Seance voor de liefhebbers van Carlos Ruiz en Anne Rice

De proloog sleurt je bij de haren het verhaal in.

London, 4 april 1919
De lezer mag met de verteller meekijken naar een stervende oude man en zijn familie en meeluisteren naar de gesprekken en gedachten van deze personen.
De man die deze dag een gruwelijke dood zal sterven is Francis Whitman. Hij weet dat hij zal sterven maar denkt op dat moment niet aan zijn familie, zijn carrière als fysicus en chemicus of de onderscheidingen die hij in ontvangst heeft mogen nemen. Nee, hij denkt aan de grote liefde in zijn leven. Ze heeft een andere naam dan die van zijn vrouw.
Dan verschijnt het Kwaad en het kwaad beneemt hem alle lucht, licht en leven. Op het laatste moment ziet Whitman het gezicht van het Kwaad. Het gezicht was een verschrikking.

Londen, eind 19e eeuw.
Dr. Francis Whitman vertelt je over zijn leven, zijn werk en zijn liefde. Hij heeft het rechtstreeks tegen de lezer en dat maakt het meteen persoonlijk. Knap gedaan van de auteur.
De lezer waant zich door het taalgebruik ook in de 19e eeuw zodat het lijkt alsof je meekijkt met alles wat zich in die tijd in het leven van deze man afgespeeld heeft. Alles heel normaal voor die tijd; niet spectaculair en zeker niet spannend te noemen.
Maar dan wordt hij benaderd door een journalist om een seance bij te wonen van het fenomeen Elizabeth Archer. Zijn hele leven verandert op dat moment. Hoe groot die veranderingen zullen zijn weet hij op dat moment nog niet! De bedoeling is dat hij op wetenschappelijke wijze aan kan tonen dat deze Miss Archer een oplichtster is.
Dan gebeurt wat niemand kunnen voorzien…

Je wordt meegenomen in een wereld vol mysterie, spanning, geloof en ongeloof, maar zeker ook in een wereld van liefde.
De personages zijn voor zover mogelijk is, duidelijk beschreven.
Het verhaal loopt beslist niet zo soepel als bovenstaande laat vermoeden; Francis Whitman krijgt te maken met iets gruwelijks dat ook mij zelfs na het lezen niet meteen met rust liet.

Een tip: lees ook het nawoord, maar pas nadat je de rest van het verhaal hebt gelezen.
Nog een tip: lees het niet alleen, 's nachts...

Ik heb 'Seance' graag gelezen.

Londen, 19de eeuw. Dr Francis Whitman, ooit een gevierd chemicus, wordt door een journalist gevraagd om een seance bij te wonen van het lokale fenomeen Elizabeth Archer. Zijn opdracht is om op wetenschappelijke wijze aan te tonen dat dit spirituele medium een oplichtster is. Het feit dat Miss Archer nooit in één ruimte te zien is met de geest die ze oproept en dat ze als twee druppels water op elkaar lijken, maakt het werk van Dr Whitman aanvankelijk eenvoudig. Maar niets is wat het lijkt, vooral wanneer er een dodelijk slachtoffer valt…

