Moeder, dochter, minnares een ode aan leven, liefde en lust

Wat een heerlijk boek! Het is van alles wat: grappig, ontroerend, sexy en intrigerend. Vooral het verhaal over de begrafenis van haar ouders raakte me heel erg. Een aanrader!

In Moeder, dochter, minnares neemt Heleen van Royen haar lezers, door middel van korte verhalen, mee in haar leven. In elk hoofdstuk volg je de auteur in haar relatie tot iets of iemand. Daarin is ze uiteraard steeds dezelfde persoon, maar wel met wat kleine nuanceverschillen. De aard van de relatie heeft tenslotte invloed op hoe je met een situatie of een ander omgaat.

Dochter
Nooit meer naar huis
“Ik kan mijn tranen amper bedwingen. De mantelzorgwoning staat er pas een paar maanden. Mijn moeder zou haar laatste jaren bij mij in de tuin slijten.”

Moeder
Het zal je moeder maar zijn
“Onze beroepen liggen mijlenver uit elkaar: ik werk bij een bank en mijn moeder heeft net een sexdagboek geschreven.”

Minnares
Jip en Janneke nemen xtc
“Ik ga naast het bed staan. En dan gebeurt er iets krankzinnigs. Iets dat ik nog nooit eerder heb gevoeld en waarschijnlijk ook nooit meer zal voelen .....”

Vrouw
“Thuis is waar de mensen wonen van wie je houdt, daar kan geen paradijs tegenop.” Heleen van Royen

Moeder, dochter, minnares doorloopt een heel scala aan belevenissen en emoties. Vaak grappig, direct en ongefilterd, soms aangrijpend en kwetsbaar, maar boven alles maakt het een eerlijke indruk. De verhalen zijn soms herkenbaar en soms ver van je bed, maar het leuke daaraan is, dat dat voor iedere lezer voor iets anders kan gelden.

Heleen van Royen beschrijft de gebeurtenissen uit haar leven met open vizier. Het hoofdstuk over haar moeder is ontzettend mooi en ontroerend, en in de stukjes bij het hoofdstuk Schrijver kan je wellicht soms wat kleine onzekerheden proeven. Maar door het boek heen zie je vooral een sterke vrouw die openhartig over de mooie, leuke en moeilijke dingen uit haar leven vertelt.

Voor mij was dit de eerste keer dat ik iets van Heleen van Royen las. Niet bewust, het was er gewoon nog niet van gekomen. Dat ik dit boek wel opgepakt heb, kwam voor een deel door de omschrijving, maar vooral door de cover, die ik echt prachtig vind. Door de manier waarop de verhalen geschreven zijn, en het gemak waarmee je ze leest, zal dit waarschijnlijk niet de laatste keer zijn dat ik een boek van deze auteur zal oppakken.

Moeder, dochter, minnares is een aanrader voor iedereen die het leuk vindt om eens ‘over de schouder te kijken’ bij iemand die stukjes uit haar leven, met humor en een prettige directheid, op papier heeft gezet.

4 sterren

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com.

Geweldig boek weer van Heleen, herkenbare situaties op een heerlijke manier geschreven. Ik hoop dat er nog vele boeken zullen volgen. Ik lees ze in 1 adem uit. Thanks Heleen!

