Onder professoren roman

Geschreven bij Onder professoren

Voor veel mensen is het ongeveer zo: als ze een prachtig boek lezen van schrijver X, dan moet het volgende boek van die schrijver even prachtig zijn en graag ook precies hetzelfde. Als de schrijver het eens met iets anders probeert, dan levert dat veel kritiek op.

Dit overkwam ook Hermans, die sinds de Engelbewaarder (1971) steeds satirischer is gaan schrijven. Veel critici konden daar het inktzwarte wereldbeeld uit eerdere boeken moeilijker in ontdekken. En waren Hermans' romans daarom niet slechter?

Ik geloof van niet. Leest u eens wat Bordewijk in 1955 aan Hermans schreef: "Wij verwachten van U nog een heleboel. Uw genre is nog lang niet uitgeput. En trouwens, bij een speelsheid als de Uwe is een genre nooit uitgeput. Niettemin zal op den duur Uw genre zich toch wel wijzigen krachtens wat somtijds ontwikkeling of rijping is, maar wat in Uw geval ook enkel verandering kan zijn, - iets waaraan de mens die tijd van leven heeft niet ontkomt."

Ik geloof dat Bordewijk hiermee iets heel belangrijks heeft voorspeld. Hermans is zo'n oorspronkelijk schrijver dat hij aan verandering en vernieuwing in zijn oeuvre niet ontkwam. Zijn oeuvre is rijk door zwavelzuur ('40-'60), satire ('70-'80) en romantiek ('80). Daarin is Onder Professoren volgens mij een hoogtepunt.

Ik raad dit boek werkelijk iedereen aan. Houd uzelf niet langer voor de gek met de gebakken lucht van Harry Mulisch. Deze schrijver heeft werkelijk iets te vertellen.

Geschreven bij Onder Professoren

Veertig jaar oud - Willem Frederik Hermans publiceerde zijn "Onder Professoren" in 1975 - maar o zo actueel. De kneuterigheid van de academische wereld met professoren, decanen, assistenten, enz. die zo op zichzelf gericht zijn, enkel bezig zijn met hun carrière, jaloersheid, nijd en afgunst. Bekrompenheid en domheid alom, in een omgeving waar intellect en een brede open visie aan de orde zouden moeten zijn. De scherpe kritische geest van Hermans fileert tot op jet bot, in zijn typische en uitgepuurde taal. Hij zegt het niet letterlijk maar concludeert : wat kun je verwachten van mensen die hun leven lang binnen schoolmuren doorbrengen. Bij uitbreiding geldt hetzelfde voor vakidioten die met niets anders bezig zijn dan geld, winstmaximalisatie, rendabiliteit, marketing... gebakken lucht verkopen. Lees deze roman niet als het professorenwereldje van 1975 maar als allegorie op de mythes, luchtbellen en hypes anno 2015.

Geschreven bij Onder Professoren

Het boek beschrijft gedetailleerd de karakters van verschillende personages, ook met hun kleine kantjes. Veel humoristische scènes die aantonen dat zelfs de meest gerespecteerde mensen in stomme penibele situaties kunnen terechtkomen. Een mens blijft toch maar een mens, hoe hij ook door de buitenwereld bekeken wordt. Aan te raden lectuur.

Geschreven bij De Bezige Bij Kapitaal Onder professoren

Mooi geschreven. Critische (maar ook realistisch) behandeling van een werkervaring bij een universiteit.

Geschreven bij Onder Professoren

Positieve punten van dit artikel zijn: goede kwaliteit en voordelige koop.

Nederland op zijn smalst

Zeer onderhoudend boek waarin het academisch milieu, het studentenprotest van de jaren 60-70, het gedweep met Marx en Marcuse, de seksuele revolutie, en de sensatiemedia treffend te kijk worden gezet. Bijwijlen zeer hilarisch, maar zeker in de tweede helft van het boek een aflopende ballon; de laatste 50 bladzijden lijken eerder een toeristisch promopraatje.

Geschreven bij Onder Professoren

Eindelijk kwam ik toe aan Onder Professoren, de grote sleutelroman van Hermans. Voor iemand die zelf werkzaam is in deze wereld kon ik er niet omheen.
Zelden ben ik zo teleurgesteld geweest. De kneuterigheid is wel aardig getroffen, maar de meeste karakters zijn van bordkarton, de helft ervan figureert maar kort en verdwijnt dan weer. Het boek schijnt een satire te moeten zijn, maar het is een nogal oubollige schets. Een boek met teveel geisoleerde gebeurtenissen. Hermans wist zich geen raad met de compositie. Zonder dat het iets toevoegt wordt driemaal uit het dagboek van een vriend geciteerd. Het boek loopt ontluisterend saai af, met een absurd toevallige ontmoeting in een trein en een avondje in Monaco, met eindeloze uitleg over de regels van het roulettespel en dialogen met gewauwel dat nergens heengaat. Het is een erg gedateerd boek - interessant natuurlijk voor (literatuur)historici die in Hermans geinteresseerd zijn, maar zeker niet de vlijmscherpe satire waarover ik zoveel vernomen had. Wat een gemiste kans. Nee, geef me dan David Lodge maar. Als dit volgens Reve zo'n goed boek was, dan zegt dat erg veel over Reve. Een mens kan zijn kostbare tijd beter besteden aan echt grote Nederlandse schrijvers zoals Vestdijk en Haasse.