Oorlogsouders een familiekroniek over goed en fout in twee adellijke families

Geschreven bij Oorlogsouders

Het zit vol zit met falsificaties, verzinsels en omissies. Ook na het ''naonderzoek''. Ad van Liempt heeft allang spijt van zijn lovende woorden die niet bleken te kloppen. Dat dit boek nog verkocht wordt verbaasd mij.

Geschreven bij Oorlogsouders

Allen een beetje schuldig, allen een beetje slachtoffer. Maar zo is het niet’
Chaja Polak (76) waarschuwt in haar nieuwe boek tegen de toenemende relativering van goed en kwaad in de Tweede Wereldoorlog. Het is een antwoord op het boek dat Isabel van Boetzelaer schreef over haar adellijke nazi-vader. In Oorlogsouders reconstrueert Isabel van Boetzelaer de geschiedenis van haar vader en ze oordeelt niet zachtzinnig over hem: een overtuigd nazi die Nederlanders uitleverde aan de Duitsers. Hij had zijn straf verdiend. Ze schreef ook dat haar vader in 1940 jong en beïnvloedbaar was geweest, en in een interview met NRC herhaalde ze dat. Haar vader had de pech gehad dat hij op het verkeerde moment in de verkeerde kringen zat. Met de Jodenvervolging en de kampen had hij niets te maken gehad. Hij had geen hekel aan Joden. Hij was een rustige, stille man. Aldus Isabel van Boetzelaer. Ja, haar vader was zo rustig en vriendelijk dat hij in al zijn vriendelijkheid landverrader was, dikke maatjes met de SS en verantwoordelijk voor de dood van vele onschuldige Joden. Dit boek is een schaamteloze vergoelijking van de daden van een schoft.

Dit boek staat vol leugens en is volstrekt bezijden de waarheid. Schandelijk dat het zo is verschenen, nog wel begeleid door Ad van Liempt.

Geschreven bij Oorlogsouders

Het is mooi om over je foute ouders niet te zwijgen, maar juist hun beweegredenen te vertellen om te voorkomen dat zoiets nogmaals gebeurt. Van Boetzelaer heeft echter duidelijk nagelaten goed historisch onderzoek te doen, heeft haar liegende en dingen verzwijgende moeder als voornaamste bron en laat ook zelf opzettelijk dingen weg. Ook de latere druk is een omkering van de werkelijkheid. Zorgwekkend dat dit boek in het begin door zoveel recensenten goed is aangeschreven. Meerdere daarvan hebben zich er later gelukkig van teruggetrokken.

Nu is uitgekomen dat er geen diepgaand onderzoek is geweest naar de feiten. Alles is gebaseerd op onwaarheden. Dit boek zou per direct uit de handel moeten worden gehaald

Er staan vele onwaarheden in het boek ! Zie hiervoor tv uitzending Een vandaag 6 september 2017.

Dit boek bevat onjuistheden. Gezien de ernst van de materie zou het uit de schappen moeten worden verwijderd.

Hilmar von der Recke, commandant van het beruchte krijgsgevangenenkamp Stalag XII a, bij het Duitse Limburg an der Lahn, 1943. Hij was de grootvader van Isabel van Boetzelaer.

Foto internationale Rode kruis BIJ HET BOEKOMSLAG!

Grootvader was dus geen verzetsheld maar integendeel een nazi (SS!!) in actieve dienst tot het einde van de oorlog!!!

In “De man die geen hekel had aan Joden” verweeft Chaja Polak verleden en heden tot een messcherpe aanklacht – helaas actueler dan ooit –, tegen onwetendheid en onverschilligheid, tegen nivellering en gesjoemel met de feiten van de geschiedenis.

De vele waarheden over een ‘foute jongen’

Isabel van Boetzelaer praat in Westerbork over haar vader, die ‘fout’ was in de oorlog. Moet kunnen in dit ontmoetingscentrum, vindt de een. Goedpraterij van een dader, vinden anderen: De lezing is AFGEZEGD.

.Natuurlijk mag iemand wier vader ‘fout’ was in de oorlog een boek schrijven. Ze mag ook proberen begrip te kweken voor zijn daden. Maar het is iets anders als ze daarbij ongemakkelijke feiten verzwijgt en plezierige feiten opschrijft zonder zich af te vragen of die wel kloppen. Het wordt ronduit problematisch als zo’n boek vervolgens door recensenten, journalisten en deskundigen wordt geprezen als moedig en eerlijk. Dat de schrijfster een tournee maakt langs schoolklassen en wordt uitgenodigd om een lezing te geven in Westerbork.

Schrijfster Chaja Polak en haar broer, cineast Hans Fels, wier familie via Westerbork is gedeporteerd, zitten aan tafel in Polaks huis. Naast theepot en koektrommel ligt het boek Oorlogsouders van Isabel van Boetzelaer dat in maart dit jaar verscheen. Tal van passages zijn onderstreept. „Hij had in het geheel geen hekel aan Joden”, bijvoorbeeld – over de vader van de auteur die tegen het eind van de oorlog als leider van een Haags politiecommando na een tip drie Joden arresteerde en overdroeg aan de Duitsers.

