Rosie zegt ja

Mary Poppins 2.0. Het verhaal is geschreven door de bekende Dawn French, het was mijn eerste leeservaring met deze komische actrice maar toch al haar derde roman. De Engelse Rosie vertrekt na een relatiebreuk naar New York om op de jongens te passen van de supperrijke familie Wilder-Bingham. Deze familie wordt geregeerd (anders kan ik het niet noemen) door “oma” Glenn. Regels zijn duidelijk, alleen niet voor Rosie. “Ik ben er voor de jongens.” Zegt ze tegen de verbaasde huishoudster, maar uit goedheis, onnozelheid of meelevendheid laat ze het hele gezin op zijn grondvesten schudden. Ik heb gelachen tot de tranen over mijn wangen biggelden, regelmatig vroeg ik me af hoe ze het nu weer voor elkaar kreeg om een van de jongens (ik vertel niet wie, wat of hoe) voor zich te winnen.
Door een onverwachte gebeurtenis lijkt het mooie sprookje van deze nanny ineens voorbij totdat ze erachter komt dat je ook gelukkig kunt zijn zonder dat je de goedkeuring van de buitenwereld hebt.
Rosie zegt in dit verhaal iets te vaak ja.
Als lezer ontdek je een onverwachte diepgang in dit heerlijke verhaal. De schrijfstijl past erg bij de manier waarop een komedie geschreven kan worden, men neme wat afstand en vertelt een verhaal met een heerlijk vleugje humor, satire en gevoel. En dan krijg je dit heerlijke ‪zomerlezen‬gevoel dat ik had in mijn tuintje in Oostenrijk.....

Het leven van de 38-jarige Rosie loopt niet helemaal zoals gewenst en in een vluchtpoging gooit ze het roer volledig om. Ze vertrekt uit haar vertrouwde omgeving om als Nanny aan het werk te gaan in New York. Ze komt te werken bij de rijke familie Wilder-Bingham. De upper class van NY heeft alle denkbare luxe maar heeft ook zo haar problemen en al snel raakt Rosie betrokken bij het gezinsleven en hun uitdagingen. Intussen heeft ze de zorg over de achtjarige tweeling Tomas 'Rood' en Kemble 'Drie' op zich genomen en ze geniet van de jongens en hun ontdekkingsreis door het leven. Het is voor Rosie als juf een heerlijke afleiding van haar eigen zorgen. Toch gaat niet alles over rozen. Zo is de vrouw des huizes, Glen Wilder-Bingham, een verhaal apart en merkt Rosie dat opa Thomas meer in z'n mars heeft dan hij op het eerste oog doet vermoeden. Rosie krijgt langzaamaan steeds meer inzicht en invloed op het gezin en dat gaat niet zonder gevolgen.

Meteen al is het surrealistische van dit verhaal duidelijk. Op het ongeloofwaardige af maar oh zo leuk weet Rosie een plaats te verkrijgen in het gezin Wilder-Bingham maar ook bij jou als lezer. Deze vrouw is een wervelwind aan charme en daarbij ook nog eens hartveroverend. Ze rolt van de ene situatie in de andere en haar medepersonages rollen, al dan niet vrolijk, met haar mee. Rosie weet in no time de vastgeroeste familie te overdonderen met haar typisch Britse manier van doen en dat valt niet bij iedereen in goede aarde. Toch gaat het gezin te maken krijgen met tegenslag en diverse uitdagingen die het uiterste vragen van ieders inzet en voorstellingsvermogen. Ook Rosie ontspringt die dans niet.

