Nooit meer Nooit meer is de Nederlandse uitgave van de internationale bestseller It Ends With Us

Lily woont sinds kort in Boston en ontmoet op de avond van de grafrede van haar vader de gevatte neurochirurg Ryle. Ze leren elkaar beter kennen als ze elkaar enkele “naakte waarheden” vertellen. Zij vertelt hem over haar vader met losse handjes en hij vertelt haar over het kleine jongetje die hij niet kon redden die dag.
Beiden blijven ze na die ene avond aan elkaar denken.
Lily neemt tijdens haar rouwverlof de tijd om enkele dozen te bekijken met oude spulletjes van toen ze nog bij haar ouders woonde. In die dozen zitten ook de dagboekverhalen die ze als kind schreef aan Ellen DeGeneres. Daarin schreef ze over haar ouders, maar ook over de dakloze jongen die ze in het huis achter haar zag, Atlas.
Enkele maanden later is Lily met de voorbereidingen bezig om haar eigen bloemenwinkel te openen. Door een stom ongeval ontmoet ze Ryle opnieuw…

Het boek werd volledig geschreven vanuit het oogpunt van Lily. Door middel van de brieven aan Ellen leren we in deel één van het boek ook het verleden van Lily kennen, dat was echt wel heftig bij momenten. Ze was verschillende keren getuige van het geweld die haar vader gebruikte. Dit zijn natuurlijk geen prettige scénes om te lezen, maar net dat vind ikzelf erg knap van Colleen Hoover, zij gaat namelijk onderwerpen zoals misbruik, geweld, drugs, ongeplande zwangerschap, niet zwanger kunnen raken… niet uit de weg. Haar verhalen hebben altijd een enorme diepgang die ik als lezer enorm kan waarderen. Dit is met dit boek zelfs nog aangrijpender, doordat het een heel persoonlijk verhaal van CoHo zelf is.
Als lezer werd je vaak verrast. Op momenten dat je dacht alles gaat goed, BAM daar gebeurde iets wat je absoluut niet zag aankomen. Emotioneel gezien is dit dus echt wel een heftig boek. Mijn emoties slingerden alvast alle kanten op.
Soms begrijp je de aanleiding van sommige dingen die gebeuren wel, maar zoals Lily zelf ook zegt: “Er is geen excuus. Geen enkel.”
Soms is degene van wie je het meeste houdt, degene die je het meeste pijn doet…

Wat ikzelf enorm kan waarderen sinds ik dit boek las, is een voorwoord en/of dankwoord. Dit maakt een boek voor mij echt af. En bij dit dankwoord en bij het woord van de auteur kon ik het, net zoals op sommige momenten in het boek, ook al niet droog houden…
“Mam, als ik later groot ben, wil ik net zo worden als jij.”

Vanaf het moment dat je het boek vastneemt voel je al aan dat dit een stevig verhaal zal zijn. Het start met enkele recensies en daarna volgt een tekstje van Colleen Hoover: “Voor mijn vader, die zijn uiterste best deed om niet zijn slechtste zelf te zijn. En voor mijn moeder, die ervoor zorgde dat we hem nooit op zijn slechtst meemaakten.” Deze woorden alleen al maakten dat dit boek binnenkomt zoals bijna geen enkel ander boek ooit met me deed.
Op de cover van dit boek is mijn lievelingsbloem te zien, die in stukken verscheurd wordt… Dit is ook wat dit boek met me deed… Het verscheurde me …

Ik kwam dit boek tegen op tiktok, veel mensen die dit boek ook hadden gelezen en het geweldig vonden. Toen ik het boek voor het eerst las zat ik er al gelijk in, ik kon hem niet meer weg leggen. Ik vond de relatie tussen Ryle en Lily zo mooi, totdat er een plottwist aankwam die ik zeker niet had verwacht. Het was echt hartverscheurend om te lezen hoe iets wat zo mooi is, omslaat in een vreselijke situatie. De flashbacks van Atlas past perfect in het boek, ook omdat Atlas later in het boek nog voorkomt. Mooi om te lezen hoe veel Atlas om Lily geeft. Colleen Hoover is echt mijn favoriete schrijver geworden na het lezen van haar eerste boek! Ze heeft een mooie en aanpakkende schrijfstijl. Als je houdt van aangrijpende en emotionele boeken met veel plottwisten, is het echt een aanrader!!!!

Prachtig, veel te snel uitgelezen.

Geschreven bij It ends with us

Leest wel makkelijk weg, maar vond het qua verhaal tegenvallen. Gezien de sensatie op internet gehoopt op meer meeslepende spanning. In sommige opzichten voorspelbaar en soms zelfs vrij oppervlakkig.

Geschreven bij Nooit meer

fantastische schrijfster!

Via Zomer & Keuning ontving ik het boek: Nooit meer van Colleen Hoover.

Colleen is echt één van mijn favoriete schrijfsters geworden in het jaar 2021.
Haar boeken hebben me terug gebracht naar de wereld van de realiteit en de boeken die hier wonen. Ze weet als geen ander om je met haar woorden te betoveren waardoor je het verhaal wordt ingetrokken en het niet meer kan loslaten tot de laatste pagina.

Zo ook bij: Nooit Meer

Lily is een vrijgevochten, sterke dame die al een hoop heeft meegemaak in haar korte leven. Ze werkt hard omdat ze dat graag doet maar ook zodat ze haar dromen realiteit kan geven. Op jonge leeftijd verhuist ze naar Boston om hier opnieuw te kunnen beginnen. Het liefste vergeet ze alles wat ze de afgelopen jaren heeft meegemaakt, alles behalve Atlas.

