Op eigen wieken

Uittreksel: ...betreft, niet bevorderlijk voor een kalm gesprek of de helderheid van haar geest; want hoe kon zij harde dingen zeggen tegen haar jongen, als hij haar zoo met oogen vol liefde lag aan te kijken, terwijl zijn wimpers nog vochtig waren van de bittere tranen, die de hardheid haars harten hem ontperst had? Zij keerde zacht zijn hoofd af en zei, terwijl zij het krulhaar streelde, dat om harentwil had mogen groeien--wat de aandoenlijkheid van alles nog verhoogde --"Ik ben het met Moeder eens, dat jij en ik niet bij elkander passen, omdat ons opvliegend temperament en onze vaste wil ons waarschijnlijk diep ongelukkig zouden maken, als wij zoo dwaas waren van te--" Jo zweeg een oogenblik, eer zij het laatste woord uitsprak, maar Laurie noemde het met de grootste verrukking: "trouwen, --neen dat zouden wij niet Als jij me lief hadt, Jo, zou ik een volmaakte heilige worden, --want jij kunt van me maken, wat je wilt " "Neen, dat kan ik niet. Ik heb het geprobeerd, en het is mislukt, en ik wil ons geluk niet wagen aan zoo'n ernstige proefneming. Wij passen niet bij elkaar, en zullen dat wel nooit doen; laat ons levenslang vrienden blijven, maar geen dwaasheid begaan." 121 "Jawel, als wij er maar kans toezien," prevelde Laurie, tegenspartelend. "Kom, wees nu niet onredelijk, en beschouw de zaak verstandig," smeekte Jo, bijna ten einde raad. "Ik wil onredelijk zijn; ik verlang de zaak niet verstandig te beschouwen; het kan mij niet helpen en het maakt jou maar kouder. Ik geloof niet, dat je een hart hebt." "Ik wou dat het waar was." Jo's stem beefde, en Laurie, die dit een goed teeken vond, keerde zich om en wendde al zijn overredingskracht aan, terwijl hij op zijn vleienden toon (nog nooit had die zoo gevaarlijk vleiend geklonken) zei: "Kom, lieveling, stel ons niet te leur: ze verwachten het allemaal. Grootvader heeft er zijn hart op gezet;--je familie vindt...