Now What?! (Cd+Dvd)

Tja, net zo goed als Mark Rutte geen Neelie Kroes is. En Sacha de Boer geen Fred Emmer. Zo is Steve Morse geen Ritchie Blackmore en Don Airey (net geen...) Jon Lord. Het leven is zo simpel!
Deep Purple-fan vanaf mijn 14e. Het contact met de band ergens eind jaren '70 kwijt geraakt. Maar rond 1999 herontdekt. De hele zwik aan klassiekers (In Rock, Machine Head, Fireball etc. etc.) op CD aangeschaft en: het blijft een verbluffende band. Rauw, energiek en vooral inventief en erg muzikaal.
Op basis van doorgaans erg lovende recensies van Duitse kopers van Now What!? - het album verscheen er een paar dagen eerder - toch maar besloten de nieuwe schijf aan te schaffen. Met wat knikkende knieën; ik vond de voorganger Rapture of the Deep (2005) een draak, die na een keer moeizaam doordraaien in de kast belandde. Om er nooit weer uit te komen.
Dit - beste lezers - is een verademing. Kort. Punt. En uit. Nee, geen Machine Head. Geen Made in Japan. Maar gewoon degelijk vakmanschap. Met liefde en 'guts' gebracht. En de productie? Bob Ezrin (geen kleintje...) tekende daarvoor en het resultaat is geweldig. Vet én helder.
De schijf nu twee keer voorbij laten komen: eigenlijk valt niks me tegen. Oók de 'bonus' It'll be me - Jerry Lee Lewis; hele oude doos - die er achteloos als pleaser op lijkt te zijn gekwakt, is meer dan genietbaar.
Nee: Rapture of the Deep snel vergeten, Morse op zijn eigen merites beoordelen en Airey los van Lord zien: wat er dan overblijft, is een band die - de gemiddelde leeftijd is bijna 65 ! - fris van de lever hun kunstje laat zien zonder in herhaling en cliché's te vervallen.
Oh: het zou me helemaal niks verbazen als 'Hell to Pay' - voorlopig mijn favoriet van dit album - ook over 25 jaar (...:-)) Purple-fans all over the world tijdens concerten nog in vervoering brengt. Highway Star-revisited. Geweldige song!
Live-concerten van Purple heb ik altijd maar een beetje afgehouden: wat vergane glorie die de oude succesnummers herkauwt. Goed en degelijk, maar niet spectaculair.
Zwolle. 19 oktober, meen ik. IJsselhallen. Ik denk dat ik toch maar eens achter de geraniums weg kom. Als ik me niet vergis, wordt het dan stevig 'Hell to Pay'!:-). Ik waag het er op.
Kopen, dit album. Traditionele Purple-sound, prima productie, individueel vakmanschap, songs die weer eens blijven hangen en er dus toe doen.
Old soldiers never die. Uiteindelijk.

Deep Purple voegt onverwacht toch nog een goede plaat toe aan haar oeuvre.

Door de vele personeelswisselingen zal de band eeuwig bekend staan als groep van A. de klassieke ‘mark II’ line up (begin jaren ’70) en B. alles daarna. Er is nog zo’n scheiding; voor en na het definitieve vertrek van enfant terrible Ritchie Blackmore (begin jaren ’90). Wil je de periode daarna uitproberen dan raad ik je aan om Purpendicular uit ’96 (*****) en Now What ?! (****) uit 2013 te beluisteren. Abandon uit ’98 (**), Bananas uit ’03 (*) en Rapture Of The Deep uit ‘05 (*) zou ik overslaan.

Voor oude fans; Now What?! doet mij aan Fireball denken. De plaat bevat een paar stevige rockers maar daarnaast wordt er geëxperimenteerd en Deep Purple laat haar symfonische leiband vieren.

Persoonlijk valt mij het smaakvolle gitaarwerk van Steve Morse op. Keyboard speler Don Airey laat horen dat hij een Emerson, Lake & Palmer fan is. Maar wat vooral opvalt is het pure spelplezier van de hele band. De ‘mark VIII’ line up liet dit al vaker op de bühne zien maar het is ze niet eerder gelukt om dit gevoel zo goed in de studio te vangen. Het geeft Now What ?! een sterk jaren ’70 gevoel mee. Aanrader.

Dit is de special edtion met een extra DVD, met een interview en 2 live nummers. Niks essentieels maar leuk voor de heb. November 2013 komt ook een Gold Edition uit, waar een 2de CD met live materiaal van de afgelopen tour wordt bijgevoegd.

