Philip Glass Solo Piano

"Verreweg de bekendste vertegenwoordiger van de
minimale muziek. De in Baltimore, Maryland geboren componist Philip Glass studeert aanvankelijk
fluit, later ook piano, harmonie en compositie. Na deze studies aan de bekende Juilliard School Of
Music in New York, vertrekt hij naar Parijs, waar hij les krijgt van Darius Milhaud en Nadia
Boulanger. Hij werkt er aan filmmuziek en ontmoet de Indiase muzikant/componist Ravi Shankar.
Hij onderneemt studiereizen naar het Oosten, waar zijn belangstelling groeit voor niet-westerse
muziek. Terug in de Verenigde Staten richt Glass in '68 zijn eigen ensemble op en schrijft zijn
eerste minimale-muziekstukken. Zijn werk is dan gebaseerd op herhaling, waarbij de muzikale
figuren gestructureerd worden volgens het principe van de toevoeging (additieve methode van
Indiase oorsprong). Zijn eerste minimale werken zijn Strung Out ('67), voor versterkte viool - te
vinden op Solopiece For Violin, 600 Lines ('68) en One + One ('68), beide voor zijn ensemble.
Latere stukken als Two Pages, het op Music In Similar Motion/Music In Fifths vastgelegde Music In
Fifths en Music In Contrary Motion laten horen dat Glass de additieve methode steeds orkestraler
toepast. Vooral Music With Changing Parts is belangrijk omdat hij daarop gebruik maakt van
zogenaamde 'changing figures', die een beperkte mate van improvisatie inhouden. Music In
Twelve Parts, Parts 1 & 2 en North Star verschijnen op Virgin en zijn allebei commerciële
flops. Desondanks kan Music In Twelve Parts, Parts 1 & 2 worden beschouwd als een
klassieker in het genre. Zijn Glass' eerste werken strikt minimaal van opzet, met North Star waagt
hij de stap naar de melodieuze popmuziek met een aantal korte stukken, oorspronkelijk gebruikt
als soundtrack van de film Mark Di Suvero, Sculptor. Harmonisch en melodisch ontwikkelt Glass zich
verder op zijn eerste opera Einstein On The Beach samen met regisseur/ontwerper Robert Wilson.
Einstein On The Beach wordt direct als internationaal meesterwerk binnengehaald en betekent
Glass' commerciële doorbraak. In opdracht van de Nederlandse Operastichting componeert Glass
de Gandhi-opera Satyagraha, welke begin september '80 in premiere gaat, waarbij hij gebruik
maakt van een uitgebreid orkest en professionele operazangers. Satyagraha, verschijnt pas in '85
op plaat. The Photographer is de muziek van De Fotograaf, de muziektheaterproductie die hij
samen met de Nederlandse regisseur Rob Malasch maakt in het kader van het Holland Festival '82.
Naast zijn activiteiten als componist ontplooit Glass zich ook als producer van de popgroepen
Polyrock en The Raybeats. In '83 componeert Glass het slot van Paul Simons The Late Great Johnny
Ace op diens Hearts & Bones-album. Voorjaar '84 gaat in Stuttgart Glass' derde opera
Akhnathen in première. In '85 werkt de componist aan een vierde opera gebaseerd op The
Making Of The Representative Of Planet. Met Songs From Liquid Days beweegt Glass zich op het
terrein van het songschrijven. Hij werkt voor deze gelegenheid samen met zulke uiteenlopende
figuren als David Byrne, Laurie Anderson, Paul Simon, Suzanne Vega, Bernard Fowler, Douglas
Perry, Linda Ronstadt en Janice Pendarvis. Voorjaar '86 doet Glass in Nederland van zich spreken
met de uitvoering door de Nederlandse Operastichting van Robert Wilsons theaterstuk The Civil
WarS. Glass sluit zijn trilogie over historische personen af met Akhnaten, een episodisch-
symbolisch portret van de Egyptische farao. Powaqqatsi is min of meer het vervolg op
Koyaanisqatsi. Music In Twelve Parts bevat een volledige uitvoering van een compositie waarvan
Music In Twelve Parts, Parts 1 & 2 de eerste twee delen telt. 1000 Airplanes On The
Roof en The Thin Blue Line zijn soundtracks van films van respectievelijk de combinatie Philip
Glass/Davis Henry Hwang/Jerome Sirlin (1000 Airplanes On The Roof, A Science Fiction Music
Drama) en Errol Morris (The Thin Blue Line). Eind '89 geeft het Philip Glass Ensemble enkele
voorstellingen in Nederland waarbij de muziek van 1000 Airplanes On The Roof wordt vertolkt.
Passages wordt gemaakt met Ravi Shankar en resulteert in een iets te voorspelbaar uitgevallen
synthese tussen traditionele Indiase muziek en Glass' westerse muziektheorieën. De thema's van
drie instrumentale stukken van David Bowies Low gecombineerd met eigen materiaal resulteren in
'Low' Symphony, uitgevoerd door the Brooklyn Philharmonic Orchestra. Itaipu/The Canyon, Glass'
beste plaat sinds Akhnaten, opgedragen aan de majestueuze Itaipú Dam in de Paranà-rivier op de
grens van Brazilië en Paraguay. In '94 neemt Glass in zijn streven naar perfectie een nieuwe versie
op van Einstein On The Beach. Deze opname verschijnt als Einstein On The Beach en is langer en
technisch beter uitgevoerd dan de oorspronkelijke uitvoering. In navolging van 'Low' Symphony
verschijnt ""Heroes"" Symphony waarbij Glass' stijlkenmerken haast karikaturaal aandoen wat ook
het geval is bij The Secret Agent, soundtrack bij de gelijknamige film. Music In Twelve Parts bestaat
uit 3 cd's met nieuwe opnamen en is een geslaagde tweede kans-plaat. In '00 verschijnt Dracula,
de door Glass bewerkte filmscore van de originele film uit '31, uitgevoerd door het Kronos
Quartet. De rol van de stem, vertolkt via koren staat centraal op Early Voice met opnamen uit '72
en '89. Glassmasters en Dracula zijn compilaties. Dance Nos. 1-5 combineert Dance 1 &
3 en Dance Pieces.

Bron: OOR Popencyclopedie"