Moord op de moestuin DWDD Boek van de maand februari 2019

Kort geleden werd het boek “Moord op de moestuin” van Nicolien Mizee gekozen tot boek van de maand bij DWDD én tot boek van de week bij NPO Radio 4. Vandaag kreeg het ook nog een lovende recensie in de NRC. Dat schept zeer hoge verwachtingen. Worden die bewaarheid?

Judith Loman, de ik-figuur in het boek, is schrijfster. Zij trouwt met de veel oudere Thijs, die kort na hun huwelijk een hartaanval krijgt en een hartoperatie moet ondergaan. Thijs komt er allesbehalve florissant uit. Tot wanhoop van de nieuwbakken echtelieden beginnen de buren op dat moment met een langdurige en met veel lawaai gepaard gaande verbouwing. De twee gaan op de vlucht en huren samen met Judiths zus Cora en man Ab voor een lange periode een boswachterswoning op landgoed Groenlust in Voorden, dat eigendom blijkt van oude bekenden Fiep en Anne Lanssen en hun moeder Lidewij.

Op het landgoed is ook een volkstuinencomplex dat wordt bewerkt door een aantal opmerkelijke mensen. De even behulpzame als dwarse tuinfanaat Govert, de mysterieuze Dokter Zeelenburg, de voormalige schoonheid Zwanet, de vreemde vogel Koos en de norse Kenny hebben allen zo hun eigenaardigheden.

Ongeveer vijfentwintig jaar eerder is Oom Friso Lanssen op het landgoed verdwenen. Er werd geen spoor meer van hem gevonden. Als tijdens het verblijf van Judith bij toeval een schedel wordt gevonden en even later een van de volkstuinders dood wordt gevonden, ontstaat er lichte spanning in het boek.

“Hij was inderdaad zeldzaam onsympathiek”, zei Anne, “ik wil nooit meer een man.”

Het mysterie wordt vervolgens op tamelijk lichtvoetige wijze ontrafeld en blijkt bepaald niet ingewikkeld.

Nicolien Mizee schrijft soepel en gemakkelijk. Het verhaal bevat een behoorlijke dosis onderkoelde humor en ook veel ironie. De schrijfster neemt een loopje met het alledaagse leven en maakt van gewone dingen op aardige wijze iets ongewoons. Aan kwinkslagen en spitsvondige opmerkingen geen gebrek, maar er zijn ook nogal wat flauwiteiten. De karakters komen volop tot leven en vormen een kleurrijk palet.
“Moord op de moestuin” is anders dan de titel doet vermoeden beslist geen thriller in de gangbare betekenis van het woord. Voor doorgewinterde thrillerlezers staat de spanning wel op een erg laag pitje, dus stel je daar niet te veel van voor. Het boek is veeleer een ogenschijnlijk lichtvoetige roman die een goed beeld geeft van de vele verschillen in de menselijke natuur. Diepgravers zullen mogelijkerwijs zware thema’s, filosofieën en parabels in het boek onderkennen doch die komen door de soms wat kneuterig en zelfs onbenullig aandoende verwikkelingen nauwelijks echt aan de oppervlakte.

“Moord op de moestuin” is een lezenswaardig, origineel boek dat gegarandeerd enkele uren absolute ontspanning biedt. De geschapen torenhoge verwachtingen zijn echter niet helemaal waargemaakt. Het boek is gewoon een goed boek maar voor mij zeker niet van de buitencategorie. Het krijgt drie sterren.

Dit boek heeft alles: het is heel spannend, ik zit meerdere malen met tranen in mijn ogen van ontroering en dan zit ik weer hardop te grinniken. Leest als een trein, ik heb het in 3 dagen uitgelezen. En omdat Mizée zo'n bijzondere stijl heeft, telt het ook nog als literatuur. De eerste écht 'literaire' detective die ik heb gelezen!

