Neuromancer

Geschreven bij Fragile Things

Fragile Things is een collectie van korte verhalen en gedichten geschreven door Neil Gaiman. Bekend van boeken als Coraline en Amarican Gods. De verhalen in deze bundel zijn geschreven voor een grote variatie aan redenen, en gepubliceerd in een eventueel nog grotere variatie aan media. Fragile Things begint dan ook met een intro geschreven door Gaiman, waarin hij voor elk verhaal, en elk gedicht uitlegt wanneer en waarom hij het geschreven heeft. Dit geeft de lezer wat diepgang, en inzicht, in een bundel verhalen die anders als schizofreen beschreven zou kunnen worden.

De hand van Gaiman is in elk verhaal in deze bundel duidelijk zichtbaar. Van het eerste verhaal (een samensmelting tussen Sherlock Holmes en H.P. Lovecraft's Chutulu mythos) tot het laatste verhaal is Gaiman's liefde voor mythes, fantasy, en gothische thema's duidelijk merkbaar.

Dit boek is een aanrader voor idereen. Van mensen die erover denkt een van Gaiman's grotere boeken op te pikken, maar bang is er niet de tijd voor te hebben, tot Gaiman fans op zoek naar een boek om op te kunnen pikken voor een half uurtje, en weer weg te kunnen leggen. Hoewel niet ieder verhaal en elk gedicht voor iedereen even geschikt is, durf ik te garanderen dat iedereen die houd van fanasy, mythes, of gewoon geweldig schrijfwerk, minstens drie verhalen vind in deze bundel die hij of zij de moeite van het lezen waard vind.

Geschreven bij Fragile Things

Fragile Things is een bundel korte verhalen, een paar gedichten en wat dingen daar tussenin. De meeste stukken zijn eerder in bloemlezingen verschenen. Er is een grote variatie aan sfeer en stijl, maar de meeste verhalen hebben een duister, bovennatuurlijk randje. Veel verhalen verwijzen naar andere verhalen of bijvoorbeeld liedjes. Zo is het vermakelijke ‘The Case of the Four and Twenty Blackbirds’ gebaseerd op het liedje ‘four and twenty blackbirds’ en op ‘Humpty Dumpty. ‘A study in Emerald’ is een zeer geslaagde fusie van een Sherlock-Holmesverhaal en thema’s uit Lovecrafts werk. Dit soort verhalen zijn denk ik vooral leuk voor de meer belezen lezer. Ik werd geraakt door het gedicht ‘Locks’. Zonder het expliciet te benoemen, beschrijft Gaiman heel precies de gevoelens van een ouder voor een kind via het voorlezen van het verhaal over Goudhaartje en de drie beren. Mijn favorieten zijn ‘Sunbird’ en ‘the Monarch of the glen’. In beide verhalen vermoed je dat er iets vreemds aan de hand is, maar pas aan het eind snap je het echt helemaal en zijn er toch weer nieuwe raadsels. Natuurlijk bevat elke verhalenbundel enkele verhalen die je op het moment niet zo aanspreken, maar dat is een minderheid. Veel andere verhalen zul je met plezier nog eens lezen. Mocht je twijfelen over deze bundel, dan kun je vast enkele verhalen lezen op Neil Gaimans persoonlijke website.

Geschreven bij All The Light We Cannot See EXPORT

Een lijvige, fantasierijke en ontroerende oorlogskroniek: 'All the light we cannot see' van Anthony Doerr is het allemaal. Het fijne aan dit boek is dat het - ondanks de meer dan 500 bladzijden - wordt opgedeeld in erg korte hoofdstukjes, vol vaart. Het boek leest bijgevolg als een trein. Zo maak je via flashbacks en flash forwards kennis met de hoofdpersonages. Marie-Laure LeBlanc is blind sinds haar zesde en duikt onder in Saint-Malo. Werner Pfennig, een Duitse weesjongen van dezelfde leeftijd, engageert zich voor het project van de Führer: complete overgave is zijn credo.

