Momentum -Cd+Dvd-

Neal Morse is een druk baasje. Na Flying Colors (klik HIER voor de recensie) en Cover to Cover 2 is Momentum het derde album dat hij dit jaar uitbrengt (en het is goed mogelijk dat ik er nog één gemist heb). Er is zelfs nog sprake van een nieuw album met Transatlantic. Daarnaast toert hij nog met diverse bands door de VS en Europa, en treedt hij af en toe op in kerken. Je vraagt je af waar hij de tijd vandaan haalt om nieuwe muziek te schrijven. Het lukt hem op de een of andere manier, en het resultaat rolde afgelopen week in mijn brievenbus.
Volgens de hoestekst is het album opgenomen tijdens een paar sessies begin januari 2012, toen drummer Mike Portnoy even tijd had. Samen met zijn andere studiomaatje Randy George (bassist) is vervolgens dit album in elkaar gezet. Zoals Morse zelf zegt op de Making-of dvd, had hij op dat moment nog geen nummers, maar omdat hij toch bezig was met andere projecten kon dit er wel tussendoor. Gewoon maar beginnen met spelen en vertrouwen op God dat het wel goed komt.
Dat klinkt alsof het hele album een tussendoortje is, en dat is wel aan het eindresultaat te horen. Niet in de muziek, die is goed, maar het hele album mist iets. Het is niet slecht, maar de muziek beklijft niet. Het album begint enthousiast met het titelnummer Momentum, gevolgd door Thoughts part 5 (een knipoog naar zijn vorige band Spocks Beard), maar daarna zakt het album helemaal in. Zelfs het lange slotnummer World without end (33.39 minuten) blijft een middelmatig nummer dat nergens naar een echt emotioneel of muzikaal hoogtepunt leidt. Het album mist de bezieling die zijn vorige soloprojecten wel hadden.
Tekstueel wordt Momentum geheel ingegeven door Morse’s eigen geloofsvreugde. Hij is een overtuigd christen, en wil dat ook uitdragen. Maar ik zou zo graag willen weten wat hij nog meer te vertellen heeft, zonder direct Onze-Lieve-Heer er bij te betrekken. In Transatlantic en Flying Colors lukte dat namelijk wel. Zijn vorige soloproject Testymony 2 was ook religieus getint, maar was toch interessant omdat het een spirituele zoektocht beschrijft, een verlossing uit tegenslagen en verslaving. Een universeel thema. Op Momentum ontbreekt dat.
Toch is Momentum geen slecht album. Morse, Portnoy en George spelen al heel lang samen, en dat is te horen. Drum en bas zetten een stevig bodem neer, waar Morse met toetsen en zang lekker op los kan gaan. Iets van die ontspannen sfeer is te horen op het album Cover to Cover 2, dat eerder dit jaar verscheen. Hierop staan een aantal jamsessies met covers van andere zangers en groepen die een bron van inspiratie waren, zoals Jethro Tull, Styx en King Crimson, maar ook van The Osmonds en The Bee Gees. Niet alleen uit de proghoek dus.
Op Momentum wordt het drietal bijgestaan door een aantal andere musici. Het klinkt allemaal goed en gelikt, maar daar blijft het bij. Een echt tussendoortje. Er had meer in dit album gezeten als Morse meer tijd had genomen om betere teksten te leveren. Misschien moet hij een beetje rust nemen. Zelfs de Schepper nam tenslotte een dag vrij om bij te komen van zijn scheppingsdaden. Als overtuigd christen zou Morse daar een voorbeeld aan moeten nemen.

Neal Morse was muzikaal altijd op 1 lijn met Spocks Beard maar eindelijk is hij geen prediker meer en schrijft hij over zaken die iedereen raakt. Alle nummers zijn meesterlijk zoals gewend bij Neal Morse maar als het epische nummer van ruim 30 minuten luistert dan gaat elke prog liefhebber hier van uit zijn dak. Geweldig !! Zeker met MP achter de drumkit.

Een week voor de releasedatum: Ik heb de nieuwe plaat nog niet gehoord en vind 'm toch al fantastisch! Neal's muziek is altijd inspirerend en heeft een zéér consistente kwaliteit/niveau, zonder ooit saai of voorspelbaar te worden. Progrock ten voeten uit; Momentum zal daarop geen uitzondering zijn en ik kan bijna niet wachten tot ie uitkomt...