Norwegian wood

Murakami beschrijft verrassend duidelijk, als het ware in heldere kleuren, hoe complexe emoties een jong mens kunnen overspoelen. Alle gevoelens zij herkenbaar. De realiteit schikt ze, maar hij weet er een opluchtende rangorde in aan te brengen....Ik heb genoten van dit portret! De ervaring deed me denken aan een schilderij van Dennis Hopper. Beschouwend, maar toch invoelbaar! Het verhaal zou ook triest hebben kunnen zijn, maar Murakami geeft het met nuchterheid , op veel momenten geestig, weer.
Het geeft ook een tijdsbeeld weer: het mijne, ik was ook een tiener tegen 1970, herkende bijvoorbeeld veel van de genoemde muziek en boekentitels. Ik heb al heel veel gelezen, maar kan Murakami niet zo snel met iemand vergelijken, ik vind zijn stijl nieuw, jeugdig en fris!

Ik had nog nooit eerder een boek van Haruki Murakami gelezen, maar dit was een schot in de roos. Zo mooi, zo meeslepend geschreven, droevig en optimistisch tegelijk. Ik keek uit naar mijn dagelijkse treinritten om me te verdiepen in het verhaal. Een prachtboek!

Dit was mijn eerste boek van Murakami. Na dit te hebben gelezen, heb ik meteen "De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren" in de hand genomen (trouwens ook een echte aanrader). Ik heb me voorgenomen al zijn boeken te lezen. Het is een zeer aangrijpend verhaal, nog lang na het lezen heb ik eraan moeten denken. Ik schrijf deze review trouwens ongeveer 2 maanden na het lezen, toch blijft het verhaal me bij. Er zijn maar weinig boeken dat je écht diep raken, en deze is er één van.

Norwegian Wood gaat over Watanabe, een bescheiden student in Tokio. Hij wordt verliefd op een meisje genaamd Naoko maar hun relatie verloopt moeizaam na de dood van hun beste vriend. Tijdens zijn leven op de campus komt hij nieuwe mensen tegen. Hij leert Midori kennen en doorheen het boek beseffen ze steeds meer dat ze niet meer zonder elkaar kunnen leven. Naoko heeft het moeilijker dan Watanabe om door te gaan met haar leven door de druk en de verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt. Het verhaal heeft een ingetogen sfeer maar zodra je verder leest vormt er zich een mooi verhaal over liefde en verdriet.
Dit boek is niet voor mensen die veel actie zoeken. Dit boek bevat thema's als liefde en depressie. Je hebt veel geduld nodig want het komt langzaam op gang. Sommige mensen zouden na het lezen van de eerste 50 pagina's al afhaken. Ik vond het fijn om rustig in het verhaal te komen ook al zat er geen spanning in, zo leer je de omgeving kennen en de personages. Het hoofdpersonage blijft wel een raadsel, hij worstelt vaak met zijn gevoelens tegenover de andere personages. Murakami kon heel goed de emoties in het boek overbrengen tot bij de lezer. Het was een aangename schrijfstijl, alles werd mooi beschreven. Het was ook heel fijn om eens een kijkje te nemen in de Japanse cultuur. Naar het einde toe kon ik niet meer stoppen met lezen, ik werd helemaal meegetrokken in het verhaal. Het begin is lastig om door te lezen maar als beloning krijg je een ontroerend einde.
Ik zou dit boek willen aanraden aan mensen die houden van een goed aangrijpend verhaal. Alles is zeer goed beschreven en fantastisch verteld. Je word meteen meegesleurd door de flashbacks en de verschillende pakkende gebeurtenissen. Het is een zoektocht naar liefde en vriendschap. Dit boek is aanlokkelijk om te lezen voor mensen die houden van een meeslepend liefdesverhaal. Het is ook heel prettig om iets te lezen over een andere cultuur. Er zaten interessante fragmenten in het boek die me zelf lieten nadenken over het leven en de liefde. Ik zou dit boek niet aanraden aan mensen die op zoek zijn naar een spannend en avontuurlijk boek.

De jaren 60 in Tokyo zijn het decor van een boek dat de complexiteit van het leven van een jonge man op een zeer begrijpbare manier beschrijft. Toru Watanabe is een twintiger die qua karakter al niet echt tussen zijn leeftijdsgenoten past maar zijn leven is zeker ook niet ordinair te noemen. Op zijn twintigste heeft hij al dingen meegemaakt die een gewone sterveling liever uit de weg gaat. Op zijn zeventiende pleegde zijn beste vriend zelfmoord en dat zorgt voor een zeer complex leven. Zijn liefde van destijds was Naoko. Langzaamaan groeien Naoko en Toru naar elkaar toe maar ze duwen elkaar ook weg door hun verleden. Toru leert Midori kennen en hij wordt verliefd zonder het te willen. Hij weet niet hoe hij verder moet aangezien hij niet weet voor wie hij moet kiezen: Naoko die alles is wat hij altijd verlangd heeft of Midori die hem alles wil geven wat hij wil?

