Vladimir Sokolov, Serguei Krasavin, Lyubov Timofeyra - Russian Chamber Music For Wind Instruments, Volume 2 (CD)

De geschiedenis van de professionele compositie voor een houtblazersensemble in Rusland gaat terug tot het einde van de 18e eeuw. De werken in dit domein zijn uniek en daarom van bijzonder belang. Dmitri Bortnyansky (1751-1825) was een van de eerste Russische componisten die zich tot dit domein wendden. De latere composities voor houtblazersensemble verschenen pas enkele decennia later in de Russische muziek dankzij Alexander Alyabyev (1787-1851). Na hem wendden vele 19e eeuwse Russische componisten zich tot het schrijven van muziek voor houtblazersensemble - Michail Glinka, Anton Rubinstein, Mily Balakirev, Nikolai Rimsky-Korsakov, Sergei Taneyev en Alexander Glazunov. Het Trio pathétique in D mineur voor klarinet, fagot en piano werd Mikhail Glinka's (1804 1857) laatste instrumentale kamermuziekcompositie. Het werd geschreven in 1832 tijdens Glinka's reis naar Italië en werd in Milaan in première gebracht door Pietro Tassistro (klarinet) en Antonio Cantù (fagot) van het orkest van het Teatro alla Scala. Glinka speelde de pianopartij. Later, op aandringen van de uitgever, maakte Glinka een versie van het Trio voor viool, cello en piano. Aangezien de partijen in deze versies uitwisselbaar zijn, wordt het trio soms uitgevoerd door de klarinet, cello en piano. Het Octet voor piano, fluit, hobo, hoorn, viool, altviool, cello en contrabas, Op. 3 was het enige werk van Mily Balakirev (1836-1910) voor kamerensemble. Alleen het eerste deel van het Octet was in de partituur afgewerkt. Het begin van het tweede (schone) exemplaar van het eerste deel, schetsen van de ontwikkeling van het eerste deel (niet opgenomen in de voltooide partituur) en het begin van het Scherzo zijn te vinden onder Balakirevs kladjes. Het Octet ontstond in 1853 tot 1855. Volgens Balakirev liet hij zijn werk aan Glinka zien en kreeg hij een positieve reactie: "Glinka was vriendelijk voor me, en ik kwam meestal 's morgens naar hem toe om hem mijn composities van die tijd te laten horen, waaronder ook Allegro uit het octet ... Glinka stond er welwillend tegenover, gaf me enkele nuttige adviezen met betrekking tot de instrumentatie. Het ging zo door tot zijn vertrek naar Berlijn, waar hij op 27 april 1856 naar toe ging en waar hij nooit meer van terugkeerde" (Glinka stierf in Berlijn in 1857). Het muziekstuk Een avond in Georgië, op. 71, is een elegante miniatuur van Michail Ippolitov-Ivanov voor fluit, hobo, klarinet, fagot en harp (of piano) in de trant van de oosterse stijl van de 19e eeuw. Het was geen toeval dat de componist zich tot dit onderwerp wendde. Ippolitov-Ivanov (1859-1935), een leerling van Rimsky-Korsakov, heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de Georgische muziekcultuur. Hij woonde van 1882 tot 1893 in Tbilisi, waar hij aan het hoofd stond van de plaatselijke afdeling van de Russische Muziekvereniging, muziekgeschiedenis doceerde aan een muziekschool, symfonische concerten en opera's dirigeerde, en ook Georgische volksmuziek verzamelde en onderzocht. Samen met het Concerto voor saxofoon en strijkorkest in Es groot, behoort het Saxofoonkwartet in Bes groot (beide zijn op. 109) tot de laatste composities van Alexander Glazunov (1865-1936). Het Kwartet werd geschreven in 1932 in Parijs, opgedragen aan de Artiesten van de Republikeinse Garde en door hen uitgevoerd in december 1933. "De vertolkers zijn zo virtuoos dat het moeilijk is je voor te stellen dat ze dezelfde instrumenten bespelen die je in jazzy's hoort. Ik sta versteld van hun ademhaling en onvermoeibaarheid, evenals van hun lichtheid en zuivere intonatie," schreef Glazoenov aan Maximiliaan Steinberg vóór de aanstaande première van het Kwartet. Het Kwartet bestaat uit sopraan-, alt-, tenor- en baritonsaxofoons. De componist benadrukte de emotionele diepte en de edelheid van de klank die zo kenmerkend zijn voor de saxofoon, en gebruikte het technische en expressieve bereik van het instrument op een gevarieerde manier.