Nooit Ziek Geweest

Bijna iedereen kent Nico Dijkshoorn, de norse huisdichter van DWDD. Sinds kort kent ook iedereen zijn vader. Hij is inmiddels oud en dement, maar vroeger schijnt hij een populaire en stoere kerel te zijn geweest, een ‘echte Amsterdammer’, populair, luidruchtig, altijd in voor een geintje, ja een echte lolbroek was hij. Ruwe kerel. Honkballer. Familieman. Hij stond erg graag in het middelpunt van de belangstelling en was dan ook constant nadrukkelijk aanwezig, maar dat gaf niet, want iedereen vond hem grappig. Zoon Nico vond dat ook.

Maar dat is verleden tijd. Langzaam begon het te dagen. Eigenlijk was zijn vader helemaal niet zo’n toffe peer. Hij was asociaal, ongeïnteresseerd, ongecultiveerd en ronduit egoïstisch. Eigenlijk was het een narcistische klootzak die mooi weer speelde naar de buitenwereld maar zijn directe omgeving terroriseerde.

Deze ontluisterende conclusie vormt de kern van de roman van Nico Dijkshoorn. Ja, het is een roman. Dat staat op de kaft, en het leest ook als een roman, maar in talloze interviews heeft Nico Dijkshoorn te kennen gegeven dat hij alleen maar de waarheid heeft verteld en niets dan de waarheid. Beter te laat dan helemaal nooit moet Nico Dijkshoorn hebben gedacht. Nou dat heeft hij geweten. De kritieken waren niet van de lucht. Nico Dijkshoorn zou een rancuneuze zoon zijn die genadeloos en zonder enig mededogen afrekent met zijn inmiddels weerloze vader.

Ik heb een heel ander boek gelezen. Ik vind dat Nico Dijkshoorn zich zeer kwetsbaar opstelt en was wel degelijk gegrepen door zijn relaas. Het boek begint met bewondering, hoe onweerstaanbaar mooi zijn vader is als hij uit de kleedkamer van het honkbalveld komt. Het boek begint met dankbaarheid als zijn vader hem verlost van het schoolzwemmen dat zoon Nico als klein kind als een marteling ervaarde. Langzaam maar zekere ontworstelt zoon Nico zich uit de onvoorwaardelijke loyaliteit ten opzichte van zijn vader. In niets ontziende observaties laat Dijkshoorn zien wat er in het verleden gebeurd is, maar hij richt zijn pijlen niet alleen op het kinderachtige narcisme van zijn vader, ook het onvermogen van zoon Nico om zich hieraan te onttrekken wordt vlijmscherp beschreven.

Op het eerste gezicht is er niks bijzonders aan de stijl. Er is in elk geval niks ‘literairs’ aan. Nico Dijkshoorn schrijft dit boek zoals hij zijn columns schrijft. Puntig, scherp, nauwelijks of geen metaforen, geen detailbeschrijvingen van de omgeving, geen innerlijke monologen. Nee, het boek is bijna staccato geschreven en voor dit verhaal is deze stijl zeer effectief; in korte rechttoe rechtaan zinnen wordt de pijn erin gehamerd. De verbetenheid ook. De woede is voelbaar. Zeer aangrijpend boek!

Alsof je er zelf bij bent, een fantastisch boek, om in een keer uit te lezen. Hard maar realistisch echt een aanrader.
Was zeer nieuwsgierig naar het boek na De Wereld Draait Door en heb het direct besteld.
Je krijgt in ieder geval een heel andere kijk op de schrijver/dichter/muzikant Nico Dijkshoorn.
De vijf sterren meer dan waard.

Een boek wat begint met korte verhaaltjes, maar naarmate je verder leest, worden de verhalen langer en interessanter.

Ik vond het een mooi boek om te lezen. Het in bochten wringen om ouders tevreden te houden, is volgens mij iets dat elk kind wel een beetje herkent. Leven met een vader die zo'n stempel op een gezin drukt moet moeilijk zijn geweest, maar ondanks dat Nico situaties omschrijft waarin je bijna geen sympathie voor zijn vader zou moeten kunnen opbrengen, doe je dat in sommige delen van het boek toch. Waarschijnlijk omdat je de vader door de ogen van de zoon ziet. Nico heeft dit erg goed omschreven. Een verhaal over een moeilijke man, maar ook over een gezin dat veel met elkaar omgaat en elkaar toch altijd op zoekt. En uiteindelijk een verhaal over de aftakeling van ouders, wat voor elk kind moeilijk is om te zien en om mee te maken.

ik had het boek voor mijzelf besteld. echter, na een uurtje lezen wilde ik wat ik gelezen had ook aan mijn man voorlezen.... vanaf dat moment hebben we elkaar steeds een hoofdstukje voorgelezen... het is een boek wat zich door de opzet daarvoor leent! heerlijk zo'n Klaasje bij de koffie...

het is schitterend geschreven, je wordt er helemaal ingetrokken.
je hebt van jezelf niet veel voorstellingsvermogen nodig om je de beschreven situaties voor te stellen (behalve als je een klaas bent).
de schrijver reikt je zijn vader/het klaastype op een bijna fotografische manier aan.
nadat je dit boek gelezen hebt herken je elke klaas!
het boek is met lef, flair en een ongelooflijk creatieve pen geschreven.
hoewel hilarisch en met een scherpe pen beschreven wijst de schrijver je toch ook steeds op het gegeven hoe moeilijk het is om met iemand met empathie nul een relatie te onderhouden. de moeder pakt je trouwens net zo in als de zoon....heerlijk boek. ben een groot lezer: voor mij is dit een van die boeken die ik nooit meer vergeet.

