Roem

Heel vergezocht en te veel verhaallijnen in zo'n kort boek. Deels ook heel onprettig leesbaar

In één ruk uitgelezen. Zo goed!

Een van de grappigste boeken die ik in tijden las. Beschrijft haarscherp hoe onze maatschappij geobsedeerd is door macht en roem, en hoe onplezierig het is om het te hebben

Geschreven bij Roem

Beste boek sinds tijden. Wat een verrassing! Ingenieus verhaal waarin mensen en gebeurtenissen op onverwachte maar niet gezochte wijze met elkaar vervlochten zijn. Verteld vanuit verschillende perspectieven met heel eigen stijl. En dat alles bij elkaar is een briljant en subtiel commentaar op de moderne samenleving en toch niet belerend!

Één roman of negen verhalen? Dat is een beetje de vraag. De negen verhalen lijken los van elkaar te staan en toch zijn ze op de één of andere manier steeds met elkaar verbonden. Maar het koste me veel moeite de verbindingen te maken en de meeste verhalen boeide me eigenlijk niet voldoende. Ik denk te hebben gevoeld wat de schrijver heeft willen doen, maar mij heeft het niet geraakt.

Maar laat het je niet weerhouden zelf de uitdaging aan te gaan...

Het boek bestaat uit losse verhalen met hier en daar een raakpunt. Niet echt een roman dus. De verhalen zijn niet bijzonder en lijken mij eerder vingeroefeningen van een schrijver met een writersblock. Wat betreft het taalgebruik valt er ook niet veel te genieten. Geen mooie stijl en teveel slecht lopende zinnen. Het is me ook niet gelukt het boek uit te lezen (na 3/4 gestopt).

Dit boek bestaat uit de nodige losstaande verhalen waarbij de verschillende verhaallijnen elkaar soms raken waardoor het toch geregeld een aardig geheel wordt. De schrijfstijl staat mij zeer aan, korte, directe zinnen en woorden waardoor het verhaal zich snel laat lezen.

Toch slechts 3 sterren aangezien ik niet van losse verhalen hou en de toegevoegde waarde van de 'elkaar rakende onderdelen' heeft voor mij niet voldoende opgeleverd. Misschien had ik het boek sneller moeten lezen.

Het idee, de identiteit van iemand aannemen omdat je eigen leven saai is, is niet erg origineel. Paul Auster hanteerde dat thema al eerder in The New York Trilogy. De invalshoek voor een roman is door Kehlmann dus niet echt origineel gekozen, jammer. Dan het verhaal zelf, of beter gezegd: de verhalen. Ze lijken los van elkaar te staan, met hier en daar een subtiele verwijzing naar elkaar toe. Dat maakt dit boek onoverzichtelijk en gekunsteld. Als lezer moet je maar een beetje raden waar het naartoe gaat. Uiteindelijk leidt dat tot los zand, zonder coherentie. Je blijft als lezer met de vraag zitten: waar gaat het nou uiteindelijk over, en dat geeft geen bevredigend gevoel. Weinig originele invalshoek, op zich leuke verhalen maar al met al te weinig samenhang en teveel gekunsteld. Het had beter gekund, jammer.