In 2020 is Heleen van Royen twintig jaar schrijver. Moeder, dochter, minnares bevat zowel columns als persoonlijke lange verhalen. Samen geven de stukken een mooi beeld van de afgelopen twintig jaar en van alle vrouwen die Heleen is.
De ondertitel luidt Een ode aan leven, liefde en lust. In maar liefst 38 columns en verhalen maakt Heleen van Royen dat waar. Deze stukken zijn in zes thema’s verdeeld, we krijgen zes uitvoeringen van Heleen van Royen te zien. De eerste uitvoering is Schrijver. Hier laat de auteur zien wie ze als auteur is, lekker eigengereid, ze past niet in een hokje en laat zich zeker niet in een hokje duwen. Dat beschrijft ze heel goed in Een eigentijdse femme fatale, een speech ter gelegenheid van de opening van de expositie Drie Fatale Vrouwen in het Louis Couperus Museum in Den Haag. In Dochter, het tweede thema laat de auteur zich van de gevoelige kant zien. Ze heeft haar vader vroeg verloren en ze is niet op zijn begrafenis geweest, haar puberende woede was te groot. In Vaderdag richt ze zich tot hem. ‘Ik heb jouw eerste begrafenis gemist. Bij de tweede was ik er wel.’ Die tweede begrafenis kwam na het overlijden van haar moeder. Het overlijden van haar moeder kwam niet onverwacht, de auteur heeft lang voor haar moeder gezorgd. Haar moeder woonde in een mantelzorgwoning bij het huis van de auteur. Heleen heeft een mooie documentaire over haar moeder gemaakt, Het Doet Zo Zeer (2017). Het afscheid van haar moeder rakelde herinneringen op. Herinneringen die er uiteindelijk toe leidden dat haar vader opgegraven en opnieuw ter aarde besteld is, bij haar moeder. Mooie ontroerende verhalen van een rouwende dochter. Een dochter die tegelijkertijd ook Moeder is, het derde thema. Hier komen beide kinderen met hun eigen verhaal aan bod, Het zal je moeder maar zijn. Heel mooi geeft de auteur aan hoe haar overgang van moeder naar oma tot stand komt, In mijn tijd had je dat allemaal niet. Het vierde thema heet Minnares, uiteraard zoals we dat van deze auteur gewend zijn, een tikkeltje ondeugend. Ze steekt lekker de draak met zichzelf en heeft lak aan de mening van anderen over haar relatie met haar veel jongere vriend Bart. Ze zijn overduidelijk gelukkig en dat telt. In Jip en Janneke nemen xtc verrast ze met haar kennismaking met drugs, weloverwogen, onderzoekend en genietend. Het vijfde thema heet Vrouw, hier leren we een eerlijke Heleen kennen die vertelt hoe belangrijk haar lijf voor haar is en wat ze daarvoor over heeft. En dan zijn we alweer bij het laatste thema aanbeland, Vriendin. En ja, Heleen is een goede en trouwe vriendin. In George, Fadi en ik staat de vriendschap tussen haar en Fadi, de vriend van George Michael centraal. In eerste instantie een heel leuke vriendschap die leidt tot het bijwonen van een van de laatste optredens van de George Michael. Na de dood van zijn vriend komt Fadi in een wereld van achterdocht en achterklap terecht, hij gaat zich steeds vreemder gedragen. Maar Heleen laat hem niet vallen. Ze blijft mededogen met hem hebben. ‘Mededogen omdat ik weet dat mensen minder controle over zichzelf hebben dan wij allemaal denken’. Een mooi slot van dit boek!
Een boek dat het beslist waard is om opgepakt te worden in de winkel. Door de afwisseling van columns en langere verhalen, leest het boek vlot. Soms moet je lachen om de streken die uitgehaald worden, soms heb je rode koontjes, soms herken je je zelf in een verhaal en soms heb je een zakdoek nodig. Lekker afwisselend met vleugje zelfspot, ik houd er wel van, vier sterren voor dit aangename boek.

Het is heerlijk geschreven. Nuchter, Leuke columns, soms iets langer, ik houd van die korte verhalen, leest lekker weg, zeker voor het slapen. Bestel hem gerust, je word niet teleurgesteld!!

Zo mooi, eerlijk en puur beschreven.
Echt een aanrader!

Geweldig . Mijn eerste boek gekregen van Heleen . En vanaf de eerste zin blijf je lezen met een glimlach rond je mond , later met bewondering . Ontroering . Elke emotie die bestaat komt langs in dit boek ... . Ik ga ze allemaal lezen . Wat een fijne schrijfster . Dit leest heerlijk en voor iedereen herkenbaar weg .
Liefs Heleen van Jolanda en Maarten . Dank voor dit boek xxx.

Ik heb er van genoten, ga ook de andere boeken van Heleen van Royen lezen ( na dit boek schrijf je haar naam niet meer verkeerd haha)

Van THB mocht ik het nieuwe boek van Heleen van Royen gaan lezen.
Heleen zit inmiddels al 20 jaar in het schrijversvak en dit verhaal gaat over haar leven.
Moeder • Dochter • Minnares
Een ode aan het leven, liefde en lust.

