Nog negen maanden

Ik heb het boek in een dag verslonden.

Van het begin tot het einde is het een zeer aangrijpend en boeiend boek, zonder zwakke momenten.
Het leest vlot en lekker weg, bovendien blijft het constant de aandacht vragen.
De beschrijving van de lichamelijke en geestelijke kwellingen van Anton komen duidelijk naar voren en maken een diepe indruk.

Mooi en erg goed geschreven.

Indrukwekkend verhaal. Vlot geschreven, helder, gedetailleerd, op momenten humoristisch. Steeds ingrijpend. Het boek vertelt niet alleen het verhaal van Anton, die van het ene op het andere moment patiënt wordt. Hem wordt door de artsen medegedeeld dat hij kanker heeft en nog 9 maanden te leven heeft. Er volgt een zoektocht binnen de reguliere en alternatieve geneeskunst. Ontmoetingen en ingrijpende ervaringen worden bijna exact beschreven. Soms zelfs met humor. Het verhaal gaat ook over zijn dochter, die zelfmoord pleegde toen zij 21 jaar oud was. En van zijn gezin, vrouw en zoon, vrienden, collega's, waarvan een wel heel bijzondere, bij de Inspectie van het Onderwijs.
Je leest het verhaal in een adem uit. Afen toe leg je het boek even weg om het gelezene goed tot je te laten doordringen.
Een aanrader voor iedereen, maar in het bijzonder ook voor artsen en verpleegkundigen.

Zinderend geschreven roman in het overleven van kanker. Alle facetten van de strijd daartegen worden fijnzinnig belicht zonder in herhalingen te vallen. Het bevechten van zijn levenskansen - en ook indirect die van anderen - wordt Anton niet altijd in dank afgenomen. Maar hij staat voor zijn zaak en blijft krachtig waar dat hem gegeven is.
Bewondering voor de auteur, het verhaal, de schrijfstijl en alle dynamiek die hij weet los te maken.
Het boek pakte me van begin tot einde

Boeiend van het begin tot het einde.
Kees Santbergen laat zich in deze roman zien als een fijnzinnig waarnemer en een meesterverteller die je raakt.

Dit is een boek dat je niet onberoerd laat. Boeiend is hoe de hoofdpersoon onder dreiging van een fatale ziekte, onzeker over het eigen voortbestaan, geconfronteerd met de superieure zelfverzekerdheid van medische professionals en de overstelpende overtuigingsdrift van zieners van het onzichtbare, regie tracht te houden over het eigen lot en dat van een vrouw die, net zo kwetsbaar als hij zelf, afhankelijk van hem is. Het eerste lukt, het tweede loopt fataal af.

Sterk zijn de observaties van de hoofdpersoon Anton tijdens zijn ziekteproces, de ziekenhuisbezoeken, de opnames, de gesprekken met specialisten, zijn fysieke onmacht en ongemakken. Ze geven blijk van een groot waarnemingsvermogen en worden met veel nauwkeurigheid en reflectie beschreven. Wat de observaties bovendien bijzonder maakt zijn de associaties die de waarnemingen van Anton bij hem zelf oproepen. Associaties met gebeurtenissen uit zijn kindertijd, zijn jeugd, het verlies van zijn dochter, maar ook met min of meer fotografische herinneringen. Aan een akker waarin een boer voren trekt als Anton achter de oncoloog aan de spreekkamer binnenlopend, diens boerse tred herkent.

De roman wordt behalve door de hoofdpersoon en zijn introspectie gedragen door de relatie tussen Anton en zijn collega Maaike. In de gesprekken die zij voeren komt de zielsverwantschap tussen hen beiden overtuigend tot uitdrukking, maar ook de gedoemde afhankelijkheid van de jonge vrouw jegens de oudere man. De ongelijkheid die de relatie kenmerkt houdt hiermee nauw verband. Juist vanwege haar absorberende afhankelijkheid van hem houdt Anton emotioneel afstand in deze relatie. Dat komt tot uiting in de docerende toon waarop Anton de vrouw tegelijkertijd afwijst en adviseert hoe met haar aanvallen van depressiviteit om te gaan. De dialoog tussen beiden krijgt op dat moment de trekken van een consult. De hoofdstukken met dagboek aantekeningen van Maaike zijn authentiek van karakter en ontroerend. Haar reactie op de afwijzing door Anton is invoelbaar wanhopig.

Hoop en vertrouwen zijn voor Anton belangrijke drijfveren in zijn zoektocht naar genezing. De ‘evidence based’ benadering van de medisch specialisten kan hij als academicus wel volgen maar de meedogenloze conclusies die zijn behandelaars hem presenteren ervaart hij als gevoelloos en laten weinig ruimte voor hoop laat staan vertrouwen in een goede afloop. Dus geeft hij zich over aan helingsrituelen die meer gebaseerd zijn op de positieve krachten van overtuiging en emoties dan op dealen met de feiten. Die keuze is in het boek op zich goed te volgen en de uitvoering ervan zorgt voor boeiende waarnemingen (tijdens de helingsrituelen) en reflecties (bij de licht hilarische ontmoeting met het Oosteuropese medium).
Al bleef mij als lezer wel intrigeren waarom Anton wel onmiddellijk waarde hecht aan de categorische en generalistische uitspraken van de ‘internationaal vermaarde’ Sophie (‘... het is bewezen dat....algemeen wordt erkend ...’) maar blijft twijfelen aan de diagnose van een dubbel gepromoveerde specialist die een aandoening als de zijne minstens zo’n 50 keer per jaar langs ziet komen? Hoop en vertrouwen dat moet het zijn.

Ik heb het boek van Kees Santbergen (Nog 9 maanden) in één adem uitgelezen. Het is niet alleen zeer goed geschreven, maar het geeft ook een beeld van hoe positief en strijdbaar de hoofdpersoon van het boek met zijn ziekte omgaat. Hij legt zich niet neer bij de visie van de artsen die zich wellicht teveel aan het te volgen protocol vasthouden. Anton toont zich ook bereid om het kader van zijn herstel naast de reguliere geneeskunde ook andere mogelijkheden te proberen om zijn herstel te bevorderen, zoals Chinese meditatie en collectieve intentieheling. Ik ben er van overtuigd, dat het boek steun geeft aan degenen die aan dezelfde ernstige ziekte lijden.
Ik kan het boek van harte aan iedereen aanbevelen.