De werelden van beide tieners liggen mijlenver uiteen, maar door het uitbreken van Wereldoorlog II groeien ze op een verrassende wijze naar elkaar toe. Alles is gelinkt aan de radiogolven waarmee de jonge Werner op bevel van 'das Reich' experimenteert, en waarmee Marie-Laure via haar grootnonkel Etienne ook in contact komt.

Niet dat ik onverdeeld fan ben van oorlogsromans: er zijn er al heel wat geschreven, en soms maakt die 'overkill' dat je minder zin hebt om het zoveelste relaas over de gruwel van WO2 te lezen. Critici zullen dit boek op een onbewaakt moment misschien wat te voorspelbaar noemen. Toch weet dit magnum opus van Doerr - in 2014 bekroond met de Pulitzer Prize - van A tot Z te boeien. De auteur hanteert een meesterlijke, poëtische schrijfstijl en verpakt de tristesse en gruwel van de oorlog in briljante fantasie. 'All the light we cannot see' steekt propvol metaforen, en keer op keer neemt de zee een centrale plaats in.

Raap al deze elementen, plus de menselijke schetsen van slachtoffers én daders van het oorlogsleed samen, en je hebt heerlijk epos in handen. 'All the light we cannot see' boek waarin je wegzinkt en waarbij je wegdroomt, alsof je gewoon zelf zit te kijken naar de zee:

'Sometimes I catch myself staring at it and forget my duties. It seems big enough to anything anyone could ever feel.'

Mooi in grootsheid en eenvoud. Vier sterren.

Geschreven bij De verdovers

als gepensioneerd anesthesioloog/ intensivist vond ik dit een uitstekend boek. Sfeer en karakters zijn realistisch en in een goede verhaallijn geplaatst. Met al het bloot, dat al aanwezig is op de OK, wordt er minder in slipjes gegraaid als in dit verhaal. Maar als dit staat voor het zich ontheemd voelen en het steun zoeken bij anderen - dat is aanwezig en knap opgemerkt.

Geschreven bij De boodschapper en de Koran

De boeken lezen erg fijn en zijn erg duidelijk. Zeker als je als beginneling wat wil leren over de Koran en de historie hiervan. De meeste boeken over de Islam zijn toch vrij lastig om te lezen. Deze versie is erg toegankelijk en slaat een brug tussen mensen die weinig afweten van de Islam en de Islamieten zelf.

Geschreven bij De verdovers

Enquist schrijft zo goed!
Al haar boeken zijn erg mooi.
Dit boek is wel enigszins anders dan de rest van haar werk omdat het in samenwerking met het VUMC afdeling anesthesiologie is geschreven.
In de psychologie ligt het accent vaak op leren voelen en bij de anesthesiologie juist om het niet hoeven voelen.
Dit thema heeft Enquist al jaren gefascineerd en leidde tot deze 'doktersroman' van hoog niveau.

Geschreven bij De boodschapper en de Koran

Ik als Moslim heb dit boek in eerste instantie met goed gevoel gelezen. Daarna begon ik me te irriteren aan de teksten die onbetrouwbaar zijn. Er worden ook gebeurtenissen weggelaten waardoor u een slechte beeld krijgt van de profeet. Er werd een beeld gecreëerd dat het leek alsof het allemaal puur geluk is. Enerzijds kan ik het begrijpen omdat de meeste lezers Niet-moslim zijn. Dus om aan te geven dat er een Engel naar de profeet kwam gelooft geen hond. Dus wordt bijv. gezegd "Profeet zag visioenen die hij alleen zag. Hij leek gek.."
Heel veel dingen worden weggelaten waardoor je een verkeerd beeld krijgt.
Het is allemaal veel mooier dan hoe hij het beschrijft. Het zou toch makkelijk zijn om het hele verhaal te schrijven alsof je een leesboek schrijft.
Tot mijn grootste verbazing bleek Kader Abdolah geen Moslim te zijn.
Ik heb dat boek eergisteren gekregen en heb de laatste 2 hoofdstukken niet afgelezen en vandaag in de prullenbak gegooid.
Het leven van de Profeet is rijk aan liefde, geluk en vrede. Als men de ware profeet wilt kennen adviseer ik hem arabische boeken te lezen. Sahieh al Boekharie bevat 1 van de meeste autentieke overleveringen.

