenkring die het kind kiest en waar je als ouder niet altijd grip op hebt. Dat laatste geldt eigenlijk voor elk kind.