Oogst

Jim Crace (1946) groeide op in Brocket Hall, zo’n 35 kilometer van Londen. Van 1976 tot 1987 werkte hij als free lance journalist en in dezelfde periode schreef hij een aantal korte verhalen. Zijn eerste boek Continent werd uitgebracht in 1986, dit boek omvatte 7 verhalen en werden samengebracht door het thema en de setting.

Het boek en mijn mening

Vorige maand kwam de langverwachte vertaling van Harvest uit, vertaald naar het Nederlands door Regina Willemse. Lang verwacht, in ieder geval door mij, want ondanks dat ik regelmatig boeken in het Engels lees, kwam ik niet door Harvest heen, dit had voornamelijk te maken met de sfeer en schrijfstijl.

Oogst begint met het verhaal over hoe drie vreemdelingen nieuw binnenkomen in een klein dorp, dat een zelfvoorzienende gemeenschap is, alwaar juist op dat moment de oogst plaatsvindt. De dorpelingen ontvangen hen verre van vriendelijk en beschuldigen hen van brandstichting.Twee van de vreemdelingen worden gedurende een week aan de schandpaal genageld. Wat volgt is een bijna mystiek verhaal over de angst van de inwoners, de angst van het niet (her)kennen van het onbekende, dit alles aan de vooravond van het jaarlijkse oogstfeest.

Het verhaal wordt verteld door Walter Thirsk, hij is de “min broeder” (lees: groot gebracht met dezelfde moedermelk) van Meester Kent. Beide zijn getrouwd en beide hebben hun echtgenoot verloren en omdat beide huwelijken kinderloos zijn gebleven ziet het er naar uit dat de neef van Kent de erfgenaam wordt. Nadat het lievelingspaard van Kent wordt omgebracht steken voor het eerst de geruchten van “hekserij” op en daarvan wordt de derde vreemdeling, een vrouw verdacht.

Ik zal eerlijk zijn, in het Nederlands leest het verhaal niet bepaald makkelijker dan het Engelse origineel, je moet je een weg banen door de woorden, zinnen, alinea’s en hoofdstukken, de sfeer is bedompt zonder aanwezige tijdsnotatie’s of herkenning van de plek waar het verhaal zich afspeelt. Af en toe had ik het idee dat ik In de ban van de ring las, in mijn ogen heeft het dezelfde onmenselijke en toch ook magische sfeer? Het feit dat Walter Thirsk de verteller is en tegelijkertijd een behoorlijk passieve rol speelt in het verhaal hielp ook al niet. Pas halverwege werd ik gegrepen door het verhaal en besloot ik om opnieuw te beginnen in het boek en las het vervolgens in één ruk uit. Nadat ik het boek uit had begreep ik de passieve rol van Thirsk beter en begreep ik waarom James Crace het boek op deze manier heeft geschreven.

Geschreven bij Oogst

Het is tamelijk moeilijk om in het verhaal te komen maar eenmaal erin, valt het reuze mee.