Mijn reis met Gobi het waargebeurde verhaal van een klein hondje en een lange tocht door de woestijn

Eerlijk gezegd beschrijft de flaptekst datgene wat je moet weten voordat je het boek leest. Om het verhaal en de boodschap echt te ervaren, moet je het boek zelf lezen. Ik kan nog zoveel zeggen, maar dat is eigenlijk overbodig.
De relatie tussen mens en dier wordt zo goed beschreven. Het doorzettingsvermogen van zowel Gobi als Dion is extreem. Dit geldt voor de sport, maar ook voor de liefde voor elkaar.
Daarnaast vond ik het ontroerend hoe Dion over China en haar inwoners schreef. Hij had vooroordelen zoals veel mensen (denk ik) hebben. Chinezen zijn gesloten en op zichzelf. Dion beschrijft wat voor fantastische hulp deze mensen voor Dion zijn geweest om Gobi helpen te zoeken, toen ze zoek was.
Tijdens het verhaal zijn er flashbacks, waarbij je terug gaat naar het verleden; naar Dion zijn jeugd in Australië en naar de tijd voordat hij marathons liep en zoals hij zelf zegt: 'alleen maar op de bank hing'. Hoe hij zijn vader verloor en hoe daarvoor én daarna de band met zijn moeder was. Zeker het verlies van zijn vader is heel herkenbaar voor mij. Ik vind het bijzonder hoe open Dion daarover is in zijn boek en hoe Gobi eraan heeft bijgedragen om jaren later met dit verlies om te gaan. Want wegstoppen lukt maar tot een bepaald moment. Deze intermezzo's geven het verhaal een extra dimensie.
Dit boek is een ontzettende aanrader, waarbij je zakdoekjes binnen handbereik moet hebben. Je zult het namelijk zeker niet droog houden.

Ik waarschuw maar even: bij dit boek houd je het niet droog en je zit waarschijnlijk tijdens het lezen een hele tijd op het puntje van je stoel. Ik kon het boek niet meer wegleggen. Wat een geweldig verhaal. Het gaat in eerste instantie natuurlijk over de onvoorwaardelijke liefde tussen mens en hond – daar weet ik alles van! En als het om mijn hondje zou gaan – en Gobi werd al gauw het hondje van de auteur – zou ik ook alles op alles zetten om hem of haar te redden. En dat is ook wat Dion Leonard doet. Hij moet daarvoor geld inzamelen, maanden in China leven, zich heel onveilig voelen omdat iedereen achter Gobi aan lijkt te zitten en nog veel meer. Hij doet het allemaal voor Gobi. Het boek is van tijd tot tijd spannend maar vooral mooi en boeiend. Tussen dit verhaal door vertelt Dion hoe zijn jeugd was, hoe hij tot hardlopen is gekomen. Wat een aanrader!

Bij het zien van het lieve hondje op de schitterende cover, verwacht je een ontroerend boek te lezen. Gobi's blik in de camera maakt dat je meer wilt weten over haar.

Het is het verhaal van Gobi en Dion, waarbij je, nadat je het boek uit hebt, kan afvragen wie wie heeft gered.

Het is mooi om te lezen hoe Dion met Gobi in aanraking kwam, hoe de liefde voor elkaar opbloeide en hoe Gobi aan haar naam komt. Het verhaal geeft aan dat de liefde van een dier voor een mens en andersom onvoorwaardelijk is. Dat een dier vaak bepaald wie zij als baas wil hebben. Wat je voor een dier over hebt als je het eenmaal in je hart hebt gesloten. Maar ook hoe je door een dier kan veranderen, dat wat eerst zo belangrijk was, ineens minder belangrijk kan zijn omdat er iets voor in de plaats is gekomen dat belangrijker voor je is. Wat erbij komt kijken als je een hond vanuit China naar Schotland wilt verhuizen. Daardoor kom je ook meer over de Chinezen te weten, over hoe ze zijn, wat je daar beter niet kan doen als je ze te vriend wilt houden en wat de regels zijn als je een hond mee naar de horeca of andere gelegenheden wilt nemen.

Je komt ondertussen door flashbacks in de tijd meer te weten over Dion, over zijn jeugd en daarna. Je begrijpt hem na afloop waarom hij zo fanatiek in de sport was en waarom hij liever niet in groepssporten sportte.

Het is een ontroerend, maar ook aangrijpend verhaal van een man en een hond die niet van opgeven weten, echte doorzetters zijn, hoe ze beiden hebben proberen te overleven.

De foto's maken het boek compleet, je krijgt daardoor een beter beeld van Dion en Gobi.

