Net als in de film familieroman

Twee zelfstandige vrouwen, met ieder met een eigen carrière,
ontmoeten onafhankelijk van elkaar dezelfde man, die hun levens volledig
overhoop weet te halen.

Tijdens de crematie van haar moeder ontdekt Marit iemand een man
tussen het publiek die wel veel op haar vader lijkt. Hij is wel de laatste
persoon die ze had verwacht. Later komt ze erachter dat hij door meer mensen is
gezien en ook is herkend. Haar moeder heeft het verleden altijd verzwegen , maar
nu ze is overleden verandert dit en wordt iets in gang gezet waarop Marit in
deze verdrietige periode niet op zit te
wachten.

Bea , de andere vrouw, is single en op wandelvakantie in
Oostenrijk. Ze leert de vader van Marit kennen en wordt verliefd op hem. Dit had
ze niet van zichzelf verwacht. Hij draagt een geheim met zich mee en blijkt dat
hij ineens een dochter, genaamd Marit, heeft.

Marit en Bea zijn beide sterke vrouwen die om moeten leren gaan
met nieuwe situaties.

Door de makkelijk, vlotte en toegankelijke manier van schrijven
van José leest het heerlijk weg. Ze laat de twee verhaallijnen in het boek heel
harmonieus in elkaar overlopen. De twee grote onderwerpen worden op een
beeldende manier uitgelicht. Dat wil zeggen: de vaderrol van een man op latere
leeftijd en het moeilijk vinden zich over te geven aan
verliefdheid.

José heeft veel gevoel en emotie in de karakters gelegd en op een
mooie manier zwelt dit aan. Het verhaal heeft meer in zich dan je aanvankelijk
denkt.

Door de beeldend geschreven dialogen in deze familieroman, die je
volledig meevoeren krijgt je het gevoel dat je er onderdeel van
uitmaakt.

Geschreven bij Net als in de film

Slecht geschreven boek. Het gaat o.a. over een acteur die een volwassen dochter blijkt te hebben. De hele pers duikt er bovenop en in een persconferentie geven ze tekst en uitleg. Als diezelfde acteur later met een vrouw wordt gezien, herhaalt zich dat. ‘Het staat in alle kranten.’ Alsof alle kranten zich daarvoor interesseren. Alleen de roddelbladen zouden daarover schrijven en de rest van Nederland zou er de schouders over ophalen.

Wat ik helemaal irritant vind, is dat de dochter van die acteur een leuke man ontmoet. Maar als ze later nog een andere leuke man ontmoet, moet de auteur kennelijk de eerste leuke man kwijt. Want opeens blijkt de eerste leuke man helemaal niet leuk, maar een enge groupie. Dat is zo’n doorzichtige en voorspelbare schrijverstruc. Maar ook een hele slechte. Verzin iets beters!

Die enge groupie wil overigens een boek schrijven, maar zijn eerste manuscript is ronduit slecht. Hij geeft, zo staat er, veel te veel informatie. Kennelijk de visie van auteur José Vriens. Zelf is zij er echter niet vies van om bijvoorbeeld te schrijven dat één van de hoofdpersonages haar telefoon pakt, whatsapp opent en op videobellen drukt. Alsof dat wel ter zake doende info is. Volgens mij wil je als auteur alleen maar een beetje hip doen.

Dit zijn maar enkele voorbeelden, maar u begrijpt, ik lees dit soort pulp met een groeiende irritatie.