ONE FLEW OVER THE CUCKOO'S NEST DVD Oscar Academy Award winnaar voor Best Picture

Jaren zeventig klassieker, zowel naar de gelijknamige bestseller van de controversiële auteur Ken Kesey (1935-2001) als de succesvolle toneelbewerking van Dale Wasserman. Lawrence Hauben en Bo Goldman schreven het magistraal en Oscar-winnend scenario, waarin op een schitterende wijze een beeld wordt geschetst van het dagelijks leven binnen de muren van een psychiatrische inrichting. Het is eigenlijk een groot wonder dat deze productie van Saul Zaentz en Michael Douglas (zijn debuut als filmproducent) uitgroeide tot het meesterwerk van heden, want de film kende een nogal roerige voorgeschiedenis. Het was niemand minder dan Kirk Douglas die reeds in 1963 de filmrechten kocht, nadat hij zelf de hoofdrol had vertolkt tijdens de première-voorstelling op Broadway, uiteraard met de bedoeling deze rol ook te spelen in de filmversie. Maar geen enkele grote studio wilde het verhaal verfilmen en zo verdween het in de ijskast totdat zoon Michael zich er in 1975 zelf mee bezig ging houden en wel de broodnodige financiering tot stand bracht. Kirk Douglas was inmiddels te oud voor de gedroomde rol, zodat deze naar Jack Nicholson ging, dit overigens weer tot ongenoegen van Kesey die Gene Hackman in gedachten had. Kesey maakte het nog bonter door zich te distantiëren van de film omdat het scenario niet het verhaal vertelde vanuit het perspectief van Chief Bromden (personage gespeeld door de debuterende Will Sampson), zoals in zijn in 1962 verschenen boek. Het kwam zelfs tot een rechtszaak, waarna Kesey, naar eigen zeggen, nooit naar de film heeft gekeken! Ook de relatie tussen regisseur Milos Forman en Jack Nicholson was zó slecht dat men enkel communiceerde via de cameraman! Van dit alles is echter niets te merken op het scherm en won dit meesterwerk zelfs de vijf meest belangrijke Oscars: "beste film" (Saul Zaentz, Michael Douglas), "beste mannelijke hoofdrol" (Jack Nicholson), "beste vrouwelijke hoofdrol" (Louise Fletcher, die indruk maakte met haar wellicht beroemdste rol uit haar carrière), "beste regie" (Milos Forman) en "beste scenario" (Lawrence Hauben, Bo Goldman). Dit was sinds 1934 ("It Happened One Night") niet meer voorgekomen! Jack Nicholson, in een onvergetelijke glansrol, voert een sublieme cast aan met o.a. William Redfield (1927-1976), die een mooie rol neerzet als een patiënt die worstelt met zijn homoseksuele gevoelens. Redfield werd nog tijdens de opnamen ernstig ziek en overleed een paar maanden na de première. Verder nog Danny De Vito, Christopher LLoyd (filmdebuut), Vincent Schiavelli (1948-2005), Brad Dourif (filmdebuut) en Scatman Crothers. Let trouwens nog op Dean R. Brooks in zijn enige filmrol als de directeur van de inrichting. Brooks was destijds de directeur van het psychiatrisch ziekenhuis (Oregon State Mental Hospital) waar de opnamen plaatsvonden. Overigens spelen enkele echte patiënten uit dit ziekenhuis mee als figurant! Hoewel cameraman Haskell Wexler een credit kreeg voor de uitstekende fotografie, werd deze na een meningsverschil vervangen door collega Bill Butler. Componist Jack Nitzsche schreef de weinige muziek met een prachtig klinkende theme-melodie, die naar verluidt zou zijn gebaseerd op een gedeelte van de wereldhit "Release me". "One Flew Over the Cuckoo's nest" is een echte acteursfilm die het beste uit een mens naar boven brengt en niets aan kracht heeft ingeboet. Nog steeds, na al die jaren, indrukwekkend tot en met de allerlaatste minuut!

schitterende klassieker die ik met veel plezier opnieuw heb gekeken,zelfs na zoveel jaren(het is toch even 35 jaar geleden....) blijft het een boeiende film met briljante acteurs.
ik heb genoten en beloof een ieder dat deze film de moeite van het kijken waard is.