De wetenschapper Francis Whitman was in 1873 vierendertig jaar oud en hoewel hij op zijn tweeëntwintigste grote bekend verwierf met het (per ongeluk) uitvinden van het dodelijke gif Thallium, kende amper twaalf jaar later niemand hem meer en raakt hij in een depressie. Zijn vrouw, die hem trouwde in zijn hoogtijdagen, was ronduit teleurgesteld in hem en deed geen moeite nog iets van hun huwelijk te maken. En dat had alles te maken met een gebeurtenis die plaatsvond op 1 december 1873. Een gebeurtenis die het leven van Francis Whitman voorgoed zou veranderen.
De hoofdredacteur (de heer Harrison), van het blad The Spiritualist liet zich onverwacht bij Dr Whitman aankondigen. Hoewel Francis Whitman het blad kende en er zelfs een abonnement op had, kende hij Harrison niet persoonlijk. Ondanks dat Francis Whitman aanvankelijk zoals altijd nerveus reageerde op onverwachte zaken, ontving hij de man toch.
Harrison wilde graag dat Dr Whitman een sessie bijwoonde van het medium Elizabeth Archer. Deze jonge vrouw was erin geslaagd de geest van een overledene, Katie King, te materialiseren. Tijdens die sessie was het de bedoeling dat Dr Whitman op wetenschappelijk wijze zou aantonen of hier sprake was van een echt medium of van een bedriegster. Beide uitkomsten zouden worden gepubliceerd in The Spiritualist.
Francis Whitman ging akkoord en de eerste sessie vond plaats in het huis van de familie Archer. Hoewel Francis aanvankelijk zeer sceptisch was, kon hij niet anders dan geloven toen hij met eigen ogen zag hoe Elizabeth een prachtige jonge vrouw, genaamd Katie King, tot leven liet komen. Hij werd zo enthousiast (en verliefd!) dat hij voorstelde een aantal onderzoeken te doen naar deze paranormale verschijning. Onderzoeken die tijdens privé-sessies in zijn huis zouden plaatsvinden. Het medium en Katie King gingen akkoord.
Tijdens één van die privé-sessies waarbij twee kinderen van Francis aanwezig waren omdat Elizabeth alleen met de energie van publiek in staat was tot het oproepen en materialiseren van een geest, zag het dochtertje van Francis iets wat hem zelf nog niet was opgevallen. Naast Katie King was nog een andere geest aanwezig. Dan neemt het verhaal een wending die niet alleen bij tijd en wijle angstaanjagend is, maar je als lezer ook aan het denken zet.
Kevin Valgaeren heeft met Seance een mooi, spannend en prachtig geschreven verhaal neergezet. Op een bescheiden en rustige manier neemt hij de lezer aan de hand door het Londen van eind negentiende eeuw. De straten, pleinen, koetsen, taal en gebruiken uit die tijd naast de sfeervolle manier waarop Kevin Valgaeren zijn hoofdpersoon en 17 Gough Square tot leven heeft gewekt, hebben mij tijdens het lezen het gevoel gegeven zelf in die tijd te zijn geweest. Aanrader!
Susanne voor Banger Sisters

Met Seance heeft Kevin Valgaeren geput uit het rijk verleden van het spiritisme. Het bovennatuurlijk karakter van het verhaal ten spijt is het vooral een liefdesverhaal geworden. Het liefdesrelaas namelijk tussen een getormenteerde chemicus en het onderwerp van zijn onderzoek, de niet levende Katie King.
Katie King heeft echt bestaan, net zoals de getormenteerde geleerde, al is me niet duidelijk dat ze in het echte leven ook een relatie hebben gehad. Eigenlijk komen heel veel details uit dit verhaal uit het werkelijke leven, en dat maakt het voor mij des te spannender. Ik heb dan ook net na het lezen van het boek het ware relaas van Katie King opgezocht.

Wat me wel een beetje stoort in deze roman, is de schrijfstijl; het wordt verteld vanuit het perspectief van de chemicus, die een tamelijke hoogstaand leven leidde op het einde van de 19de eeuw. Valgaeren heeft geprobeerd deze hoogstaandheid in de schrijfstijl te verwerken, en dat is wel gelukt, maar daardoor komt de geheel wat bombastisch over.

Toch houdt het verhaal je in zijn greep van begin tot einde. Het eerste hoofdstuk, waarin verteld wordt hoe de chemicus dit leven verlaat, grijpt je meteen bij de keel. Dit is voor de komende twee hoofdstukken iets minder het geval. Soms heeft hij de neiging wat te fel uit te breiden over details. Zo beschrijft hij op een gegeven moment op twee pagina’s lengte het stoppen van een pijp, deze kleine vertellingen halen de vaart wat uit het verhaal.

Zeker een aanrader dus voor mensen die geïnteresseerd zijn in het bovennatuurlijke, al is het moeilijk daadwerkelijk een genre of een publiek op het boek te plakken. Op de cover staat dat het een aanrader is voor lezers van Carlos Ruiz Zafon en Anne Rice, en daar kan ik wel inkomen, toch wat deze laatste betreft.

Naast dat dit boek een zeer goed opgebouwde spanning heeft, is het in een prachtige schrijfstijl geschreven. Alleen daarom zou iedereen het moeten lezen. Een verademing.

Het boek Seance neemt je mee terug in de tijd van de 19e eeuw in Londen. Zeer nauwkeurig uiteengezette thriller. Kevin Valgaeren is een mysterieus, spannend en historisch schrijver. Volgens mij in Nederland nog teveel ondergewaardeerd. Maar dat kan snel veranderen.

Vanaf de proloog had het verhaal me te pakken. Het begint meteen spannend, want de verteller komt op een gruwelijke manier aan zijn einde, iets met een zwarte mist en Het Kwaad. Daarna begint hij zijn verhaal te vertellen, de gebeurtenissen die geleid hebben tot zijn dood. Zijn wetenschappelijke onderzoek naar het medium Elizabeth Archer en het verhaal over zijn grote liefde, Katie King, een geest…

Je wordt in Seance meegesleept in het verhaal van Francis Whitman, het verhaal en zijn personages zijn levensecht en je waant je echt even in het Londen van de 19e eeuw. Ik kon alles zo voor me zien en ik kon de sfeer proeven. Als je me zou vertellen dat dit boek door een Engelse auteur uit de 19e eeuw geschreven was, zou ik het zo geloven. Knap geschreven!