Heleen heeft een fijne schrijfstijl. Dit is zo’n gevalletje van, installeer jezelf op je favoriete leesplekje, zorg dat je lekkernijen binnen handbereik hebt en LEZEN MAAR!
De hoofdstukken zijn vrij kort. Zij ziet zichzelf niet alleen als schrijfster, maar ook als moeder, dochter, minnares, vriendin en vrouw. Het is alsof ze je mee aan haar hand neemt om haar belevenissen en gedachtegangen uit te leggen. Ook zijn er gesprekken met haar kinderen, haar vriend Bart en dokter Helga. En bovendien een terugblik naar de ontmoeting met Fadi. Dat vond ik een welkome afwisseling.

In mijn ogen is Heleen een hele sterke vrouw. De media werpt aldoor een vergrootglas op haar leven en ze weet er goed mee om te gaan. Zoveel humor. Geen taboes. Ik kan daar zo van genieten! Ook raakte ik ontroerd hoe zij de band met haar moeder omschrijft en hoe zij dit heeft vastgelegd in een documentaire.

“Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn.” Haar moeder heeft helemaal gelijk. Die kwam binnen.

Wat een fijn boek, ik heb er zo van genoten! Bij elk moment dat ik zo moest lachen, moest ik dat delen met mijn vriend: ‘Heleen, viert haar tietenverjaardag, mooi hé, hahaha’. ‘Nog zo’n iemand die hekel heeft aan Nederlandse verjaardagen’.
Vier sterren!

Via een oproepje van The House of Books https://www.thehouseofbooks.com/ op facebook had ik gereageerd op het recenseren van het boek :
Heleen van Rooyen, Moeder, dochter, minnares...en zowaar, kreeg ik het bericht dat ik een exemplaar kon ontvangen. Heleen van Rooyen, als mens bijzonder als schrijfster?? Diep gravend in mijn geheugen kom ik niet verder dan het boek Godin van de jacht, waar heel Amsterdam in de rij stond, ik het boek een keer zag liggen en dacht neem het mee. Ik heb gelachen dat weet ik nog wel. Het andere pareltje wat ze samen schreef met Marlies Deckers, ja die van de waanzinnige lingerie, genaamd Stout was zo veel beter geschreven en ja er zaten wat jaren tussen. Ook in mijn genres waren veranderd, de boeken en de schrijvers(sters).
Dus nu het boek van Heleen van Rooyen, wat opvalt is dat als je menig interview op de tv gezien hebt en de interviews in de diverse bladen, Heleen schrijft zoals ze praat. Al lezende in het boek, een aaneenschakeling van wat ze meemaakt in haar leven hoor je steeds vaker haar stem doorklinken in het boek. Is het een boek als in één verhaal, nee het is het leven van Heleen opgetekend in diverse columns. Naar gelang wat je zelf hebt meegemaakt, doet het je grinniken zoals het dansen uit de jaren '80 of er glijd een traan over je wang zoals bij het overlijden van haar ouders. Bram schreef zijn eigen bijdrage in dit toch wel bijzondere boek....hoe lastig moet het zijn geweest, kind van twee mensen die hun privé -zo leek het toen- redelijk aan de buitenkant van de waslijn hingen.
Het boek geeft zoveel meer mooie kijkjes in het heden en verleden van Heleen van Rooyen dan je beseft. Ik die niet houdt van boeken in deze stijl geschreven en toch heb ik genoten van het lezen en vaak dubbel gelegen of mijmeren over : "hoe anders zou de wereld kunnen zijn als we open kunnen zijn over wat we doen en hoe we leven", Heleen daar benijd ik je wel eens om.
Het laatste stukje is George Michael – ja die van Wham- en Fadi, dit zal een ieder anders lezen en ervaren.
Zijn we allemaal bijzonder, jazeker, Heleen geeft dat moeiteloos weer in dit meer dan bijzondere boek. Een boek wat ik wellicht voorbij zou lopen, maar nu ik het gelezen heb.....een aanrader als in “stap eens uit je comfortzone en durf te durven”.