Oranje is het nieuwe zwart mijn jaar in een vrouwengevangenis

Geschreven bij Oranje is het nieuwe zwart

is een televisie-serie kijken en dan daarna pas het boek gaan lezen ;)

Dat er verschil moet zitten tussen beide kun je al opmaken uit het feit dat het boek slechts 326 pagina's telt en de serie nu 2 seizoenen. Toch ging ik ervan uit dat de grote lijn wel ongeveer zou kloppen. Wrong! Waar de t.v. serie al snel spectaculair word is het spannendste wat hier tot pagina 115 gebeurd dat er een schroevendraaier vermist is.
De basis die dit boek voor de serie legt zit hem dus meer in details dan in de grote lijnen. Maakt het boek niet minder, maar wees erop bedacht.

Piper Kerman is tot 15 maanden gevangenisstraf veroordeeld voor haar (zeer minimale) aandeel in een drugssmokkel 10 jaar geleden. Wanneer zij dit nieuws krijgt heeft ze haar leven goed op orde met haar verloofde Larry en ziet ze haar dromen voor de toekomst in duigen vallen. Het boek verhaalt over haar tijd in de gevangenis. Uiteraard blijft een confrontatie met haar medegedaagde en toenmalige vriendin niet uit.

Piper heeft een prettige schrijfstijl die maakt dat je graag doorleest; de humor zit hem vooral in de titel en benamingen als Eminemettes en Pennsatokkie. Leuk gevonden! De hilariteit die het boek beloofd ontbreekt echter. Ook blijft het verhaal oppervlakkig. De meeste gevangenen worden kort geïntroduceerd, er worden enkele (karakter)eigenschappen vermeld, maar nergens leer je ze daarna beter kennen en sommige komen zelfs geheel niet meer voor in t verhaal.
Mede hierdoor lijkt het soms meer een feitelijke opsomming van hoe het leven in een gevangenis er aan toe gaat dan een diepgaand verhaal. Enige reflectie op het hoe en waarom van Piper's gevangenschap en wat ze er heeft geleerd ontbreekt. Wel uit ze in dit verhaal geregeld terechte kritiek op het Amerikaanse gevangenissysteem. Een systeem waarbij er geen sprake is van goede reïntegratiemogelijkheden en steeds langere straffen wat voor de meeste gevangenen averechts werkt.

Andere dingen die mij opvielen waren oa dat de schrijfster vaak verteld dat zij enorme mazzel heeft; met het trouwe schrijven en bezoeken van haar vrienden (andere gevangen hebben die mazzel niet) , met de goede contacten in het gevang en puur met in welke gevangenis ze terecht is gekomen; zeker als je de korte anekdotes leest van een medegevangene die hiervoor in een "echte gevangenis" heeft gezeten.
Hoewel iedereen met een beetje empathie kan invoelen dat het leven in een gevangenis niet écht leuk is; (de angst voor) misbruik van macht door de cipiers, desinteresse bij leidinggevenden en het geheel verlies van vrijheid is niet niks. Maar het boek leest zo luchtig dat het soms lijkt alsof ze naar een streng soort zomerkamp zijn en dan klinkt een opmerking achteraf als "mijn jaar in de hel" wat vreemd.

Het tweede wat mij opviel; Pipers vriend komt haar elke week trouw opzoeken, houd er bij het vinden van een baan zelfs rekening mee dat hij die dag vrij heeft speciaal voor haar. Volgens de schrijfster is dit "het bewijs van mijn hartverscheurende liefde voor hem" Pardon? Het lijkt mij dat dit meer iets zegt over zijn liefde voor haar, maar ok. Vol zijn van jezelf schijnt gezond te zijn.
Waarmee ik niet wil zeggen dat alle positieve dingen die Piper over zichzelf schrijft overtrokken of onjuist zijn; de waarheid is dat als ik ooit in een gevangenis zou belanden, ik erg blij zou zijn met een medegevangene als zij. Piper is behulpzaam en toont mededogen en eerbied voor alle vrouwen die zij daar ontmoet en zo schrijft ze ook over hen. Je wil daardoor graag weten hoe het met ieder afloopt

Iets anders wat mij direct opviel (en ik ben echt geen grammaticaal wonder) is dat er veel fouten worden gemaakt. Vooral voorzetsels worden geregeld geheel weggelaten. Of dit bij de schrijfster ligt of bij de vertaler maakt voor het gevolg ervan niet echt uit.

Al met al een lekker luchtig boek over het leven in een vrouwengevangenis. Een must-read voor iedereen die hier interesse in heeft.

Geschreven bij Oranje is het nieuwe zwart

Mooi boek. Soms heftig om te lezen

Geschreven bij Oranje is het nieuwe zwart

Zeker aan te raden!

Het is een geweldig boek je merkt aan het boek al dat de serie zijn eerste seizoen gebaseert is op het boek maar tog is het boek wel iets personlijker vint ik

Je kan duidelijk merken dat deze vrouw geen schrijfster is. Er zit totaal geen rode draad in het verhaal. Het is simpelweg een chronologische opsomming vam gebeurtenissen. Ook komen er teveel namen in het boek voor waardoor je niet meer weet wie wie is. Ik zou dit boek echt afraden om te kopen.