Nico Dijkshoorn heeft een knap, soms triest, maar soms ook hilarisch boek geschreven over een vader en zoon. Het aardige is dat Nico, de zoon, eigenlijk heel veel op zijn vader lijkt en zich dat naarmate het boek vordert, ook steeds beter realiseert. Hij zet zichzelf en zijn vader en moeder behoorlijk scherp neer. Als je niet geïnteresseerd bent in 'gewone familiesores' in een Nederlands gezin, moet je het niet lezen, maar anders kun je er veel plezier aan beleven. Het is maar een dun boekje, het is in 3 kwartier uit, dus ook aan te raden voor scholieren die nog een boek op hun leeslijst moeten zetten.

Geschreven bij Nooit ziek geweest

Ik had nog nooit van het boek gehoord (ik woon niet in Nederland) en ik begon met dit boek omdat ik een e-reader te leen had voor een paar uur in het vliegtuig. In 3 uur kreeg ik dit boek dus niet uit, maar het pakte mij toch genoeg om daarna toch het boek te kopen en de rest te lezen. Vooral omdat ik me mijn vader zo goed kon herkennen in Klaas en hoe Nico zich voelde bij de reacties en opmerkingen die hij naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Spannend kun je het boek niet noemen, maar dat was ook duidelijk niet de inzet van dit boek. Vooral grappig om te zien hoe uiteenlopend de reviews zijn voor dit boek (vaak van 1* tot 4*), maar ik denk dat als je je helemaal niet in kan leven in Klaas en Nico dan is dit al gauw een langdradig boek, waar je na een paar hoofdstukken wel door hebt hoe het zit tussen die twee en hoe dit eigenlijk het hele boek doorgaat. Ik echter vond het wel mooi om te lezen en dank Nico voor dit persoonlijke boek. Het geeft toch weer een ander standpunt voor mij ook om de relatie met mijn vader op een andere manier te zien. Nu ben ik dus aan het leren om wat dichter tot mijn kinderen te komen en niet dezelfde "fout" te begaan als mijn vader en wel close met mijn kids te zijn.

Het boek las als een trein. Omdat ik de stem van de auteur ken, vanuit het programma De Wereld Draait Door, was het net alsof ik de auteur het boek hoorde voorlezen...
Heel beeldend geschreven en een aantal dingen ook herkenbaar. Ook al houd je van je lief, je vader, moeder, broer, zus etc etc, toch ben je weleens boos. En denk je inderdaad ´trut of klootzak`. Dat onder woorden brengen in een boek ....
Kortom koop het boek, lees, ga mee in een stukje van het leven van Nico Dijkshoorn.

Aangezien er allemaal reviews staan van (met alle respect voor) 50 plussers kan ik het niet laten om ook de mening van een dertig achter te laten.
Heb even getwijfeld of ik het boek wel wilde aanschaffen, want, is niet alles wat in de Wereld draait door komt een 'instant success'?
Uiteindelijk toch over die commerciele streep getrokken ;-) en heb er geen minuut spijt van gehad. Tot tranen geroerd heb ik dit boek gelezen, mede natuurlijk vanwege herkenbare stukken maar vooral omdat het zo puur en echt is geschreven. Ook de typische Nico Dijkshoorn-stijl spreekt mij erg aan. Dus bij twijfel: kopen!

Het verhaal neemt je mee naar de relatie die Nico met zijn ouders heeft, met al zijn mooie en moeilijke kanten. Het vertelt het diep-menselijke verhaal van de moeizame relatie die meer mensen als herkenbaar zullen ervaren.

Heb het boek in één ruk uitgelezen. Dat komt door de prettige manier van schrijven, maar ook omdat elk verhaal kort is en - hoewel op zichzelfstaand - toch ook hongerig maakte naar het volgende verhaal.

Het boek bestaat uit terugblikken en beginnen vrij onschuldig, vlinderend. Langzamerhand wordt steeds pijnlijker duidelijk wat voor man Dijkhoorns vader is, de anekdotes worden steeds snijdender, harder. Af en toe zijn er nog herinneringen met wat meer tederheid, alsof de zoon soms door alle rauwe nare kanten van de persoonlijkheid van zijn vader heen kan zien.

Tegen het einde herhalen alle zonen keer op keer tegen hun moeder dat ze vriendelijker moet zijn tegen de oude man, vergevingsgezinder: hij weet niet beter, hij is ziek. Het lijkt alsof de zoon dit vooral tegen zichzelf probeert te zeggen en hoewel hij het nooit openlijk laat merken aan zijn vader (het stuk over het optreden in het café is intens verdrietig en tekenend voor hoe er met de vader om is gegaan), is hij tot in ziel gekrenkt (en dat is erg logisch).

Het boek wankelt continu op de grens van complete nietsontziende haat/wraak en een ode aan een man die zijn hele leven dacht in the spotlights te staan. Ironisch genoeg krijgt Dijkhoorns vader alsnog een plek in die spotlights met dit boek - zij het dat de spotlights wel erg fel zijn.

Mooi boek, goede kijk in het leven van iemand die opgevoed wordt en is door een zeer narcistische man, humoristisch geschreven bij tijd en wijle, ontroerend, intiem en voor een autobiografie zeer netjes naar de mensen die ook een rol speelden (broers, zijn kinderen, ex-vrouw etc.)