Geschreven bij Kleine Dagen

Wat een mooi boekje. Misschien wel een van de mooiste boekjes die ik ooit gelezen heb! Prachtig taalgebruik, echt een aanrader voor mensen die zich graag mee laten zuigen door filosofische mijmeringen over het leven. Ik heb het al een paar keer cadeau gegeven.

Geschreven bij 19 keer Katherine

Leuk boek met een boeiend verhaal ideaal voor tieners, vooral voor tienerdochters. Het boek heeft ook een mooie harde kaft ideaal als je het boek opreis wilt nemen, het is moeilijk te beschadigen

Geschreven bij 19 keer Katherine

19 keer Katherine was het derde boek dat ik van John Green las. In 2012 heb ik in totaal vijf van zijn boeken gelezen, waarvan Het Grote Misschien de eerste was. Over 19 keer Katherine hoorde ik verschillende reacties. De een vond hem super, de ander vond hem tegenvallen maar als nieuwe superfan moest ik hem natuurlijk ook lezen!

Wonderkind Colin Singleton heeft eindelijk zijn diploma op zak en de zomer kan beginnen, alleen begint die zomer niet zoals hij had gehoopt. Hij wordt namelijk voor de 19e keer gedumpt door een meisje genaamd Katherine, Katherine 19 om precies te zijn. De break-up laat hem achter met een groot gat en veel twijfels over wat zijn doel in het leven is. Zijn beste vriend Hassan, een groot Judge Judy-fan en Moslim met overgewicht, neemt Colin mee op een roadtrip op zoek naar een baantje en een Eureka moment. Na een dag reizen in Colin’s auto, beter bekend als Satans Lijkwagen, belanden ze in het plaatsje Gutshot in de staat Tennessee waar Hollis en haar dochter Lindsey Lee Wells de jongens onderdak en een baantje aanbieden.

Zoals eigenlijk alle boeken van John Green gaat ook dit boek over de liefde, nouja, meer over dumpen en het gedumpt worden. Colin is er namelijk van overtuigd dat je elke relatie kunt voorspellen met als uitkomst dat er altijd iemand gedumpt wordt. In de zogenoemde ‘Theorema van de Onderliggende Katherine-Voorspelbaarheid’ probeert hij met wiskundige formules en grafieken erachter te komen wie, wie dumpt en op welk moment in de relatie. Ja, inderdaad, het klinkt een beetje vaag en om eerlijk te zijn was dat het op sommige momenten ook. Ik heb duizend keer niks met wiskunde en cijfertjes maar dankzij de toelichting achterin snapte ik er wat meer van. Door deze slimme mensen taal was het boek soms langdradig en op een aantal momenten zelfs een beetje saai.

Het echte John Green sfeertje dat je in elk boek voelt, uitte zich in de avonturen die ze meemaken en de vriendschappelijke relatie die de jongens krijgen met Lindsey. De jonge inwoonster van Gutshot is een fijn personage in het verhaal. Ze is een stoere, spontane meid met meerdere ‘lagen’ die aan het eind van het boek als het ware afgepeld worden. De humor van Hassan en de voetnootjes onderaan sommige pagina’s is onmiskenbaar John. Ik ben een aantal keren van de bank gerold van het lachen (ja, echt waar). Lindsey en Hassan maken het verhaal, dat toch een redelijk serieuze boodschap met zich meebrengt, een beetje luchtig.

Naar mijn mening was dit niet het beste boek van John, maar ik heb het toch met veel plezier gelezen. Ik kan maar geen genoeg krijgen van zijn schrijfstijl, zijn humor en de verhaallijnen die hij altijd weer in zijn boeken weet te stoppen.