Reflectie

Als een groep jongeren een van hun levend begraaft voor hun blog op Youtube gaat alles fout. Zo belanden Carlos en Tiago op een van de bergen op Madeira, geheel omringd door water. Daar komen ze het gezin van Jenny tegen die daar ook gestrand blijken te zijn. Wat is er gebeurt houd hun bezig en wat loert er in de schaduwen op hun.....

J. Sharpe heeft weer een pageturner afgeleverd. Hij neemt je mee op een tocht naar de waarheid, Waarin zijn ze belandt. Hoe kunnen ze ontsnappen. Het is een spannende mysterie geworden vol suspense en dat goed in elkaar steekt. Verder krijgen de hoofdfiguren tijd om hun verhaal te vertellen, waardoor er heel begrijpelijke ronde karakters ontstaan en ontwikkelen. Je leeft echt mee met de figuren.

Het was wederom een boek wat ik niet kon neerleggen en moest uitlezen. Echt een aanrader voor iedereen die van spannende boeken houdt vol suspense en mystiek.

Ten eerste mijn complimenten voor de cover. Ik zou dit boek zeer zeker oppakken in de winkel vanwege de felle kleur geel met zowel boven als onder op de cover zwarte bomen. Het boek trekt direct je aandacht.

De openingszin is heel sterk en pakt je direct. J. Sharpe heeft, net als in zijn andere boeken, een aangename en vlotte schrijfstijl. Als je eenmaal begint te lezen, kun je nauwelijks stoppen. De sfeer wordt beeldend beschreven, soms heb je echt het gevoel erbij te zijn. Daarnaast hebben enkele hoofdstukken prachtige cliffhangers, waardoor je snel verder wilt met het verhaal. Het tempo blijft gedurende het verhaal hoog. Gelukkig zijn er met regelmaat rustige scènes, een soort van adempauzes, zodat je een moment krijgt om je gedachten te ordenen over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Maar ook gedurende deze scènes blijf je een onbehaaglijk gevoel houden, de spanning is continu aanwezig.

Je leest het verhaal vanuit het perspectief van meerdere personages. De vreemde en beangstigende gebeurtenissen worden alleen maar spannender tot aan eng toe. Geen enkel moment zakt het verhaal in. Hoe vreemd de gebeurtenissen in de loop van het verhaal ook worden, het wordt niet té bizar. In het begin spelen vooral de vreemde gebeurtenissen een grote rol en blijven de personages wat vlak. In de loop van het verhaal leer je hen echter steeds beter kennen en worden hun karakters goed verdiept. Je begint dan ook langzamerhand een idee te krijgen wat er zich zou kunnen afspelen.

Wat ik erg knap vind is dat J. Sharpe mij compleet mee wist te slepen in het verhaal. Hij wist mijn aandacht goed vast te houden en mij een unheimisch gevoel te geven tijdens het lezen. Alles voelt zo onwerkelijk, net als voor de personages met wie ik enorm meeleefde. Ik ben gek op verhalen met enge en onverklaarbare zaken en ik kreeg af en toe echt rillingen van dit boek. Je vraagt je continu af wat er nou toch aan de hand kan zijn. De angst, paniek en het ongeloof van de personages zijn goed voelbaar, ik kreeg het regelmatig zelf benauwd tijdens het lezen. Het verhaal is zó ongelooflijk spannend en mysterieus. Ik ben niet gauw bang, ik lees graag horrorverhalen voor mijn plezier, maar er was één bepaalde scène in dit boek waar ik toch even flink kippenvel van kreeg en die mij niet losliet. Waarschijnlijk vanwege het feit dat ik dit stuk 's nachts heb gelezen, in een donkere slaapkamer met alleen een nachtlampje aan. Ik was aangenaam verrast dat de schrijver mij zo een onaangenaam gevoel wist te geven, ik heb ervan genoten dat ik zo de kriebels kreeg. Het is lang geleden dat ik dat tijdens het lezen heb gehad.

Reflectie heeft mij enorm in zijn greep gehouden en ik had het boek in no time uit. Wat een geweldig spannend verhaal, een absolute aanrader. Dit boek heeft iets dat me niet losliet tijdens en na het lezen. J. Sharpe heeft mij daarna zelfs nog weten te verrassen met de epiloog en even was ik stil.

Je wordt van het ene op het andere mysterieuse been gezet tijdens het verhaal in Reflectie. Een mustread, waarin je ook een stukje levenles mee krijgt.
De cover is opvallend, een zwart met gele cover met een zwart bos en enkele quotes van Syndroom erop. Helemaal bovenaan staat Het verleden laat zich niet uitwissen, deze zin werd me pas aan het einde van het verhaal duidelijk.

Het verhaal zit zo geweldig in elkaar, dat je om het verhaal helemaal te begrijpen, het zelf gelezen moet hebben. Een groepje jonge lui die op hun you-tube kanaal een nieuwe serie filmpjes wil post onder de naam Extreme Truth or Dare.

“Tiago, waar ben je?” “Waar de ... heb je het over, Carlos?” “Is dit een zieke grap ofzo? Hoe ben je eruit gekomen?” “Eruit gekomen? Ik lig nog altijd in de kist. “Maar dat kan niet.”

