Pogingen iets van het leven te maken het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar - Winnaar NS Publieksprijs 2016

Ik heb dit boek in twee dagen tijd uitgelezen en het is voor iemand die in een verzorg en of verpleeghuis werkt zo herkenbaar.
Ik heb het boek gelezen met een lach en een traan , het is op een humoristische manier geschreven.
Ook heb ik verteld aan mijn collega,s dat ze dit boek zeker eens moeten gaan lezen.
Wij als professionals in ons beroep zullen na dit boek te hebben gelezen onze zorgvragers beter kunnen begrijpen en ons in kunnen leven in hun denkwereld.

Ik heb dit boek in 1 ruk uitgelezen en ik heb er van genoten. Af en toe is het triest ,maar ook realistisch.Oudere mensen zijn niet per definitie lief en aardig.De toestanden in een bejaardenhuis zijn realistisch en ze zullen er niet veel beter op worden met de nieuwe bezuinigingen. Als ouderen worden we gestimuleerd om actief iets van ons laatste stukje leven te maken,zolang onze gezondheid dat toe laat.Dit boek helpt vast veel ouderen door niet bij de pakken neer te gaan zitten..

Het gebeurt me zelden dat ik keihard zit te lachen terwijl ik een boek lees, maar dit boek heeft het voor elkaar gekregen; en niets eens, maar voortdurend. Wat een onwijs grappig verhaal, zogenaamd verteld door een bejaarde meneer die in een verzorgingshuis woont. Niets menselijks is hem vreemd, en dat is enerzijds logisch, maar biedt anderzijds een heel verfrissende blik op de 'groep' bejaarden, die toch nogal eens weggezet wordt in onze maatschappij. Het boek is verder heel actueel, in 2014 geschreven, en gaat in op de actuele ontwikkelingen in de zorg: geld boven zorg en alleen maar bezuinigingen wat de klok slaat. Waar de bejaarden in 'zijn' tehuis zich - soms volkomen onterecht, want dan betreft het hen helemaal niet eens - zorgen over maken. De beste vriend van de hoofdpersoon is een nog grotere belhamel dan hijzelf, en met zijn hond Mo (van Mohammed) zet hij iedereen op het verkeerde been. Om zich daarna weer meteen te gedragen als een doodnormale bejaarde, de onschuld zelve. Origineel, heel vlot geschreven (hoewel de eindredactie hier en daar wel een paar kleine slordigheidjes heeft laten zitten), zowel voor jezelf als om cadeau te doen een aanrader!

Nog nooit een boek gelezen met zoveel lachbuien. Tranen van plezier biggelen over je wangen.

Ik ben een boekenberslindende 17-jarige en ook dit boek heeft me doen lachen, een traantje doen wegpinken en me helemaal gepakt. Ik ben nog jong en onervaren wat mijn ervaring met het boek anders maakt. Hij vertelt over dingen waar ik amper mee in contact kom en toch heeft de schrijver me gepakt, van begin tot einde. Een echte aanrader.

Geschreven bij Pogingen iets van het leven te maken

Een genot om te lezen. Ben vele malen schaterend van de lach moeten stoppen. Is van tijd tot tijd ook echter ook zeer ontroerend.

5 sterren, a mustread om empathie te kweken voor ouderen, waarvan velen zichzelf beschouwen als het afvoerputje van de maatschappij vandaag de dag.

Ik heb genoten van dit boek en de emoties die het me gaf. Van vreselijk in de lach schieten tot aan de realisatie dat dit het trieste relaas is over hoe de hedendaagse ouderenzorg is. Prachtig geschreven.

Van bij het begin van het boek word je meegenomen in het leven van Hendrik,een man van +83 die,zoals hij zelf onmiddellijk laat weten,"niet van bejaarden houdt".De korte hoofdstukken geven je een beeld van het alledaagse leven in het verzorgingstehuis:de soms harde realiteit verweven met zoveel leuke anekdotes!Je kan niet anders dan verder lezen,want je wil meer weten over "omanido"en hun geplande uitstapjes of activiteiten.Naast humor die de rode draad is doorheen het boek,word je geconfronteerd met de realiteit:de houding van de directrice,de nieuwe huisregels,de kostprijs van de zorg,omgaan met andere bewoners.
je krijgt zo sympathie voor Evert die een amputatie moet ondergaan,voor Eefje die een beroerte krijgt met alle gevolgen van dien,voor Grietje die dement wordt.Maar steeds weer weet Hendrik je een glimlach op het gezicht te bezorgen door de humoristische ,optimistische manier waardoor hij er elke dag voor hem en zijn vrienden het beste van maakt.
Zoals hij zegt"ouderdom en ongeduld gaan hand in hand",daarom alleen laat ik mijn beide ouders,+82 jaar,dit hartverwarmend boek eens lezen.

Door het lezen van verscheidene reviews en door de reacties van verkopers bij de boekwinkel verwachtte ik een hilarisch boek... oftewel heel veel humor. Ik heb echter niet veel gelachen. Ik vond het vooral een interessant en realistisch verhaal (=dagboek) van een oudere meneer in een verzorgingshuis in Amsterdam Noord. Je leeft elke dag met hem mee (dat maakt denk ik ook dat je blijft doorlezen), zijn ups en downs, zijn gedachten en belevenissen. Daar zitten zowel ontroerende momenten tussen als leuke ervaringen - waar ik niet zozeer dubbel om lag, maar wat ik vooral indrukwekkend vond: hoe Hendrik Groen ondanks de uitdagingen van het ouder worden samen met zijn vrienden zich inzet om iets moois van het leven te maken.