Red

Je vraagt ze af hoe ze het doen: na bestaan nog een album uitbrengen, en dan eentje die zo geweldig goed is. King Crimson was ten einde toen Red werd uitgebracht, en werd met het overgebleven trio op de cover (John Wetton, Bill Bruford en Robert Fripp), samen met sessiemuzikanten, met onder andere Ian McDonald op saxofoon, die eerde op In The Court of the Crimson King speelde, redelijk snel in elkaar gezet van materiaal dat nog op tafel lag. Desonkans verdient Red zijn plaats in de top drie van King Crimson (samen met In The Court of the Crimson King en Discipline). Het redelijk agressieve, instrumentale titelnummer trekt je meteen in de wat donkerdere sfeer van deze plaat, gevolgd door het prachtige 'Fallen Angel', waarop David Cross, die tegen die tijd al officieel uit de groep was gestapt, nog een mooie verschijning maakt. Ook 'One Red Nightmare' is wederom een hoogtepunt, geleid door heerlijke Brits geaccentueerde zang van Wetton en briljante percussie van Bruford. Het live opgenomen improvisatiestuk 'Providence' is misschien wat minder, maar dan. Red eindigt met een van de geweldigste tracks die King Crimson ooit maakte: 'Starless'. Het nummer, dat 12 minuten duurt, is een ervaring zoals geen andere, Nadat de laatste seconden Red afsluiten, hebben ze je helemaal stil gekregen. Verbazingwekkend is het enige woord wat het nummmer eer aandoet, en het album is dan ook bijna alleen al de moeite waar daarvoor. Halen zonder twijfel.

Ik ben het helemaal eens met de vorige recensies.
Na zo'n intensieve en creatieve live-periode viel voor KC 1 Juli 1974 het doek. Echter de studio opnames van 'Red' (8 juli gestart) hierna bewijzen, dat ze nog zo veel potentie hadden. Deze LP markeert voor mij het beste van die 70-jaren periode. Alle nummers zijn subliem en doordringend, zelfs de improvisatie 'Providence' (vaker luisteren: merk hoe effectief drummer Bill Bruford is). (Gelukkig is KC regelmatig weer 'opgestaan' en zelfs vandaag weer present na de USA 'Elements Tour 2014' en de nieuwe tour gepland in UK).
'Starless' is gecomponeerd in de voorliggende live-periode. Op 'Toronto Live' (cd) en de TV-opname speelt David Cross (viool) de melodie-partij, terwijl Robert Fripp de mellotron speelt. Op deze plaat speelt gitarist Fripp de melodie-lijn geperfectioneerd, met prachtig gevoelig samenspel van Mel Collins (sax). De rauwe doch breekbare stem van John Wetton is uniek. En zijn bas-spel beukt! Een spannende opbouw van hypnotische Fripp-tonen leiden naar de climax tot op het puntje van je stoel. In de finale van 'Starless' wordt je -als het ware- naar de 'prog'-hemel gevoerd!!! Hierna is er even niets meer..... Starless...huh...10 sterren!! ;-)

Geschreven bij Red

40 jaar nadat ik bij Ad Visser in de SupercleandreamMachine op maandagavond overrompeld raakte door het draaien van Red, is dat anno nu nog steeds. King Crimson heeft natuurlijk meer juweeltjes geleverd, maar dit album slaat als geheel alles, met als onovertroffen klapper 'Starless'. Geweldig. :Luister eens naar de recente registratie van een concert in Toronto (en bekijk de beelden met orkest erbij, huiveringwekkend mooi)

Geschreven bij Red

Dit is de luxe uitgave, cd+dvd, van misschien wel het mooiste album van King Crimson. Vooral Starless is ontroerend mooi! Een prima heruitgave!

Geschreven bij Red

King Crimson is absoluut top

Geschreven bij Red

Zeker niet het beste album van King Crimson, maar voor een echte fan mag het toch niet ontbreken. Deze versie bevat een audio-DVD met 24-bits versie en dat klinkt toch net een tikje beter dan een CD.

Een waar meesterwerk waarop King Crimson laat horen dat het zelfs met een bandlid minder vernieuwend en origineel kan zijn met een stevige en unieke gitaarklank.

Geschreven bij Red (LP)

Heel erg goed.

Hoewel en progressieve rockgeluid waar King Crimson in de jaren zeventig om bekend stond is gebleven, evenals de jazzy inslag van de laatste paar platen, lijkt Robert Fripp op 'Red' beïnvloed te zijn door de opkomende hardrock en vroege heavy metal van midden jaren zeventig. Hoewel dat niet helemaal nieuw is in de muziek van King Crimson ('21st Century Schizoid Man' had in 1969 misschien wel de zwaarste riff ter wereld) is het gitaargeluid van Fripp rauwer en urgenter dan voorheen, wat met name het instrumentale titelnummer een genot maakt om mee te luisteren. Het andere uiteinde van de plaat is 'Starless', een monumentaal nummer dat van een kalme ballad naar een hele duistere climax toewerkt en in zijn 12 minuten geen moment verveelt. Eigenlijk is alleen 'Providence' minder. Het is een instrumentale improvisatie en hoewel er knap gemusiceerd wordt, had ik liever gehad dat ze verder gebouwd hadden op wat ideeën. Met name de viool van David Cross laat wat vlagen van genialiteit horen die veel te snel over zijn. Maar vier briljante nummers uit vijf levert natuurlijk ook vier uit vijf sterren op.

Geschreven bij Red

Goede kwaliteit, dat is wat ik er goed aan vind.