Dawn French heeft met Rosie een hilarisch personage met serieuze kanten neergezet in een niet alledaags scenario. Het verhaal is het uiterste van fictie, niets gaat zo in het werkelijke leven. Maar wat is het leuk om op deze manier even te ontsnappen en met Rosie mee te lopen in een wereld met toch herkenbare karaktertrekjes en menselijke (on)hebbelijkheden. De vertaling uit het Engels lijkt goed te zijn gelukt want sommige uitdrukkingen zijn zó grappig en vooral typisch Brits dat je geregeld hardop lacht. Maar het verhaal is ook ontroerend en je sympathiseert ongetwijfeld met een of meerdere personages die de revue passeren. Ondanks dat alles bij lange na niet aannemelijk is, precies zoals Dawn ook op tv overkomt, is dit een geweldig boek. Diverse emoties komen aan bod en er zitten echt wel heel diepzinnige en mooie scènes in. Vriendschap, vertrouwen en liefde maar ook het ophouden van schone schijn en het verwerken van verdriet en teleurstellingen geven een mooie balans aan het geheel. Hoe overbrugt een familie een moeilijke periode die iedereen raakt? Je neemt in dit geval een Nanny genaamd Rosie in dienst. De schrijfstijl van Dawn French laat zich het beste omschrijven als een mix van humor, romantiek, cynisme en optimisme maar dat allemaal met een vette knipoog. Heerlijk om te lezen en je op deze manier te verliezen in de levens van anderen. Wegleggen is geen optie want het boek leest vlot weg. De drang om te weten hoe het gaat aflopen is sterk en dus lees je door. Jammer genoeg is het dan ook snel uit. 4 sterren!

Het is een heerlijk boek, leest lekker en zit vol humor. Het is een aanrader!

Geschreven bij Rosie zegt ja

Het is een erg leuk boek. Je wordt snel het verhaal ingezogen, en hebt echt met de verschillende karakters te doen, zelfs de erg moeilijke vrouw des huizes weet je op een bepaald moment te raken.

Een boek van de geweldige Dawn French, over een nanny in een upper class gezin, dat kan toch haast niet mis gaan, zou je zeggen! Maar ik vond het boek een enorme tegenvaller. Ik heb zelfs mijn eigen regel onderbroken om elk boek in elk geval 100 pagina's een kans te geven, ik vond het té slecht om door te lezen en heb het na 80 pagina's van ergernis en verveling opgegeven. De schrijfstijl is ontzettend simpel waardoor het een "en toen en toen en toen"-verhaal wordt, de karakters krijgen geen diepte en zijn voorspelbaar, de humor is flauw, het verhaal niet boeiend en ik voelde me totáál niet betrokken bij de hoofdpersonen, die voor mij maar niet tot leven wilden komen. Ik had het één ster willen geven, maar ik begrijp ook heel goed dat smaken verschillen en wie weet wordt het na 80 pagina's wel beter. Ik had graag een ronkende review willen schrijven, maar helaas was dit boek voor mij één grote teleurstelling.

In het begin leest dit als een fijn boek. Op een gegeven moment gebeurt er echter iets wat je totaal niet zag aankomen. Dit lijkt verrassend maar het is net of er een hoofdstuk mist. Vervolgens gebeurt er juist niet veel en vond ik het saai worden. Ik ben er nog niet uit of ik door moet bijten....

Humoristisch, soms ontroerend en verrassend.

Geschreven bij Rosie zegt ja

Na het grappige en leesbare boek 'Een klein beetje geweldig' verwacht je natuurlijk al snel weer een hilarisch verhaal te lezen. Helaas valt dat wat tegen. 'Rosie zeg ja' is een verhaal wat sterk doet denken aan Mary Poppins gemixt met een vleugje '50 tinten grijs'. Het gaat echt alle grenzen over en verliest daarom al zijn kracht om nog prettig leesbaar te blijven. De personages worden neergezet als leeghoofden die alleen door de magie van Rosie weer terug in het leven gezet kunnen worden. Dat Rosie daarbij over iedereen zijn grens gaat wordt voor het gemak maar even vergeten want het moet vooral allemaal grappig zijn. De humor is flauw en doordat de schrijfstijl totaal geen emoties vertoont blijft het verhaal plat. Het verhaal bevat zware levensvragen zoals angst voor de dood, mislukking, faalangst eenzaamheid en minachting maar door het kinderlijke gedrag van Rosie is het niet te begrijpen dat ze deze zo op weet te lossen. Natuurlijk betreft het hier een roman en moet je het van de luchtige kant bekijken maar wanneer je zulke grote onderwerpen aanhaalt moet je ze ook met een wat groter respect behandelen en dat is wat er in dit hele boek ontbreekt. Wat wel goed gedaan is is dat de schrijfster het verhaal geschreven heeft zonder je een mening op te dringen wat de mogelijkheid geeft om je eigen mening te vormen. In mijn geval dus niet zo positief maar dat kan bij een ander natuurlijk zomaar anders zijn.