Verrassend en onverwacht goed album.
Dit is waar Deep Purple voor staat, geweldige composities en 4 beregoeie muzikanten die er een feest van maken.Samenspel en de nadrukkelijk aanwezige keyboards en gitaar zijn ouderwets goed. Absolute " live" beleving. Herkenbaar en toch weer een nieuwe sound.
Niet twijfelen, maar kopen.

Bij de eerste keer dat ik de cd hoorde was ik dol enthousiast.
De Hammond van Airey klinkt als de Hammond van Lord in de jaren zeventig.
Zeer muzikale cd die ik sinds de komst van Morse de beste cd vindt.
Ook de bass van Glover is nadrukkelijk aanwezig alsook de drums van Paice.
Gillan zingt als vanouds, zuiver en fris.
Als je deze cd niet hebt mis je een van de betere cd's van Purple.

Zoals menig Deep Purple fan denk ik met enige aarzeling dit nieuwe album bekijkt, had ook ik eerlijk gezegd een gevoel van reserve. Om de één of andere reden zijn Fireball, In Rock, Machine Head en Made in Japan 'mijn' Deep Purple. Over het meeste dat daarna kwam was ik minder enthousiast. Dus wat te doen met 'Now what?!'... ? Toch maar gekocht en tot mijn grote verrassing (en misschien ook wel opluchting) ben ik zeer gelukkig met de plaat. Het is echt Deep Purple en de plaat past voor mij naadloos in het eerder genoemde rijtje. Heerlijk!! Ik denk dat deze plaat veel Purple fans zeer goed zal bevallen.

Als Deep Purple fan heb ik vanaf Shades of Deep Purple tot Now What in de kast staan en natuurlijk is de ene plaat/ cd beter dan de ander.
En met diverse bezettingen gehad te hebben, is er nu weer een cd om van te smullen.
Met Don Airey op orgel en Steve Morse als gitarist spat het plezier er vanaf.
Het zijn 2 muziekanten die hun vak verstaan en terug kijken naar Blackmore en de helaas
te jong overleden Jon Lord is voor mij allang voorbij.
Steve is geen Blackmore en heeft een eigen sound en daar is niets mis mee.
Don is een organist die heel dicht in de buurt komt van Jon en heeft een schat aan ervaring als muziekant.
Als ik de cd in een rijtje zou moeten plaatsen, dan zit hij tussen House of the Bleu Lights en Perfect Strangers.
Het is zeer de moeite waard deze cd te kopen, alleen de versie met de extra bonus dvd
zou ik niet kopen.
Op de dvd staat een intervieuw van cá 20 minuten en 3 nummers zonder beelden en dat is erg jammer

Cees van Vliet

dat gezeur van de iele sound van Don Airey slaat echt nergens op. Dat gemiep over de oude tijd. Dit is verdorie een cd van zestigers die klinkt alsof de band net begonnen is, zo'n vuur zit er in.
natuurlijk was Jon een geweldenaar, maar ik hoor niet echt het verschil met Don (is ook klassiek geschoold), en sinds die zuurpruim van een Richie weg is, spat het plezier er van af, wanneer je de jongens ziet spelen.
In Zwolle ga ik ze weer zien.

Een topcd waar te weinig aandacht wordt gegeven. Dat komt waarschijnlijk omdat de recensenten van die oude mannen zijn die in het verleden leven.

ECHT EEN AANRADER

Een totaal andere cd dan verwacht, net als de laatste 2 CD's vreeselijk wennen aan het iele orgel geluid. Het missen van de extra hamond loopjes, muziek van 5 bere goeie rockers, maar sinds het vertrek van Jon Lord, is het geen Deep Purple meer. Het geen niet weg neemt dat dit een goede CD is en meer dan de moeite waard.
Ik raad aan de enkele CD te kopen, want de DVD brengt niet echt veel anders dan een warrig interview.
Ik ben bang dat het het laatste album zal zijn van de heren, want het pensioen staat voor de deur.

Een ijzersterke cd , maar nog lang niet de beste CD, maar het kan ermee door. Deep Purple deed hun best om iets van te maken . Vooral Steve Morse de lead gitarist die Rithie Blackmore overnam, vond ik , hem live zien spelen , echt super spelen. De reunie die er geruchten overgaan zou erg welkom zijn voor de Deep Purple fans. Deze CD luistert ik bijna elke dag in de auto. Het heeft wel lang geduurd voordat een nieuwe CD op de markt kwam. Voor mij als fan Chapeau!!!