Niet alleen is Moord op de moestuin alles wat de kritieken zeggen: geestig, luchtig, spannend, stylistisch van de bovenste plank - dat is het allemaal, maar ik vind het ook spiritueel en levensbeschouwelijk sterk. Het is een parabel over de grenzen aan de naastenliefde en de hoop op een betere wereld die we desondanks moeten blijven koesteren.
Wie de titel naast het motto legt, en dan de slotzin leest, begrijpt meteen dat deze roman meer is dan zomaar een whodunnit. En de openingszin stelt meteen al het onderliggende onderwerp in het licht: de caritas. Eindelijk eens een hedendaags boek dat, weliswaar luchtig ingekleed, een ernstige levensvraag bespreekt. Het hele boek door komt deze problematiek terug, zowel in uitspraken als in citaten en in de gebeurtenissen. Als je het boek ook op deze laag leest, is dat een verrijkende ervaring.

Ik snap niet hoe iemand kan zeggen dat Mizee minder dan Baantjer is. Maar goed, daar worden dan ook geen argumenten voor gegeven. Die “pepedee”, die kan kennelijk niet lezen. Zijn/haar “recensie” bestaat louter uit beweringen, zonder enige bewijzen of argumenten. Eigenlijk is het niet meer dan gescheld.

Dit boek is zo de hemel in geprezen dat ik echt zin had om het te lezen. Maar het viel me erg tegen. Ik dacht steeds: het zal nog wel komen, ik moet er nog in komen. Maar toen ik het uit had, vond ik er nog steeds weinig aan. De vele personages komen voor mij niet tot leven; ze blijven zo plat als een dubbeltje. Daardoor wist ik soms niet meer wie wie was. Er zijn wijdlopige verhaallijnen die nergens toe dienen. En dat terwijl de hoofdpersoon ook boeken schrijft en af en toe vertelt hoe ze haar leerlingen uitlegt hoe je een goed verhaal schrijft. Maar omdat DWDD en NRC razend enthousiast waren over dit boek, denk ik toch dat ik wel iets niet begrepen zal hebben...

Door de critici bijna de hemel in geprezen, onbegrijpelijk. Een Nederlandse Agatha Christie? No way! Geen van de personen komt ook maar enigszins tot leven, van sommige krijg je zelfs helemaal geen beeld. De hoofdpersoon is oninteressant. De plots zijn saai. En het verhaal kneuterig. Heel veel onnodige details die nergens toe doen, ook niet als dwaalspoor.

Niet te geloven dat dit boek zo de hemel in is geprezen! Hebben de dames en heren recensenten aandelen in de verkoop van het boek? Ik snap werkelijk niet waarom dit boek zo’n goede recensie heeft gekregen. De grapjes zijn zonder meer flauw te noemen. De hoofdpersoon in het boek vind ik ergerlijk. Als ik deze vrouw “in het echt” zou tegen komen zou ik rode vlekken in mijn nek krijgen.
Het verhaal heeft een hoog “Joop ter Heul” gehalte. (Voor wie nog weet wie dat was.)

Geschreven bij Moord op de moestuin

Vanwege de positieve recensies ben ik het boek gaan lezen, het leek me echt een boek voor mij. Wat een tegenvaller: niet spannend, niet grappig, ongeloofwaardige karakters en geen goed verhaal.

Wat een heerlijk boek tussendoor ......
Even met de voeten in de aarde, het is als een paar dagen vakantie om dit boekje te lezen.
Mooi taalgebruik, humor, verrassende personages.
Tussen de moorden door ideetjes voor lekkere recepten Zoals “kool farci” zie plaatje.
Aanrader als intermezzo tussen zwaardere lectuur: 130 bladzijden kwaliteit.

Ik vond het een onsamenhangend verhaal, raakte steeds de draad kwijt door de vele personages. Ik heb het niet eens uitgelezen, het kon mij niet boeien.

Geschreven bij Moord op de moestuin

Na alle lovende kritieken viel dit boek zeer tegen.
Middelmatig verhaal.