Shutter Island Gebaseerd op het gelijknamige roman van Dennis Lehane

Deze film van Martin Scorcese is een film die je gezien moet hebben! Het acteerwerk is namelijk van de hoogste plank; je gelooft zo als kijker dat de vertelde gebeurtenissen waar kunnen zijn. De hoofdrolspeler, Leonardo DiCaprio, heeft hier een groot aandeel in. Door hem wordt de film namelijk echt het kijken waard. Al mogen de acteerprestaties van Mark Ruffalo (detective) en Ben Kingsley (opzichter) er ook zeker zijn. Over het verhaal wil ik liever niet al te veel vertellen. Deze film moet je gewoon gaan kijken en dan zelf de achtbaan aan emoties ondergaan. En o ja vergeet niet; het kan zijn dat deze film een beetje met je solt. Een echte 'mindfuck' film dus.

Deze film bewijst nogmaals wat een briljant en veelzijdig acteur Leonardo DiCaprio is!
Gevoelig, emotioneel, hard, krachtig, waanzinnig, geniaal ... subliem!!
De film geeft je vanaf het begin al de kriebels: niet alleen de beelden ademen iets dreigends uit maar ook de muziek speelt hierbij een belangrijke rol.
Door middel van "flashbacks" speelt het verhaal zich af tegen verschillende achtergronden.
Je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet, zelfs de allerlaatste zin die wordt uitgesproken, kan op verschillende manieren worden geïnterpreteerd.
Ook Ben Kingsley schittert in zijn rol.
Een absolute aanrader ...

Ik heb Shutter Island alweer een tijd geleden in de bioscoop gezien. Ik vond het een enerverende en onderhoudende thriller met een onwaarschijnlijke 'mind-f*ck' in de climax.
Het verhaal begint zoals iedere andere film zou kunnen beginnen, maar steeds meer bekruipt je een ongemakkelijk gevoel dat de dingen niet zijn zoals ze lijken op Shutter Island.....
En op het einde, als de film afgelopen is zit je met je hoofd in een spagaat, wat is nou de waarheid? Zoals deze film speelt met je, heb ik ze zelden meegemaakt. Een absolute topper van deze alom gerespecteerde regisseur.

Van begin tot eind word je meegesleurd in het fantastisch geschreven verhaal.
De muziek, de flashbacks, het thema, de ietwat creepy scenes en Leonardo DiCaprio maken de film geweldig! Zorg dat je geen zin mist en dat je er helemaal in zit.

Super film.
de hele tijd zit je te bedenken hoe bepaalde situaties kunnen en hoe dat zal zitten.
uiteindelijk is het een geweldig complot en die had ik echt niet door!
verrast je dus.
echt een aanrader

In tegenstelling tot boeken, zijn er maar weinig films die mij kunnen boeien, maar Shutter Island is er zo een. Een film met een goed psychologisch verhaal, spannend en doordacht. Telkens als je denkt te weten hoe het precies zit, blijkt het toch weer nèt even anders te zijn. Pas tegen het eind vallen alle stukjes op hun plaats, al zou je als kijker misschien liever zien dat Teddy Daniëls (diCaprio) een andere keus maakt.

Shutter Island is een zeer onderhoudende film met een geweldig creepy sfeertje dat je een groot deel van de film in z'n greep houdt.
Het verhaal is ingewikkeld en je moet absoluut goed opletten om de kleinste details en gebeurtenissen op te merken.
Je wordt voordurend op het verkeerde been gezet.
Ik heb de film zelf twee keer moeten zien voor ik volledig begreep hoe het nou zat, maar dat is bij deze film geen straf.
Over het algemeen zijn de critieken op deze film zeer lovend, maar ik hoor weinig over het geweldige acteerwerk van de hoofdrolspelers.
En die verdienen absoluut een eervolle vermelding!
Vooral Michelle Williams speelt abnormaal goed en ook Leonardo DiCaprio speelt z'n rol met verve.
Het einde van de film slaat toch wel in als een bom en brengt het gevoel van de hoofdrolspeler goed over op de kijker.
Al met al dus een geweldige film die je gezien moet hebben en Michelle Williams verdient die oscar voor beste actrice!

