Relayer (Expanded Edition)

Gelukkig krijgt 'Relayer' tegenwoordig wel de waardering die het verdient, want ten tijde van de release waren de reacties wisselend. Waarschijnlijk had het te maken met het tijdelijke vertrek van toetsenist Rick Wakeman, want zijn vervanger Patrick Moraz heeft door zijn fusionachtergrond een hele andere benadering, wat vooral op 'Sound Chaser' goed te horen is. Verder is 'The Gates Of Delirium' een van de betere lange werken van Yes, omdat de structuur zo verrassend is. Meestal werken hun nummers van ruim twintig minuten naar een knallende climax toe, maar deze komt juist in het midden (het geweldige instrumentale gevecht van Moraz, gitarist Steve Howe en drummer Alan White), waarna er in de vorm van 'Soon' een mooie, ingetogen finale volgt. 'Relayer' is niet zo goed als 'Close To The Edge' of 'Going For The One', maar komt er wel dicht bij in de buurt.

Heb de "originele LP en CD,3 songs dus" al enkele decennia in bezit.
Dit album maakt onderdeel uit van de klassiekers: Album,Fragile,GFTO,Close.
Maar wat een performance van deze line-up!
Nieuw en verrassend,niet in het minst door Moraz.
Tijdloos door de diverse invloeden die samenkomen!
En oh ja,White laat juist hier horen wat ie kan!

Bijzondere reactie aangaande "matig" drumwerk… Bijna hilarisch!!!
De productie laat wel wat te wensen over maar hij is bij Chris Squire thuis opgenomen in zeer korte tijd.
Het drumwerk is subliem. Luister naar het drumwerk op Sound Chaser. Sorry, maar dat doe je niet zomaar even na.
Patrick Moraz blijkt een waardige opvolger van Rick Wakeman. Zijn benadering is meer jazzy wat veel toevoegd aan de muziek van Yes.
Het is jammer dat hij niet langer bij Yes is gebleven.
Ik ben in het bezit van vele bootlegs uit de "Relayer periode" en daaruit blijkt wat een geweldige muzikanten Alan White en Patrick Moraz zijn.
Alan White geeft Yes een soort plutonium power wat live het best tot zijn recht komt.

Voor mij persoonlijk het artistieke hoogtepunt van Yes en het album hoort in het rijtje "the ultimate albums": Close to the Edge/Tales from topographic oceans/Relayer en Going for the one.
Dat kan ik van het nieuwe album "Fly from here" niet echt zeggen helaas...

Dit album is niet voor een oppervlakkige Yes luisteraar. Het vergt wel flink wat doorbijten, maar dan gaat de hemel open.
Gates of delirium is fantastisch, ik vind vooral het stuk vanaf 12'40 geweldig, vlak voordat het rustig wordt.

Een fantastisch album. Net zo als andere Yes albums duurt het even om erin te komen maar wanneer je er eenmaal in zit is dit echt een fantastisch album. The Gates Of Delerium laat duidelijk de dwaasheid van oorlog zien en bij Sound Chaser voel je gewoon de snelheid. To Be Over is mijn minst favoriete track van het album maar is nog steeds erg goed

Relaxen en genieten van prima symfonische rock en intussen de krant doornemen.
Een uniek oproepsignaal voor iedere muziekliefhebber.

geweldige muziek, niet voor ieder moment geschikt, je moet echt in de mood zijn

Geschreven bij Relayer (Definitive Edition)

Niet het meest toegankelijke album van Yes en in de originele versie ook niet de best klinkende. De 2014 versie is echter eens goed onderhanden genomen door Steven Wilson, muzikant, workaholic en alleskunner met een neusje voor goede producties. De remix klinkt dan ook behoorlijk opgefrist. Het heeft natuurlijk geen modern geluid meegekregen, maar wel veel meer diepte en dynamiek.
Aanrader voor de liefhebbers.

Wel de oude Yessound, maar bovenstaande albums zijn toch beter!
Dat is natuurlijk wel mijn mening, maar als je er naar gaat luisteren zul je het met me eens zijn.

Martin

Hier maak ik niet veel woorden aan vuil: de combinatie Howe-Anderson domineert verschrikkelijk, terwijl het zeer middelmatige toetsenspel van Moraz al evenmin een voldoende scoort. En dan valt het middelmatige drumwerk van White pas echt goed op. Op Yessongs en Tales valt dit vanwege het teamwork niet zo op, maar hier.
Brr, weggegooi geld. Alleen 'Soon' krijgt een 7. De rest 4-.