Observatorium

Stilaan veroveren de expressieve gipsen en bronzen beelden van Johan Tahon een belangrijke plaats in het hedendaagse kunstlandschap.
Krachtige authenticiteit en gulzig meesterschap Johan Tahon mag dan nog relatief onbekend zijn bij het brede publiek, in de hedendaagse kunst neemt hij stilaan een belangrijke plaats in. Een kind van deze tijd, maakt hij door zijn authenticiteit en zijn kunstenaarsschap, door zijn beheersing van materie en techniek, werk dat niemand onberoerd laat. Ook internationaal niet, want Tahons werk is multicultureel en overstijgt de grenzen. Hij exposeert sinds 1994 ook regelmatig in het buitenland en zoekt de hele wereld af naar materialen voor zijn werk. Zijn interesse voor de soefimystiek en voor de islamitische kunst brachten hem naar Iznik in Turkije, waar hij nu ook een atelier heeft en nauw samenwerkt met specialisten in de Ottomaanse kwartskeramiek. Tahon werkt vanuit een enorme oprechtheid, zonder vooropgezet plan of voorbereidende schetsen, aan drie, vier beelden tegelijk. Vanuit zijn gevoel en zijn verbondenheid met de materie verbindt hij ledematen met elkaar, combineert hoofden en rompen, neemt weg, voegt toe en transformeert. Zijn beelden zijn nooit af, altijd in beweging. Ze zien er wankel, kwetsbaar en vergankelijk uit. Wie ze eenmaal gezien heeft, zal ze niet makkelijk vergeten.

Jan Van Hove van De Standaard ziet het zo: "Achter de kunstenaar groeit langzamerhand een indrukwekkende reeks gekwelde en gekwetste reuzen, maar ook heel tedere, serene en ongenaakbare figuren. Tahon werkt vanuit een liefde voor de kunst die van een andere tijd lijkt. In zijn beelden investeert hij genereus zijn hele persoonlijkheid, omdat hij beseft dat 'een bepaalde vorm van warmte en van emotie die mensen aan elkaar geven ook kan uitgaan van dingen die op mensen lijken'."
En dat is ook terug te vinden in dit prachtige boek, dat de bijdragen van de verschillende auteurs telkens brengt als een boek in het boek. Boeken die elk op hun manier het verhaal vertellen van Johan Tahon, in woord en in beeld. Paul Depondt brengt een filosofisch diepgaand, maar kristalhelder en vlot leesbaar essay waarin hij Tahon benadert zoals Sartre dat destijds met Giacometti deed. Wim Van Mulders situeert Tahon en zijn werk in de grote traditie van Rodin, Brancusi, Lehmbruch, Giacometti en Beuys en gaat daarbij in op het beeld zelf en hoe de kunstenaar ermee versmelt.
Peter Verhelst, al jaren een goede vriend van Tahon, heeft speciaal voor dit boek een reeks indrukwekkende gedichten geschreven. Stephan Vanfleteren verrijkt het boek met foto's van Tahon in Iznik, terwijl Myriam Devriendt Tahons werkruimte fotografeert, een kunstwerk op zich en de plek waar zijn werk het best tot zijn recht komt.