Geweldige film, fantastisch spel van de acteurs, mooi verhaal; een klassieker die je terug kunt blijven kijken zonder dat ie aan kracht inboet.

Briljant, deze film. Jack Nicholson, Randle McMurphy in de film, belandt in een psychiatrische instelling als zogenaamd geesteszieke. Hij heeft namelijk geen psychische klachten, maar gebruikt dit als smoes om aan zijn gevangenisstraf te ontkomen. Hij denkt dat het in een instelling comfortabeler is, maar dat valt tegen. Zuster Ratched maakt misbruik van haar leidinggevende functie. Ze maakt er een spel van en wil de patiënten pesten, vernederen en kleineren. McMurphy heeft dit door en doet daarom expres dingen die haar storen en van de wijs brengen. Zo gaan ze bijv. met zijn allen weg uit de inrichting, even de 'normale' wereld in, en hij organiseert een orgie op de afdeling. Dit loopt echter flink uit de hand als zuster Ratched het ontdekt en McMurphy haar uiteindelijk iets aandoet wat niet alleen háár leven voorgoed verandert, maar ook een noodlottig gevolg voor het zijne heeft. Het is jammer dat het zo slecht met McMurphy afloopt, maar de Chief verlost hem uit zijn lijden en hij heeft toch wat goeds in de inrichting bereikt. Hij heeft de bazige manier van behandelen van Ratched beëindigd. Het is vreselijk wat zij met de patiënten doet. Ze moet ze helpen, maar ze treitert ze alleen maar. Ook de straffen zijn onmenselijk en wreed en ik vind het erg dat dat vroeger echt gebeurde. Het is een ontroerende film. Pakkend, meeslepend en dramatisch, maar ook vol humor. Ik vind Billy een lief en leuk personage en McMurphy maakt op mij de grootste indruk. Hij is een dappere held en brengt wat leven in de brouwerij. De Chief doet alsof hij doof is en praat niet, maar dit is gespeeld. Doofstom spelen, levert hem voordeel op. Ik vind dat alle personages uitstekend acteren. Het is heel overtuigend en geloofwaardig. Louise Fletcher speelt perfect de kwaadaardige tiran. Het boek moet ik nog lezen. Vaak vind ik van verfilmde verhalen, het boek beter, maar ik denk dat dat voor deze film niet opgaat. Een zeer geliefde film.

Het verhaal van Kesey is meeslepend, dramatisch maar tegelijkertijd ook hilarisch. Het mooie aan heel de film is dan ook de sfeer die erin zit. Forman weet zijn publiek goed te bespelen want de dramatische scènes voelen dramatisch aan, de humoristische aspecten zijn ook werkelijk grappig zonder echt de 'gekken' uit te lachen.

Uitstekend verhaal maar het wordt allemaal toch nog naar een hoger niveau gebracht door de uitstekende rollen van de cast, want dit is echt het hoogste dat Nicholson ooit zal kunnen bereiken en dat is echt geen schande. Het maniakale lachje, de fonkelende ogen, ... Gewoonweg geniaal. Nicholson speelt hier werkelijk één van zijn beste rollen en geen andere acteur had hem dat denk ik kunnen nadoen. Forman wou een zo onbekend mogelijke cast zodat de authenticiteit in tact bleef, de volgende jaren hebben dit idee wel wat vernietigd want zowel voor Danny DeVito, Chrystopher Loyd als voor Brad Dourif waren dit allereerste rolletjes. Later zijn ze echt bekend geworden maar ik kan me eerlijk gezegd geen betere rollen van hun voorstellen. Geniale rollen van heel de cast maar er is nog één iemand die vast en zeker niet vergeten mag worden, dan heb ik het natuurlijk over Louise Fletcher. Forman heeft haar verschillende keren afgewezen voor de rol omdat hij iemand zocht waar het kwaad echt vanaf straalde maar ik ben blij dat hij uiteindelijk toch Fletcher heeft gekozen want ze is werkelijk perfect. Ze heeft iets angstaanjagend (die koele ogen!) maar tegelijkertijd straalt ze ook een ontzettend grote seksuele kracht uit. Interessant personage en sowieso één van de beste rollen van Fletcher.

Je lacht met de personages, je treurt met de personages maar je leeft er vooral met mee en dat is nu het geweldige aan de film.