Lily ontmoet Atlas in haar prille tienerjaren en ze heeft hem nooit helemaal uit haar hoofd kunnen zetten. Je eerste liefde is toch altijd heel speciaal en daarvoor is een speciaal plekje in je hart voor gereserveerd.

Op een donkere avond ontmoet Lily de knappe Ryle en er ontstaat spontaan een klik tussen de twee. Ryle is een knappe verschijning en heeft een hoop charisma en is een tikkeltje (een grote tik) arrogant maar dat maakt hem weer super interessant.

Na die avond ziet ze Ryle een poos niet maar op een onverwacht moment komen ze elkaar weer tegen en je voelt de spanning vanaf de eerste seconde.
Vanaf dat moment draaien ze in een cirkel om elkaar heen met een hoop aantrekkingskracht.
Het is niet altijd makkelijk om weer open te staan voor een nieuwe relatie maar een dapper hart gaat ervoor en dapper zijn ze alle twee.

Overwinnen ze hun angst en kunnen ze geheel voorelkaar gaan? Is je eerste liefde nog steeds zo bijzonder als je jaren later weer oog in oog komt te staan? En als je getraumatiseerd bent door je verleden, is het dan nog mogelijk om een folder relatie aan te gaan?

Bovenstaande vragen schoten door mijn hoofd tijdens het lezen want dit boek heeft me echt diep geraakt. Lily is erg dapper en ondanks haar getraumatiseerde jeugd durft ze open te staan voor een relatie en laat ze haar hart vaak spreken waardoor ze erg vergevingsgezind is. Ryle heeft ook een verschrikkelijk trauma opgelopen waardoor hij aan de ene kant probeer veel controle te hebben over zijn leven maar aan de andere kant is hij weer erg impulsief. Je houd van hem maar je haat hem ook op bepaalde momenten.

Het leven kan keihard zijn en je trauma's kunnen je een levenlang blijven achtervolgen. Hoe je hiermee om moet gaan? Dat verschilt per mens en situatie.

Het boek heeft mij diep geraakt en ik vond veel herkenningspunten met Lily waardoor je voor haar cheert als ze gelukkig is en met haar mee huilt wanneer ze pijn heeft.
Op bepaalde momenten vond ik het best heftig om te lezen en zat soms met een droge keel van spanning en emotie.

Soms wilde ik boos worden maar dan bedacht ik me weer, boos is niet de juiste emotie. Colleen is een ster in het schrijven van sterke persoonlijkheden en je wilt ze af en toe haten maar ergens diep van binnen heb je ook medelijden.

Het boek krijgt van mij ⭐⭐⭐⭐
Ik kan het boek iedereen aanbevelen maar leg wel een doosje tissues in de buurt❤

Heel eerlijk: ik begon met hoge verwachtingen aan dit boek. De recensies zijn overal heel positief. Het boek heeft een te hoge ongeloofwaardigheidsfactor. Misschien heb ik iets te vaak het concept van succesvolle, rijke, aantrekkelijke en onvoorspelbare liefdespartner gelezen. Ik vond het irritant hoe ze zich gedroegen bij elkaar. Aantrekken, afstoten, aantrekken, afstoten. De ontmoeting tussen het hoofdpersonage en haar toekomstige werknemer vond ik niet logisch. Het voelde als een geforceerde manier van de schrijfster om de twee lovers bij elkaar te krijgen door er een zus bij te betrekken, die ook direct dan maar een soort beste vriendin wordt. Daarbij vond ik de dagboekstukjes van de jongere hoofdpersonage wat vreemd verwoord. Er werden woorden gebruikt, die ik niet vind passen bij hoe een tiener zou schrijven. Tegelijk vroeg ik me met regelmaat af of deze stukjes door de schrijfster zelf zijn geschreven in haar jongere jaren. Tegenstrijdig, ik weet het. Ze leidden me in ieder geval genoeg af om me echt te kunnen verbinden aan het hoofdpersonage. Echt jammer.

Ondanks de kracht van de plottwist en de emoties en ontwikkelingen en inzichten die daardoor worden ontketend, is Nooit meer niet de beste Hoover-roman. Daarvoor is de eerste helft te oppervlakkig, voelen de flashbacks te afstandelijk en is het niet okay-gevoel in het begin iets te sterk. Bovendien haalt Nooit meer het simpelweg niet bij de intensiteit en diepgang van Misschien ooit en 9 november. Toch kunnen we er niet omheen en hoeft het ook zeker niet ontkend te worden: Hoover heeft een ontzettend sterk, gevoelig en belangrijk verhaal geschreven dat wellicht voor veel mensen heel erg waardevol zou kunnen zijn. Treffend, pijnlijk, meedogenloos meeslepend, hoopvol, breekbaar, krachtig en betekenisvol: Nooit meer is Hoover op een nieuw en oneindig bewonderenswaardig en persoonlijk niveau, maar niet op haar best. Een voltreffer, maar niet onovertroffen.

Het boek is geweldig! Je wilt hem in een keer uitlezen. Het is duidelijk geschreven en je weet gelijk waar het over gaat!

Geschreven bij It ends with us

Leest heel erg vlot, fijne schrijfstijl en heel mooi en pakkend verhaal.