Slikken Hoe Ziek Is De Farmaceutische Industrie

Het is verbijsterend al deze feiten op een rij over de farmaceutische industrie, waarvan je verwacht dat ze de maatschappelijke dienen. De bij herhaling mafioso-opstellingen van de farmaceutische bedrijfstak, die alle geledingen van de gezondheidszorg nadelig raken en meesleuren van onderzoeker, via artsen tot de patiënt toe, zijn zo bizar als een spannende Grisham. Helaas gaat het hier om echte mensen. De gezondheidsbudgetten worden op nationaal niveau geplunderd. Onderzoeken gemanipuleerd. Schadelijke middelen en slecht werkende middelen blijven willens en wetens verkocht worden. Een eindeloze rij wangedragingen waarvan zieke mensen het slachtoffer zijn en nog zieker van (kunnen) worden. Bovenop dat alles worden gigantische winsten gemaakt, zonder dat er geïnvesteerd wordt in research, waarbij patiënten belang zouden kunnen hebben. Bouma schrijft in de beste traditie van research journalism. De Nederlandse Woodward/Bernstein.

Op aanraden van vrienden die werkzaam zijn in de gezondheidszorg en omdat ik tegenwoordig ook "patient" ben dit werk gaan lezen.

Dit boek laat zien dat het enige doel van de geneesmiddelenindustrie geld verdienen is. Dat had ik wel verwacht maar ik verwachtte niet dat er zoveel mis was in de industrie en de gezondheidszorg. De manier waarop de farma-industrie geneesmiddelen ontwikkeld en verkoopt (1 miljard marketing en 0,6 miljard ontwikkelen) is verbijsterend.
Ook artsen en apothekers mogen zich achter de oren krabben over het gedrag van collega's om er nog een voordeeltje extra uit te slepen. Geen wonder dat de gezondheidszorg duur is en dus onze ziektekostenpremie´s hoog zijn.

Dit boek is, mijns inziens, verplichte kost voor elke gezondheidswerker en voor de studenten die de branche in willen.
Ook de politiek mag zich dit aantrekken en moet meer doen aan beperking van de kosten.
Betere controle op (zelf)regulering, verplicht verantwoord maatschappelijk ondernemen, verplichte afgifte van het goedkope patentvrije geneesmiddel, beperking van de patenttermijn en ga zo maar door.

Minpuntjes vond ik de herhaling van sommige informatie waardoor ik soms de neiging kreeg om `Ja, dat weet ik nu wel!` te roepen. Ook had ik de noten graag op dezelfde pagina of direct achter het hoofdstuk gezien. Dat leest makkelijker.
Ook mis ik een laatste hoofdstuk met een aanzet tot discussie.
Pluspunt vond ik de ondersteuning van de tekst met de grote hoeveelheid noten. Het boek leest inderdaad bijna als een Grisham of een Michael Crighton, helaas is het nonfictie.

Ik ben behoorlijk kritischer geworden op mijn eigen pillenslikgedrag en op het voorschrijfgedrag van artsen en apothekers.
Hopelijk komt er binnenkort een vervolg om te zien wat er is gebeurd na 2005.