Number 11 Jonathan Coe

Geschreven bij Number 11

Dit is het eerste boek dat ik van Jonayhan Coe lees. Het boek bestaat uit vijf verhalen. Ze spelen zich op enkele kleine uitstapjes af aan de Zuidkust van Engeland en in London. De verhalen zijn onderling verbonden doordat de personages telkens terugkomen. Het meest centraal staat Rachel. We volgen haar van kleuter tot jong volwassene. Rachel is intelligent, gevoelig en introvert. Ze komt uit een een-oudergezin. Haar moeder is een aan lager wal geraakte popzangeres. Coe wisselt per verhaal en soms ook binnen het verhaal van vertelperspectief. Dat zijn altijd vrouwen, zoals de vriendin van Rachel, een docente en haar moeder. Het zijn geen personages met wie je je snel indentificieert, maar gaandeweg worden ze steeds meer van vlees en bloed en wens je ze (vaak) een beter lot toe dan ze overkomt.

Coe speelt met duistere filmthema's uit de jaren zestig en zeventig van de Britse filmgeschiedenis. Het monster van Loch Ness komt voorbij, een verloren gewaande film die de Kristallen tuin heet en er zijn referenties aan Sherlock Holmes. De stijl en toon van de verhalen borduurt daarop verder. Er zijn raadsels die om een oplossing vragen. Het geeft de verhalen een extra spanningslaag.

De verhalen staan vol van verhulde en onverhulde kritiek op de Britste (klasse)maatschappij. De kloof tussen rijk en arm, onterende reality-programma's op tv, belastingontduiking, opgeklopte kunstprijzen, etc. Hoewel Coe deze kwesties grappig en raak beschrijft, vormt dit naar mijn gevoel het zwakste deel van het boek. Als dit de diepere gedachte zou moeten zijn, dan is het te eenzijdig beschreven en levert het niet meer informatie op dan de gemiddelde Volkskrantlezer al heeft. Coe biedt ook geen oplossing, althans geen realistische.

Ondanks bovenstaand kritiekpuntje heb ik het boek met plezier gelezen. Het varieren van verhalen en perspectieven maakt bij wijze van spreken allemaal luikjes in je hoofd los. Als je het boek hebt gelezen, heb je een puzzel gelegd. Dat is bevredigend. Of de afbeelding op die puzzel je aanstaat, dat is een ander verhaal.

Geschreven bij Number 11

Number 11 is weer een heel ander boek dan zijn voorgangers (The Terrible Privacy of Maxwell Sim, The Rain Before It Falls). Het lijkt of Jonathan Coe wilde experimenteren met zijn elfde (11!) roman. Het getal komt steeds weer terug, of het nu een huisnummer of dat van een buslijn is, en houdt de lezer het hele verhaal door in spanning wat de betekenis ervan zal zijn en is een betrekkelijk klein onderdeel van de suspense. Het verhaal is heel knap opgebouwd; bijna alles lijkt functioneel te zijn. Wel bleef ik na lezing met de vraag zitten wat exact de dieper liggende gedachte is achter deze roman.

Geschreven bij Number 11

Ondanks alle jubelende kritieken, vind ik dit geen geweldig boek. Als dit Coe zijn topvorm is, wil ik de rest niet lezen. De ´verbindingen met de buitenwereld´ en dergelijke zijn niet bijzonder. Kortom niet kopen.
´

Onderhoudende beschrijving van de gektes van het Engeland van nu, zoals ik van Coe gewend ben. Licht, hier en daar een beetje te licht naar mijn smaak. Diverse stijlen, wel onderhoudend, maar ik zie het ook een beetje als een kunstje.
Leest lekker weg, dat zeker.