Soerabaja roman

Wat de Hollanders in Nederlands Indië tijdens en vlak na de tweede wereldoorlog hebben doorstaan is altijd onderbelicht geweest. Het was hier toch ook veel erger met die Hongerwinter en het wegvoeren van de joden! Weinig mannen overleefden echter de ontberingen tijdens het werken voor de Japanner aan wegen en spoorlijnen. En de vrouwen en kinderen verbleven onder mensonterende omstandigheden in de kampen. Toen de bevrijding kwam was het niet voorbij. De Japanners moesten de overlevenden beschermen tegen de Indonesische vrijheidsstrijders en alsnog kwamen vele vrouwen en kinderen om.

Dit is precies wat gebeurt in de mooie roman 'Soerabaja' van Pauline Slot. Zij heeft haar roman gebaseerd op brieven die haar oudtante en –oom elkaar schreven. Zij waren in 1934 naar Indië geëmigreerd en werden in de oorlog van elkaar gescheiden. Hij was in Thailand en zij met de drie kleine kinderen in een kamp. Al die tijd hield Henk een dagboek bij, waarin hij beschrijft wat hij meemaakt maar ook zijn liefdevolle gedachten aan zijn vrouw Bep en de drie kinderen.
Pauline Slot heeft iets gewaagds gedaan wat heel goed uitpakt. Zij kiest in haar roman het perspectief van Bep, die kennisneemt van brieven en het dagboek, die zij in werkelijkheid niet kon lezen. Ook wordt in het boek op een knappe en spannende manier met de tijd gespeeld, wat nooit gekunsteld overkomt. In 'Soerabaja' maakt zij een familiegeschiedenis na 65 jaar compleet. De stijl van Pauline Slot is altijd heel zorgvuldig en mooi. Het verdrietige en pijnlijke vindt hier zijn weg tussen de zinnen. Er is zoveel kapot gemaakt en het onbegrip daarover en de onmogelijkheid ermee te leven vallen op hun plek in dit messcherpe en ook ontroerende boek, dat zowel over oorlog als over een grote liefde gaat. Gewoon een fantastisch mooi boek.

Weer een prachtig boek van Pauline Slot.
Het begint vrolijk met de opbloeiende liefde tussen Henk de Fluiter en Bep in het Den Haag van de jaren 20 van de vorige eeuw.
Ze trouwen in 1926.
Henk krijgt, als gepromoveerde bioloog, in 1934 een aanstelling in Nederlands-Indië bij Soerabaja op Oost-Java.
Ze krijgen 3 dochters.l
Halverwege slaat de stemming totaal om met de komst van de Japanners eind 1941.
Henk wordt als soldaat gevangen genomen wordt al gauw op transport gesteld naar kampen in Thailand.
Bep belandt met de drie meisjes in wisselende kampen op Java.
Honger speelt een grote rol in hun leven onder de Japanse overheersing.
Na de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945 lijkt gezinshereniging nabij.
Maar dan breekt de zo mogelijk nog ergere periode van de 'Bersiap' aan (aug 1945 tot begin 1946).
De volkswoede van de vooral jonge Indonesiërs tegen hun voormalige koloniale overheersers en hun Indonesische en Chinese sympathisanten.
Wat dan volgt is af en toe hartverscheurend.
Pauline Slot heeft zich als achternicht van Henk en Bep in de familiegeschiedenis verdiept en een prachtig , aangrijpend boek geschreven.
Zakdoekjes bij de hand houden!

Geschreven bij Soerabaja

De schrijfster neemt je mee naar de vooroorlogse tijd van Nederland en Indonesië en beschrijft de liefde tussen man en vrouw en de moederliefde aan de hand van de correspondentie. Een goed beeld krijg je van het leven in het voormalige Indië, een beeld van de Japanse bezetting en de ontberingen die Nederlandse vrouwen en hun kinderen moesten doormaken en een beeld van Nederlandse krijgsgevangenen die in Thailand en Birma gevangen zaten en moesten werken aan de beruchte spoorweg.
Je leest het boek in een adem uit met kippenvel, het ontroert je, het maakt je boos want 'waarom doen mensen elkaar die ellende aan".
Je realiseert je dat een oorlog doorwerkt op de generatie die erna komt, vergeten: nooit.

Veronique Hermans

Heb dit boek gelezen met een doos tissues naast me. Er zitten veel overeenkomsten in met het leven van mijn moeder die alleen met drie kinderen achter bleef terwijl haar man in Thailand gevangen zat. Onze geschiedenis eindigt alleen anders. Mijn moeder overleefde de oorlog maar haar man (vader van haar drie oudste kinderen) overleed tijdens zijn gevangenschap. Mijn moeder heeft er - ondanks alle problemen - alles aan gedaan om haar kinderen een mooie jeugd te geven. Diep respect.

Indrukwekkend boek, dat je letterlijk en figuurlijk niet loslaat. Ook als je geen verwanten hebt met een "Indisch verleden", wat ook voor mij geldt, weet dit boek je van a tot z te boeien. Fascinerend waargebeurd verhaal van een gewoon Nederlands gezin in Indië. Het greep me erg aan.

Indrukwekkend boek dat een beeld schetst van een vergeten periode

Zeer goed geschreven boek. Echt een aanrader! Hoort tot de klassiekers als Maria Dermout, Hella Haasse en Louis Couperus over de geschiedenis van Indonesie.

wat een verhaal het heeft mij bijzonder geboeid , in een adem uitgelezen en af en toe een traantje gelaten . mijn opa , de vader van mijn mammie was vlak voor de oorloog burgemeester van soerabaja . Mijn moeder , willy ,heeft ook in een een jappenkamp gezeten maar daar nooit over verteld , ik ben nu wat wijzer geworden . Ook mijn vader zat in een kamp , beiden zijn in indie geboren en getogen , ik in singapore , beide ouders zijn te vroeg overleden en ik heb nooit echt de kans gehad om hun te vragen hoe dat dan was allemaal . Dit boek heeft mij heel veel wijzer gemaakt , mijn nieuwsgierigheid is beloond , jaren later , nadat mijn beide ouders zijn overleden. ik ben pauline dankbaar voor het boek . wat kassian allemaal het was allemaal wel heel herkenbaar , mijn vrouw is indisch haar vader heeft aan de birma spoorlijn gewerkt zij gaat het boek nu lezen , bedankt !!!!!

Een interessant boek. Het verhaal is op meeslepende wijze verteld en je waant je even in een andere wereld. Zeker een aanrader!