Seven (Special Edition)

Dit jaar vier ik mijn zilveren jubileum als fan van Lisa Stansfield. Ik kan me nog goed herinneren dat ik haar voor het eerst op MTV voorbij hoorde en zag komen met haar wereldberoemde "All Around The World". Je zou dus kunnen stellen dat ik niet echt objectief ben. Toch begon ik ernstig te twijfelen toen haar vorige cd "The Moment" uitkwam. Daar staan zeker mooie nummers op, maar ik vind al met al dat de cd niet representatief is voor Lisa Stansfield; te veel ballads en dus niet up tempo genoeg, een cover, nummers die niet door haar zelf geschreven zijn. Ik nam mezelf voor te wachten op de volgende cd om een definitieve beslissing te nemen. Blijf ik fan of niet?
Dat wachten duurde lang, heel lang. Tien jaar maar liefst. Ondertussen verschenen eind 2012 al amateuristische filmpjes op You Tube van een drietal nieuwe nummers: Can't Dance, Conversation en Stupid Heart. Ik werd positief gestimuleerd en merkte dat het fan zijn wel heel erg diep zit. In mei 2013 bezocht ik haar optreden in de North Sea Jazz Club in Amsterdam. Ik verkeerde weer als vanouds in een voortdurende staat van opwinding met als hoogtepunt dat ik voor de 3e keer samen met haar op de foto mocht.
Het duurde nog even, maar eindelijk was ie daar dan: Seven. De langverwachte nieuwe plaat. Op 1 februari had ik beide exemplaren in huis. De normale versie en de Special Edition. Sindsdien luister ik naar niets anders. Elke dag komt de cd minstens één keer voorbij en ik raak maar niet uitgeluisterd. Deze cd is 200% Lisa Stansfield. Krachtig en vol met soul. Negen nummers zijn opgenomen met echte instrumenten. Blazers, strijkers waarvoor mooie arrangementen zijn gemaakt. Lisa's stem is dankzij het stoppen met roken sterker dan ooit tevoren. Het mooie vind ik hoe Lisa de nummers naar haar eigen hand zet en nummers nooit twee keer hetzelfde zingt. Vervolgens zijn alle nummers door haarzelf en haar partner Ian Devaney geschreven. Een nummer, The Crown, lijkt een beetje uit de toon te vallen omdat dit nummer in verhouding erg synthetisch klinkt. Een goede track, maar ik hoor toch liever echte instrumenten. De mix van ballads en up tempo valt helemaal in de smaak bij mij. Zelfs de ballads zijn zo krachtig dat het nauwelijks ballads te noemen zijn.
Wat mij betreft is het één van Lisa's beste platen en ik vind het spijtig dat ze hier in Nederland maar zo weinig aandacht krijgt. Ik treur echter niet, want op 14 mei treedt ze op in de Melkweg in Amsterdam en ik ben er bij!