Moederziel

De hoofdpersoon mijmert en fantaseert over zijn jeugd, wat wordt afgewisseld met allerlei indrukken uit het heden. Jonathan kijkt terug op zijn jeugd als hij tijdens een vakantie plotseling geconfronteerd wordt met zijn moeder die hem twintig jaar geleden als kind in de steek heeft gelaten. Het waarom was hem volstrekt onduidelijk. In het heen en weer schuiven van de realiteit en het herinnerde en gefantaseerde verleden ontstaat in het boek een web van intrigerende sfeerbeelden. Zijn de indrukken van het heden echt meer betrouwbaar dan de melancholieke mijmeringen die het verleden betreffen? In het boek vinden binnen alinea's naadloze overgangen plaats tussen heden en verleden en tussen de realiteit en de fantasie en dat maakt het verhaal bijna on-Hollands surrealistisch. Of is dat juist het effect dat de auteur beoogt? Eén ding staat vast: Jonathan is moederziel… alleen! Intrigerend en goedgeschreven portret van een man die zijn jeugd overziet en de eenzaamheid die de scheiding van zijn ouders teweegbracht. Romandebuut van de auteur (1976) die eerder onder meer enkele dichtbundels publiceerde.

Jan Timmermans