Dan heb je het gezin Jenny, Victor en hun autistische dochter Femke die om het huwelijk een boost te geven logeren in hotel de Pico de Arieiro van eigenaar Reinaldo. In het hotel logeert ook de jonge vrouw Samantha. Op een ochtend is de zeespiegel zo hoog dat er alleen een paar bergtoppen uit het water steken. Wat is dit en zijn er nog andere mensen in de buurt. Wanneer er plots een auto opduikt met het echtpaar Agatha en John wordt het wel een heel bizar verhaal. Zien de andere de watergrens, Agatha en John zien deze niet, die zien gewoon de weg en het dorp onderaan de berg.

“Wat zien we niet?”vroeg Agatha. “John, waar hebben ze het over?” “Ja hoor. Heel geloofwaardig.”antwoordde Victor. “Bijna hel het eiland staat onder water, maar zij zien het niet.”

Toch hebben al deze mensen iets met elkaar gemeen en wordt het verhaal als maar bizarder en verwarder. De verschillende verhaallijnen van de groepjes mensen komen langzaamaan bij elkaar tot een geweldig plot. Af en toe naar adem happend en met kippenvel las ik het plot. Ja wat zal ik zeggen. J.Sharpe dit lijkt wel een Amerikaanse sf, geweldig geschreven en ook weer zo’n boek dat je nog lang bij blijft en waarbij iedere keer een klein stukje van de puzzel tevoorschijn komt.

Een mustread voor iedereen die van spanning houdt. Was ik al zeer positief over Syndroom, deze Reflectie stijgt daar nog boven uit. J.Sharp is een schrijver die het nu al ver buiten de Nederlandse grenzen schopt, maar die zeker niet zou onderdoen in de Amerikaanse boekhandels.

Lieve leesgroet en denk erom; “Het verleden laat zich niet uitwissen”

Caroline

Tiago en zijn vrienden zijn net afgestudeerd. Eigenlijk moeten ze op zoek naar een baan maar daar zijn ze nog niet mee bezig. Waar ze wel mee bezig zijn is grappen uithalen, bij elkaar en bij anderen. Grappen die ze filmen en op YouTube zetten. Tiago hoopte dat ze beroemd zouden worden met hun vlogs en dat ze daar hun geld mee konden verdienen. Ze halen graag stunts uit en nu gaan ze iemand levend begraven. Tiago is degene die in een doodskist wordt begraven en daar 24 uur lang zal verblijven. Maar dan gaan zijn vrienden weg en blijft hij alleen achter, onder de grond.

Jenny en Victor zijn samen met hun dochter Femke naar hotel de Pico de Arieiro gegaan om daar de zonopkomst mee te maken. Dit is op deze plek iets heel bijzonders en Jenny was hier speciaal met Victor heengegaan om iets romantisch mee te maken, als lijm voor hun relatie. En dan is er de eigenaar van het hotel, Reinaldo en de jonge vrouw Samantha die ook in het hotel verblijft. Mensen met allemaal plannen en hoop, maar dan is plots de bergtop omringd met water. De zeespiegel is zo hoog gestegen dat ze geen kant op kunnen.

Het gedeelte waarin beschreven wordt dat Tiago begraven wordt, onder de grond ligt en door zijn vrienden achtergelaten wordt, roept al gelijk een beklemmend gevoel op. De paniek die Tiago voelt wordt doorgegeven aan de lezer en is beangstigend. Die angst en beklemming blijft gedurende het verhaal voortdurend aanwezig, een gevoel waaraan met geen mogelijkheid te ontsnappen valt. De personages zitten vast op een plek, zonder voedsel, zonder water. De situatie waar zij zich in bevinden doet denken aan iets bovennatuurlijks. Verschillende verhaallijnen waar bizarre gebeurtenissen beschreven worden, gebeurtenissen die alleen maar meer verwarring zaaien. Het blijft lang onduidelijk waar dit verhaal heengaat totdat de verhaallijnen bij elkaar komen. Maar dan nog moet de lezer geduld hebben voordat men het gaat begrijpen.

Af en toe is er het gevoel als lezer voor de gek gehouden te worden en vraag je je af iets gemist te hebben. Waar de verwarring steeds groter wordt, wordt ook het beklemmende gevoel sterker. Maar dan begint er langzaam een opening te komen en krijgt men meer helderheid over de achterliggende gedachte van Reflectie en wordt ook voorzichtig de titel verklaard. Reflectie laat je continu twijfelen over wat echt is of niet en Sharpe laat zien dat hij het talent heeft de lezer in een staat van verwarring te brengen. Ook weet hij op fabuleuze wijze de lezer mee te slepen en een voortdurend intens spanningsveld te verwezenlijken. Dit boek vol met mysterie doet denken aan de boeken van Stephen King, alleen weet Sharpe er zijn eigen indrukwekkende stempel op te zetten. En dan die sublieme afronding...Chapeau!

Wat niet te betwisten valt is dat Reflectie een thriller is die een indrukwekkend staaltje schrijven en fantasie laat zien, en zeker een thriller is die de hoogst mogelijke waardering verdient.
Deze recensie is eerder gepubliceerd op VrouwenThrillers.nl

Het houd je In zijn greep en zorgt voor slapeloze nachten door de drang om verder te lezen zodat je weet wat er gebeurt.