Het verhaal is spannend, mysterieus, romantisch en onwijs fascinerend! Ik kon gewoonweg niet stoppen met lezen.
Was Elizabeth een echt medium? Kan de liefde tussen een levend mens en een geest standhouden?
Ik vind Seance echt een hele sterke gothic novel, een verhaal wat je weet te betoveren. Ik heb genoten van dit geweldige boek!

Echt heel erg genoten van dit boek. Deze schrijver heeft een bijzondere schrijfstijl.
Duister, romantisch en hij neemt je mee terug in de tijd.

We maken op zijn sterfbed kennis met Dr Francis Whitman. Dr Whitman was ooit een gevierd chemicus. Hij vertelt ons zijn belevenissen in de jaren 1873 en 1874 . In deze tijd wordt hij door een journalist uitgenodigd om een seance bij te wonen van Elizabeth Archer. Hij krijgt de opdracht om te onderzoeken of dit medium een oplichtster is. Elizabeth materialiseert tijdens haar sceance Katie King een adembenemend meisje in een witte jurk . In eerste instantie lijkt het een makkelijke opdracht te worden maar niets is wat het lijkt.

Door de start van het verhaal werd ik er direct in meegenomen. De angstige momenten voor het overlijden bouwen direct een mooie spanningsboog op waarin je je afvraagt wat er in het verleden gebeurd is.
Het verhaal wordt verteld vanuit Dr Whitman . De schrijfstijl die wordt gebruikt sluit volledig aan bij het einde 19de eeuw. De woordkeuze en de zinsopbouw neemt je terug in de tijd hetgeen het nog leuker en verfrissender maakt om te lezen.
De weergave van de verschillende gevoelens van angst , depressiviteit tot wanhopige liefde worden zeer mooi omschreven . Er is een mooie opbouw van de verhaallijn . Maar ook de omgeving wordt op een uitgebreide manier omschreven. Voor mij was het een welkome verfrissing.

Ik vond het vanaf de eerste pagina al een pakkend verhaal.
Je begint ook te twijfelen of dat spirituele wel echt zo spiritueel is of toch niet een logische verklaring is voor het gebeuren bij deze Seances.
Echt boeiend dit verhaal en de kant waar het uitgaat, beetje makaber, luguber maar heerlijk weer de bekende schrijfstijl van deze meester in de pen.
Échte aanrader.

Een meesterwerk vol passie en mysteries!

Na het lezen van de schitterende boeken ‘De Ziener’ en ‘Bloedlijn’ zwoer ik mezelf plechtig geen boek van Valgaeren over te slaan. Popelend begon ik dus aan ‘Seance’ en wat een verhaal!

De setting: het Victoriaanse Londen, heeft altijd al een speciaal plaatsje in mijn lezershart gehad, dus dat kon al niet stuk.

Maar ook de manier waarop Valgaeren schrijft! Vlot, een mix van hedendaags en Victoriaans, waardoor je bijna letterlijk in de tijd teruggeworpen wordt en ieder woord verslindt.

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en hoe bijzonder, want de verteller, Dr. Whitman, schrijft zijn verhaal na zijn dood. Helemaal passend in de sfeer dus.

Je leeft daardoor ook volledig met Dr. Whitman mee; een personage dat je soms zal verfoeien maar ook bij veel daden begrijpt.

De opbouw van het verhaal is subliem en intelligent, pas op het einde begin je door te krijgen wat er aan de hand zou kunnen zijn.

Een donkere, bovennatuurlijke en meeslepende roman vol intriges, liefde en menselijkheid. Ik kreeg er geen genoeg van en het kostte me telkens veel moeite het boek weg te leggen.

Wat me ook vaak verbaasde was de uitgebreide kennis die de auteur weet te verspreiden over de onderwerpen die hij behandelt, niet enkel over het Victoriaanse Londen maar ook over de talenten van zijn personages.

Valgaeren is een unieke stem in het schrijverslandschap qua schrijfstijl, maar ook de onderwerpen en de settingen die hij beschrijft zijn tegenwoordig nog maar sporadisch te vinden en zijn een frisse wind in het thrillergenre.

Ik kan mezelf maar op een manier troosten: ik heb al het volgende boek van Kevin Valgaeren liggen, namelijk ‘Blackwell’. En dan ga ik nu stoppen met typen en er meteen in beginnen lezen.

Topaanrader!