Dit meesterwerk heb ik pas geleden weer gezien en imponeerde me weer net zo erg als bij mijn eerste keer. Jack Nicholson is erg indrukwekkend in zijn beste rol ooit. Maar ook de andere acteurs springen van het scherm. Het camerawerk is solide en het verhaal wordt in een aangenaam tempo uit de doeken gedaan. De film is redelijk getrouw aan het gelijknamige boek van Ken Kesey.
De film is tevens een grote aanklacht tegen de maatschappij. Het platspuiten van patienten, de strenge richtlijnen binnen een inrichting en de onnodige belemmering van de vrijheid van de mens zijn aspekten van deze maatschappij, die in deze film aan de kaak gesteld worden. Veel van de patienten worden door Ratched "gek" gehouden, terwijl het gros van de patienten niet eens als zodanig gekwalificeerd mag worden.

Ik geef deze film dan ook zijn dik verdiende 5 sterren

Prachtige film met een geweldige performance van iedereen die er in speelt

One flew over the cuckoo's nest heeft als 1 van de 3 films in de complete filmgeschiedenis iets bijzonders bereikt. De Oscars voor Beste film, Beste regisseur, Beste scenario, Beste acteur en Beste actrice gingen allemaal naar deze film in 1976. Dat zijn de 5 belangrijkste uit het rijtje. En geheel terecht! One flew is een film die je als filmliefhebber een keer gezien moet hebben. De film maakt met name indruk door het zeer knappe spel van de acteurs, de vloeiend in elkaar overlopende sferen en stijlen, en het verrassende slot.
De film boeit, en blijft boeien dankzij de sterke personages, en door het feit dat er veel afwisseling is. Veel scenes ontroeren, maar er is ook veel humor. Maar dat niet alleen, met name naar het einde toe neemt de film ook veel thriller elementen aan, en wordt de film ook echt heel spannend.
Het speelt zich (bijna) allemaal af in een psychiatrische kliniek, en de methodes die er gebruikt worden lijken vaak vooral voor de vorm gebruikt te worden. De medicatie werkt niet, maar die schijn wordt wel gewekt. De patienten worden continue gemanipuleerd door een werkelijk onuitstaanbare zuster, een personage dat totaal geen emotie en empathie in zich lijkt te hebben. Een personage waar je ronduit een hekel aan krijgt. Dankzij dit personage, en uiteraard ook dankzij die van een fenomenaal acterende Jack Nicholsen vinden de bijzondere ontwikkelingen plaats in deze film, die door velen wordt beschouwd als 1 van de beste films aller tijden. De spanning tussen deze 2 figuren is werkelijk om te snijden. En hierin zit ook een briljante opbouw, ook mooi versterkt door de sterke soundtrack.
Het is een film die vele memorabele scenes bevat, een film die je als kijker aan het denken zet, die emoties oproept, en die waarschijnlijk grote indruk zal maken, en je zeker bij zal blijven. Vooral het indrukwekkende slot zal je je lang blijven herinneren. Het is een echte klassieker die iedere filmliefhebber gewoon een keer gezien moet hebben.

Een mooie film, maar wat een rauw verhaal!
Deze kende ik nog niet, en het raakte me meer dan verwacht.
Fantastische acteer prestaties en een verhaal dat je helemaal mee beleeft.

Op het moment van uitgave van deze film–midden jaren zeventig– was ikzelf werkzaam binnen een academisch ziekenhuis. De beelden die ik zag kwamen nauw overeen met de praktijken van toen binnen de psychiatrie, neurologie en neuro-chirurgie... mens-onwaardig en onbegrijpelijk. Nu bijna veertig jaar later roept het nog steeds herinneringen op van toen.

Naast een kritiek op de methoden in de psychiatrie in de jaren 1950, zoals elektroconvulsietherapie en lobotomie, zit er in het boek nog een extra maatschappijkritische laag over de behandeling van Indianen in Amerika. Het Indiaanse personage Chief Bromden speelt in het boek een belangrijkere rol dan in de verfilming. In het Nederlandse stuk heeft Chief Bromden een verteller-achtige rol.
De film won vijf Oscars, voor beste film, beste acteur, beste actrice, beste regisseur en beste scenario in 1976.