Reis naar het einde van de nacht

Geschreven bij Reis naar het einde van de nacht

De verwachtingen waren wel erg hoog gespannen, een van de topstukken uit de literatuurgeschiedenis… ’t is me wat! Toch doet het me wel iets. ’t Lijkt wel of de helaasheid der dingen de expliciete ’t opgedaan heeft door ’t lezen van deze roman, deze reis naar het einde van de nacht. Hij neemt geen blad voor de mond, deze hoofdpersoon, Ferdinand: de zwaarte van het leven is potdomme in alle kleuren en geuren beschreven, vanuit de ik-vorm via een hoofdpersoon die arts is zonder de nobele roeping van ’t vak, of in ieder geval raakt ie dat meteen kwijt wanneer de oorlog uitbreekt, een oorlog waar hij als enige van alle mannen liever voor zou wegvluchten, maar zich toch spontaan aanmeld, in een stompzinnige opwelling, dat was ’t, Meer niet! Eigenlijk leer je de persoon maar langzaam kennen, als dat al kan, want als arts/psychiater blijkt hij zelfs moeite te hebben om het karakter van een van zijn beste vrienden, die ’t uiteindelijk begaf voor zijn ogen, en op het moment dat ’t hem geen moer meer kon schelen, of in ieder geval toen hij het medelijden niet meer op kon brengen, te beschrijven in meer dan twee zinnen; ’t lukte hem goddomme gewoonweg niet. En wat zou ’t ook. ’t Is maar beter dat niemand er ooit nog over sprak.

In Publieke vijanden schrijft Michel Houellebecq over Céline onder andere het volgende:
‘…wat niet wegneemt dat Céline, een goede romancier zonder genie, uitblinkt in het pamflet, het genre dat het beste past bij zijn kwaadaardige, haatdragende inborst, en dat ‘de reis naar het einde van de nacht’ net als sommige bladzijden van zijn antisemitische teksten gruwelijk komisch is, van een volstrekt onweerstaanbare snibbigheid. Ik maak geen enkele kans om hem daarin te evenaren, daarvoor ben ik niet driftig genoeg, ik geef een steek en dan bedaart het weer, in wezen kunnen mijn tegenstanders (welke tegenstanders?) me geen ene moer schelen. Haat en minachting, dat begin ik steeds duidelijker te beseffen, zijn fundamenteel onverenigbaar.’

Celine is een schrijver die in Nederland enigszins in de vergetelheid is geraakt. Hoewel dit waarschijnlijk komt wegens zijn controversiële politieke ideeën, is dit zeer onterecht. Naast dat Celine een schets van de afstompende menselijke ziel uit het begin van de twintigste eeuw geeft waar heden ten dage weer vaak in analogieën naar verwezen wordt, en hij beschikte over een humoristische en scherpe pen, lezen we hier een stilistische stijl die we later terugzien in Gerard Reve. Celine is semi-autobiografisch, hard, pessimistisch, licht-nihilistisch en politiek incorrect. Hij schrijft bombastisch en blaast alledaagse zaken tot proporties op dat het een naam mag hebben. De massa's zijn duister, rancuneus, afgestompt en haatdragend; het literaire equivalent van Bosch' omstanders bij de kruisdraging. "Reis naar het einde van de nacht" is een vertelling over hoe het jeugdig enthousiasme waarmee de vorige eeuw begon, geconfronteerd door de realiteit van de Eerste Wereld Oorlog en het interbellum, haar vooruitgangsgeloof verliest en verzandt in lethargie. Desalniettemin weet Celine een geestige verhaalstijl te behouden die grensoverschrijdend werkte. Onder zijn bewonderaars bevonden zich ook de (linksere) existentialisten rond Sartre en Beauvoir.

Geschreven bij Reis naar het einde van de nacht

Er bestaat mogelijk geen literair krachtiger boek, of het moet Dood op Krediet zijn. De naoorlogse literaire schrijvers verbleken bij de rauwe realiteit waarin Celine de menselijke aard weet te fileren, met nadruk op de niet zo fraaie kant daarvan. Zijn aanval op de bekrompenheid van de burgelijke gevestigde orde beleef je welhaast meer dan dat je het leest. Het boek geeft daarnaast ook een bijna vergeten blik op Frans koloniaal Afrika en New York tussen beide wereldoorlogen. Een unicum.

Céline laat het cynisme van de pagina's druipen in deze zeer krachtige semi-autobiografische roman. Cynisme is echter bij lange na niet het enige kenmerk van dit boek: ook humor, absurde situaties, diepgaande personages en fantastisch proza maken "Reis" tot een parel van een verhaal.

De vertaling is prima, al gebruikt de vertaler in plaats van en in plaats van , wat ik een beetje storend vond. Ook heb ik enkele typfouten gevonden.

Geschreven bij Reis naar het einde van de nacht

Het beste boek ooit door mij gelezen. Wat een prachtig, fantasierijk verhaal, geweldig geschreven. Het levensverhaal van hoofdpersoon Bardamu, eerst tijdens de Eerste Wereldoorlog, vervolgens in Afrika, daarna in de Verenigde Staten en tenslotte in een voorstad van Parijs, vertoont veel overeenkomsten met dat van Céline zelf. Alleen overdrijft hij het, zoals alleen Céline dat kan. Met name zijn ervaringen als arts voor de armen in Clichy, grijpen de lezer bij de keel.

Geschreven bij Reis naar het einde van de nacht

Een baanbrekende roman, gepubliceerd in 1932. Zowel qua stijl als qua onderwerp. Hoofdpersoon is een man die symbool staat voor de gedesillusioneerde westerse mens in het begin van de twintigste eeuw. Met veel vaart en humor wordt zijn levensreis verteld,

Aangrijpend verhaal uit de periode tussen WOI en WOII. Het geeft een indruk over het leven tijdens en na WOI in Frankrijk en de kolonieën. Ook komen de belabberde medische mogelijkheden in die tijd nog in beeld. De slechtheid van de mensheid is van alle tijden.

Dit is boek is een geweldige reis naar het einde van de nacht.

ik ben een fan van Louis Ferdinand Céline's 'Reis naar het einde van de nacht'. Het boek heeft niets aan kracht ingeboet. De stijl van schrijven is ook niet gedateerd.

Geschreven bij Reis naar het einde van de nacht

Alleen maar positief: goede kwaliteit, voordelige koop en duurzaam.