Ik heb de film nu 3 x gezien, pas na de derde keer begreep ik volgens mij wat het einde nu precies betekent. Dat maakt de film intrigerend, want ik wordt er niet moe van dat ik het einde niet snap. Een topfilm om in huis te hebben, want omdat er zo veel gebeurt dat je soms psychisch niet meer weet wat echt is en wat niet, blijft het herhaaldelijk een super goede en spannende film om naar te kijken.

Eerlijk is eerlijk: de schrikeffecten vallen thuis in het niet vergeleken met de bioscoop versie, ik heb het beiden ervaren. Toch een sterke film, maar dat komt omdat ik van psychische thrillers houd.

Als Martin Scorsese een nieuw project aankondigt, dan ritselt het celluloid een beetje. En niet zonder reden, want de regisseur heeft al zo'n veertig jaar lang een ongenaakbare reputatie. Daarom ritsel ik als kijker altijd een beetje mee. In Shutter Island werkt de filmmaker bovendien voor een vierde maal samen met Leonardo DiCaprio, een verbond dat beide heren in het verleden geen windeieren legde.

Dat geldt ook voor Scorsese. Hij is de reden dat dit verhaal op het grote doek zo enorm beklijft. Federaal agent Teddy Daniels moet samen met zijn partner Chuck Aule een ontsnapte psychiatrische patiënte opsporen. De opdracht lijkt niet al te moeilijk, maar een instelling die enkel onderdak biedt aan mentaal gestoorde criminelen is nou niet bepaald de fijnste plek om op onderzoek uit te gaan. Bovendien is het de zwaarst bewaakte kliniek op aarde. Gelegen op een eiland en gehuisvest in een legerfort moet het onmogelijk zijn om daar zoek te geraken.

Het verhaal speelt zich af in 1954. De Tweede Wereldoorlog is net achter de rug en de dreiging van de Russen is aanwezig. Dat Daniels de bevrijding van kamp Dachau heeft meegemaakt, zien we meermaals in flashbacks in donkere, gure kleuren. Dode kinderen in de sneeuw; geen pretje voor het oog. Maar zijn de Amerikanen een haar beter dan de Duitsers? Het vermoeden dat er op Shutter Island proeven worden gedaan met patiënten wordt steeds sterker als het duo wordt tegengewerkt door de hoofdarts ter plaatse. Ook het overige personeel is niet blij met hun komst. Als een storm de terugkeer naar het vasteland onmogelijk maakt, zijn de rapen gaar.

Vanzelfsprekend zijn zowel de sfeer als de acteerprestaties kunstig gevangen op de filmstrip. Robert Richardson speelt met licht en duisternis alsof ze zijn marionetten zijn. De cinematograaf won al een Oscar tijdens een eerdere samenwerking met de regisseur en schoot onlangs nog Inglourious Basterds voor Tarantino. Het uitblijven van vrolijke kleuren in deze film is een logische keuze, want wie heeft dat immers nodig op een psychiatrisch eiland, zo ver van de kust en in een herfststorm bovendien? Niet Scorsese, niet de patiënten en zeker niet het publiek.

Het moet de filmmaker worden nagegeven: hij maakt zijn status andermaal waar. Vorig decennium liet hij hier en daar een steekje vallen (The Aviator was over de gehele strekking niet altijd even sterk en het zijplot met Cameron Diaz in Gangs of New York werd geforceerd opgedrongen), maar deze start in de jaren tien kon niet veel beter. Dat het verhaal losstaand van de rest een clicheetje of wat bevat doet er niet toe. Dat het einde al een keer of wat eerder is gedaan maakt ook niet uit. De oude rot maakt zijn beste film sinds jaren.

Dit is 1 van de beste films die ik ooit gezien heb!
Je moet je aandacht volledig op de film richten want anders ga je er na een tijdje niets meer van begrijpen! Dat maakt de film net zo goed!