Kortom; 'Mijn reis met Gobi' van Dion Leonard is een echte aanrader. Het is een ontroerend en aangrijpend verhaal van Gobi en Dion die beiden zo hun geschiedenis hebben, echte overlevers zijn en elkaars beste maatjes voor het leven zijn geworden. Box met tissues heb je bij dit boek wel nodig.

Geschreven bij Mijn reis met Gobi

Dion Leonard is een Australiër en hij woont in Edinburgh, Schotland. Dion heeft niet alleen deelgenomen aan, maar ook gefinisht in een paar van de zwaarste ultramarathons ter wereld, waaronder de veeleisende Marokkaanse Sahara, de 250 kilometer door de Zuid-Afrikaanse Kalahariwoestijn (eveneens 2 x). Dions laatste race door de Gobiwoestijn in China pakte heel bijzonder uit: hij raakte verslingerd aan een zwerfhondje (dat later Gobi is gedoopt) dat hem de hele week volgde en dat hun beider levens voorgoed veranderde.

In mijn reis met Gobi vertelt Leonard over zijn moeilijke jeugd, over zijn fascinatie voor extreme sporten en over wat zijn vriendschap met Gobi voor hem betekent.

Dit boek leest vlot weg. Er zit ook een mooie boodschap in. Ik vind het echt een aanrader. Je hoeft er niet moeilijk over na te denken, maar gewoon lekker lezen. Ik geef het 4 sterren!

Fantastisch boek: goed geschreven. Mooi verhaal. Vooral voor hondenvrienden een must om gelezen te hebben. De vriendschap tussen hond en mens wordt hier goed beschreven.

In 'Mijn reis met Gobi' las ik over Leonard die vertelt over zijn moeilijke jeugd in Australië en de reden voor zijn fascinatie voor extreme sporten. Maar wat me vooral ontroerde is hetgeen ik las over wat zijn vriendschap met Gobi voor hem betekent. Tijdens het lezen merk je hoe Leonard verandert door deze vriendschap met dit kleine hondje.

Steeds opnieuw kreeg ik een kijkje in zijn vroegere leven en samen met het fotokatern in het midden van dit boek was dat een mooie aanvulling op deze reis. Het is niet alleen een reis van punt A naar punt B, maar het is vooral een reis in Leonard zelf; zijn groei als mens komt in dit verhaal duidelijk naar voren.

Dit verhaal is aangrijpend; je hoeft niet van sporten te houden om dit verhaal te kunnen waarderen. Het is een eerlijk en ontroerend verhaal over de veerkracht die in ons zit, over vriendschap, hoop en vasthoudendheid om te redden wat je dierbaar is.

"Mijn hoofd zei dat ze mijn woorden niet kon begrijpen, maar mijn hart dacht daar heel anders over. Dit hondje wist precies wat ik bedoelde. bovendien was ik ervan overtuigd dat ze mij op haar manier vertelde dat ze er klaar voor was, wat de volgende fase van ons avontuur ook zou brengen."

'Mijn reis met Gobi' is een verhaal waarbij je tijdens het lezen even heel emotioneel kunt worden, maar dat is geen schande.
Ik heb dit boek heel graag gelezen.

als je zelf interesse hebt in lopen én honden, is dit een hartverwarmend verhaal

Dion Leonard is een ultramarathonloper die voor de lol meedoet aan eindeloos durende hardloopwedstrijden, die wel tweehondervijftig kilometer kunnen beslaan. Een van die wedstrijden ging door de Gobiwoestijn, waar een kleine zwerfhond besloot om met hem mee te rennen. Vanwege de band die ontstond tussen de hardloper en het hondje, besloot hij om het hondje mee te nemen naar zijn huis in Engeland. Dan denk je dat het verhaal daar afgelopen is, maar daar begint het eigenlijk pas, want dan raakt het hondje kwijt. De zoektocht kreeg veel aandacht in de media en dan zie je vaak dat er een boek van komt, en dat is een enorm succes geworden. In Engeland stond het hoog in de bestsellerlijst en het is inmiddels in vele talen vertaald. Het is een ultiem feelgood verhaal en het zou me niet verbazen als er ook nog een film van wordt gemaakt. Twentieth Century Fox heeft de filmrechten inmiddels gekocht.
DeRecensieNL

Heel leuk geschreven je leeft echt mee met de zoektocht als hij weg is.En zo zie je maar weer de hond kiest zelf zijn baasje

Hondje kiest zijn baasje. Baasje doet er alles aan om het hondje mee te krijgen naar GB vanuit China. Dan moet je toch wel een grote dierenvriend zijn. Ik heb genoten, jammer dat het boek uit is.