Sequel To The Prequel

“Beter laat dan nooit” is een gezegde dat op de buik van Pete Doherty getatoeëerd mag worden. ‘Babyshambles’ zou dan ook wel kunnen betekenen dat het langzaam op gang komt zonder slag of stoot ten onder gaat en met vallen en opstaan er doorheen komt, maar het derde album van de band stond eigenlijk 3 jaar geleden al op de planning. Natuurlijk is er van alles tussen gekomen en zijn de fans al wel iets gewend, de man kwam vooral in het verleden vaak niet voor de dag en als hij wel op kwam dagen was hij vaak alsnog afwezig. In het ergste geval moet je je uiterste best doen om een glimp van zijn genialiteit op te vangen.

Net als zijn optredens is ook zijn fysieke en geestelijke staat in constante schommeling, de ene keer is hij goed bij stem en heeft zelfs een gezonde kleur en buikje terwijl hij de andere keer grijs getint en hees zijn dunne lichaam over het podium sleept. Voor een band is het moeilijk om mee om te gaan en daarom was een tussenstop met een solo-album en tour helemaal geen vreemde beslissing. Ondertussen ging er een flinke tijd voorbij met een complete stilte rondom de band, tot er plotseling een aankondiging verscheen van een nieuw album dat halverwege 2013 zou uitkomen. Sequel of the Prequel zou het album gaan heten.

Tot die tijd was alleen Fireman nog maar ten gehore gebracht met complete band en was ‘Nothing Comes to Nothing ‘slechts’ als akoestische versie vertolkt. Laatstgenoemde is uiteindelijk ook de eerste single van het album geworden. Fireman is de opener van het album en waarschijnlijk ook van de aankomende live-shows, want het schud je gelijk wakker. Het punk-tintje uit de tijd van de Libertines zit er compleet overheen gemeerd en daar zal niemand over klagen. Net als op alle voorgaande Babyshambles-albums zit is het tweede nummer de eerst uitgebrachte single.

Het is Pete Doherty weleens eerder verweten dat hij vaak wel héél bekende riedeltjes speelt, maar uiteindelijk maakt hij ze wel naar een eigen sound. Ook nu lijk je veel liedjes al te kennen voor je ze hebt gehoord, ondanks dat klinken ze wel zoals we gewend zijn van Babyshambles. Mede daardoor herken je ook vaak deuntjes van Down In Albion in bepaalde nummers terug. Farmers Daughter heeft dan weer die lekkere flow die je in Shotter’s Nation al tegenkwam. Fall from Grace klinkt bijna exact hetzelfde als I Want You van Bob Dylan, maar dat is toch het enige nummer waarbij het er zo dik bovenop ligt. Vooral herkenbaar ouder werk komt er voorbij. Het nummer Sequel to the Prequel lijkt dan weer op Sweet By and By dat op Pete’s solo-album staat, maar de piano erin zorgt dan wel weer wel voor de nodige afwisseling. Dr. No klinkt als blues met een tintje ska en brengt een heerlijk sfeertje met zich mee, bij Picture Me in a Hospital zorgt een viool voor dat extraatje.

Traditiegetrouw sluiten ze het album af met een wegdroom nummer in de vorm van Minefield. Hoewel meestal voor een akoestisch nummer word gekozen is het dit keer juist een heel ingetogen mysterieus nummer met complete band. Hiermee maken ze het geheel net iets spannender waardoor ze dat beetje extra hebben waardoor ze uitstijgen boven het gemiddelde. Als je daarbij de 4 extra tracks bij optelt die op de Deluxe Editon staan kun je met zekerheid zeggen dat de band terug is van weggeweest en zeker nog genoeg in hun mars heeft om 16 prima nummers te maken. Er zijn uiteraard uitschieters en wat mindere nummers maar als geheel staat het als een huis.

Om nu te zeggen dat de duistere dagen voorbij zijn en Pete op zijn 34e eindelijk volwassen is geworden als artiest gaat misschien wat ver. Hij zal onvoorspelbaar blijven en dat is tegelijkertijd ook zijn kracht, want een optreden waar Pete aan mee doet zal altijd iets speciaals brengen. In wat voor staat hij ook verkeert. Babyshambles is in ieder geval terug van weggeweest en dat is goed nieuws voor de fans van het genre, want erg veel zekerheid heb je nooit met Pete.