Murakami's schrijfstijl is op z'n minst opmerkelijk te noemen. Persoonlijk vind ik zijn schrijfstijl moeilijk te omschrijven. Hij kan met simpele woorden de meest ingewikkelde gevoelens kort beschrijven maar soms komt hij ook opvallend complex uit de hoek. Hij kan je het gevoel geven dat je een zeer moeilijk wetenschappelijk werk aan het lezen bent terwijl je gewoon een ogenschijnlijk simpele zin leest. Hoewel Murakami zijn schrijftalent zeer goed tentoon stelt vind ik het persoonlijk moeilijk om te zeggen dat het echt goed geschreven is. Het is mooi geschreven, maar naar mijn mening minder passend bij het verhaal zelf.
Het verhaal zelf is op zijn minst uitzonderlijk. Verhalen over verdriet en liefde vindt je wel vaker terug in een boekenrek maar daarom kan het ene er wel uitspringen. Dit boek heeft ten eerste een niet zo conventioneel verhaalverloop en ten tweede zijn de personages ook niet echt doordeweeks. Tessa Heitmeijer schrijft dit in haar recensie over het boek: "Een verhaal dat opvalt door haar realistische inslag". Hoewel het verhaal nu niet echt science fiction is vind ik het persoonlijk toch wel niet echt realistisch. Oké het kan wel echt gebeuren maar soms vind ik het allemaal een beetje te goed om waar te zijn. Maar begrijp me niet verkeerd, het is iets minder realistisch dan je zou denken maar daarom is het nog geen slecht boek.

Ik kan het boek vrijwel iedereen aanraden die houdt van een emotievolle roman die toch wel blijft boeien. De personages maken mee het verhaal en Murakami heeft ze prachtig uitgewerkt. De schrijfstijl van Murakami blijft je verwonderen en geeft je een gevoel van éénheid met het personage. De schrijfstijl mag dan wel niet het beste compatibel zijn met het verhaal, je kan er niet omheen. Norwegian Wood is en blijft het boek dat Murakami groot (ge)maakt (heeft).

MDW

Weer niet de Nobelprijs voor Murakami. In veel interviews komt aan de orde dat hij toch een keer die prijs moet winnen. Waarom? Hij heeft een volstrekt eigen stem, eigen stijl en onderwerpkeuze. Voor wie nog nooit wat van deze schrijver heeft gelezen is deze titel een mooie start. Ogenschijnlijk gewone gebeurtenissen worden eenvoudig beschreven, maar blijven nog lang in je hoofd naklinken. Je wordt aan het denken gezet. Je gaat jezelf vragen stellen. Kortom, er verandert iets na het lezen van het boek. Lijkt mij een prima aanbeveling. Zo hoort literatuur te zijn. Een waarschuwing: lezen van dit boek kan zeer verslavend werken... Je moet per se meer van hem lezen...

Over twee tieners die hun beste maatje verliezen door zelfmoord en hoe ze daarna proberen om verder te gaan met hun leven. Een mooi en ontroerend verhaal dat een voor mij verrassend modern beeld van Japan in the sixties oproept.

Vlot lezend, jeugdig verhaal met verrassend einde.
af en toe humor of ontroering.

naar aanleiding van een leesopdracht van de lokale leesclub heb ik dit boek aangekocht. Aanvankelijk stond ik ietwat sceptisch tegenover dit boek, vanwege de japanse setting. Echter, na het eerste hoofdstuk raakte ik diep geemotioneerd door de personages, die worstelen met hun emoties. Het verhaal wordt door Murakami op zo'n manier verteld dat je deze mensen als vlees en bloed voor je ziet. Een aanrader voor iedereen.

Het moment dat ik een scene las waarin een van de hoofdpersonen een kort rokje random had aangetrokken naar het ziekenhuis, en daar vooral de nadruk door random karakters werd gelegd, wist ik voldoende.
Ook de scene waarin Reiko vertelt over haar lesbische, pedofiele ervaring vroeg ik me af wat dit nut was behalve dat de auteur klaarblijkelijk een fetish had.

Sommige van de kleine details voegden wel wat sfeer toe aan het geheel.