KRONIEK OVER TWEE FAMILIES

Oorlogsouders is „een familiekroniek over goed en fout in twee adellijke families” in de oorlog, door dochter Isabel van Boetzelaer.

Chaja Polak wiens moeder werd opgepakt door Boetzelaer leest een passage voor uit Den Haag in de Tweede Wereldoorlog van historicus Bart van der Boom over deze arrestatie. „‘Zeer verheugd’ bekeek hij [Willem van Boetzelaer] zijn vangst en zei: ‘Een Jood, een Jodin en nog een Jodin, dat hadden jullie niet gedacht, dat we jullie nog zouden krijgen.’”

Van Boetzelaer haalt Van der Booms boek wel aan in Oorlogsouders, maar deze passage niet. Wel schrijft ze: „Willem heeft altijd volgehouden dat hij ervan overtuigd was dat deze Joden sowieso zouden worden opgepakt; deed hij het niet, dan deed een ander het. Hij dacht te weten dat er geen treinen meer naar Duitsland reden, dat Joden vanuit Westerbork niet meer verder vervoerd zouden worden.” En ze sluit af met: „Hoe onbegrijpelijk ook, feit blijft: hij nam deel aan deze actie. Het zou hem, terecht, duur komen te staan.”

Willem van Boetzelaer werd na de bevrijding tot levenslang veroordeeld, waarvan hij tien jaar heeft uitgezeten.

Gevraagd naar het ontbreken van dit citaat, zegt Van Boetzelaer dat zij dezelfde getuigenverklaring heeft gelezen als Van der Boom, maar dat de getuige zich later niet meer kon herinneren wie van de aanwezige agenten dit nu had gezegd. „Daarom heb ik het niet opgenomen.”

Het is maar een van de passages in het boek die voor Polak en Fels bewijzen dat Van Boetzelaer „niet eerlijk” is, dat ze „manipuleert”. Polak en Fels hebben daarom een comité opgericht om de „waarheid in Westerbork” te waarborgen en onderzoeken hoe zij stappen kunnen ondernemen tegen het optreden van Van Boetzelaer.

Het is onbegrijpelijk dat de uitgever dit boek, waarin Isabel van Boetzelaer de oorlogsmisdaden van haar vader verdoezelt, nog steeds niet uit de handel genomen heeft.

Afwisselend volgen we de Nederlandse familie Van Boetzelaer en de Duitse familie Von der Recken. In eerste instantie is nog niet duidelijk hoe deze verhalen met elkaar samenhangen. Later blijkt dat de auteur een afstammeling is van beide families. Oorlogsouders start ver voor de Tweede Wereldoorlog en geeft een prachtig beeld van het leven en welzijn van twee adellijke families en de normen en waarden binnen een dergelijke familie. In zekere zin liggen hier ook de wortels van de keuzes die ze maken in de Tweede Wereldoorlog. De auteur beschrijft haar familiegeschiedenis alsof ze er zelf bij geweest is en doet dit op een prachtige manier. Door ver voor de Tweede Wereldoorlog te starten wordt het niet een ééndimensionaal verhaal over foute Duitsers en foute Nederlanders, maar zijn het al mensen geworden van vlees en bloed die je kunt volgen in hun motieven en keuzes. Halverwege het boek komen we dichter bij de wortels van Isabel van Boetzelaer. Willem, de vader van de auteur, komt terecht bij de Waffen SS en uiteindelijk gaat hij werken bij de politie in Den Haag. Vooral deze laatste baan leidt tot dilemma’s. Het lijkt alsof Isabel van Boetzelaer daar bij haar vader toch niet echt de vinger achter heeft kunnen krijgen in hoeverre dit echte dilemma’s voor hem waren of dat hij toch overtuigd was van wat hem de goede zaak leek. Dit doet echter niks af aan het boek. Na de oorlog is hij vooral voor zijn rol bij de politie zwaar gestraft en heeft hij in de gevangenis gezeten en is tewerkgesteld in de mijn. Over de lange gevangenisstraffen van foute Nederlanders is weinig geschreven en ook dit maakt het een interessant boek om te lezen. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog is de oorlog voor deze mensen in gevangenschap nog niet voorbij en ook daarna is het lastig om een bestaan op te bouwen. Ook het verhaal van de moeder van de auteur is aangrijpend. Zij wordt uiteindelijk paardentrainer voor het leger in de oorlog en na de oorlog ligt Duitsland natuurlijk volledig in puin. Zij moet met haar familie letterlijk zien te overleven. Nergens oordeelt Isabel van Boetzelaer, het is een warm portret van twee families met een lange rijke familiegeschiedenis. Dit samen met de historische foto’s die zijn opgenomen in dit boek, maakt het een uniek verhaal om te lezen.