Solitaire een thuis un de Namibische woestijn

Moose McGregor is op 18 januari 2014 overleden.

En het boek... tja moet je lezen. Als je in Namibië rondtrekt begrijp je waar Ton het over heeft. En doet je nadenken over hoe we hier met z'n allen in West-Europa al het mooie en goede aan ons voorbij laten gaan. druk, druk, druk,...

Mijn favoriete boek. De schrijver heeft gedurfd en gedaan waar iedereen wel eens naar verlangt. Het beschrijft hoe iemand alles achter zich kan laten, een nieuw continent ontdekt, z'n plek gevonden lijkt te hebben en het vervolgens moet verlaten o.a. omdat het gaat lijken op de drukte die hij ontvluchtte in Nederland.
Solitair is Solitair niet meer.
Ik ben er nooit geweest en zal er ook niet naar toe gaan, omdat ik geen aandeel wil hebben in de verdere teloorgang van de eigenheid die ooit was.

Een prachtig verhaal over het leven in het dagelijkse Namibië. Het is heerlijk vlot geschreven maar gaat ook diep, in de zin van; diepzinnig. Heerlijk om je even weg te wanen van de dagelijkse beslommeringen. Een aanrader!

Dit boek gelezen op aanraden van een reisgenoot tijdens de vakantie naar Namibie.
En je beleeft je vakantie nog een keer, dit boek is zo geschreven alsof je weer terug bent in Namibie. Erg herkenbaar maar ook met een lach en een traan.
Super kado voor de kerst.

Een vriendin raadde het mij aan toen ik drie weken geleden vertrok voor oa een bezoek aan Namibié. Het boek heb ik gelezen toen ik daar was. Geweldig! De stijl van schrijven en zijn gevoel van onrust en daar willen zijn; en je verdiepen in de mensen. Ook bij mij kriebelt het al zes jaar. Hij en de mensen/omgeving die hij beschrijft raakte me zo diep!

Vlot boek, je legt hem niet zo maar aan de kant, wij reizen dit jaar naar Namibië, en gaan Solitaire passeren, wij kunnen niet meer wachten om het te gaan bekijken.

Ik heb het boek in 2009 met veel plezier gelezen voor ik zelf naar Namibië ging. Eenmaal ter plaatse herkende ik veel. Bij Moose hebben we lekkere appeltaart gegeten, maar Moose vond ik niet echt vriendelijk. Er is ook nog een Café van der Lee, genoemd naar de schrijver. De zijn er nog en de oude benzinepomp en winkeltje ook, maar verder is alles wel veel moderner geworden. De bakkerij is heel modern en er is nu echt een tankstation met meerdere pompen. De woestijn is echter nog de woestijn en je kunt er heerlijk genieten van de stilte. Geen mobiele telefoon of tv en zelfs op de meeste plaatsen geen autoradio. Ik kan me heel goed voorstellen dat Ton een hele tijd in Namibië is blijven hangen. Het gevoel dat hij beschrijft in zijn boek herkende ik wel toen ik daar was.

Fantastisch boek dat de juiste sfeer van Namibië beschrijft. Geeft je zin om dadelijk te vertrekken.

Als je van plan bent om naar Namibië op vakantie te gaan, een aanrader om te lezen!

Onmisbaar, en heel interessant en boeiend als je op reis naar Namibie gaat!