De spiegelpassante 2 - De vermisten van Maneschijn

4,5/5
In de Vermisten van Maneschijn neemt Christelle Dabos je weer mee naar de prachtige en adembenemende wereld van de Arken. Het boek komt iets of wat traag op gang, maar dit behoort gewoon bij de charme van dit boek. Je kan jezelf helemaal verliezen in deze prachtige worldbuilding, de intriges van de adelstand en de gedachtenkronkels van Ophelia.
Dat ik een enorme fan ben van deze serie is geen geheim en ook in deel twee maakt Dabos mijn verwachtingen weer waar. Het hele verhaal is net als een bol wol die langzaam aan ontrafeld wordt. Alles in dit boek staat met elkaar in contact, maar je weet niet op welke manier het samenkomt. En ook de worldbuilding is in dit boek weer geweldig. Je maakt kennis met het pittoreske Zandoord, waar je ondanks alle schone schijn toch echt wel wilt vertoeven. Ook de personages zijn goed uitgebouwd en je leert Ophelia en Thorn steeds beter kennen. Hoewel Thorn stiekem nog steeds erg mysterieus is, but that’s why we love him. 
Kortom, ik kijk zo enorm uit naar deel drie want ik zit met enorm veel vragen. Dus, lieve uitgeverij, deel drie? Alsjeblieft? Misschien, morgen of zo?

Ik mocht wederom een deel van de Spiegelpassante serie van Christelle Dabos recenseren van LS Amsterdam ! Het duurde even, want begin dit jaar voelde ik me niet bepaald fantastisch, maar nu het beter gaat zit ik weer helemaal in de "leesflow".

Na het eerste deel kon ik uiteraard niet wachten op het tweede om te zien hoe het verder zou gaan met Ophelia en haar "IJzige Verloofde" Thorn! Ik vond het begin van deze een beetje traag, maar dat werd in de rest van het boek goed gemaakt.

De Vermisten van Maneschijn valt niet in een hokje te plaatsen: fantasy, young adult, romantiek, thriller, whodunnit en ook nog eens doorspekt met filosofische inzichten. De worldbuilding was wederom fantastisch, maar een eervolle vermelding gaat naar de ontwikkeling van (sommige) karakters. (Why oh why blijft Ophelia maar achter Thorn aanwaggelen? Het voelt toch een beetje fout) Brunhilde en Faroek nemen center stage en ook Ophelia maakt een behoorlijke verandering door. Ik hoop dat Ophelia in de volgende boeken steeds sterker in haar schoenen zal staan.

De intriges aan het hof zijn soms moeilijk bij te houden, maar aan het eind komt alles heel mooi bij elkaar. De vertaling was wederom chef's kiss en de cover ook prachtig! Ik kreeg al opmerkingen van mensen dat ze het kasteel graag wilden nabouwen in Minecraft..

Al met al een prima vervolg op de IJzige Verloofde, met soms cryptische passages en verwijzingen (je moet je hoofd er goed bijhouden).

Lees mijn volledige recensie op www.bookaddict.nl

Betoverd. Ik ben betoverd door dit tweede deel in de Spiegelpassante serie.

Pagina na pagina heb ik mij verwonderd. Over de illusies, de gebeurtenissen, de omgeving, de personages, maar bovenal door de prachtige complexiteit van het verhaal.

Want ‘De vermisten van Maneschijn‘ is niet zomaar een vervolg op ‘De ijzige verloofde‘. Nee, het is een tweede deel waarin meer duidelijk wordt. Er vinden ontwikkelingen plaats en er wordt meer informatie gegeven over iets dat veel groter is dan alle Arken bij elkaar.

‘De vermisten van Maneschijn‘ heeft mij gelukkig gemaakt. Christelle Dabos heeft alles in het verhaal verwerkt wat ik hoopte van dit tweede deel.

World building, ontwikkelingen, groei, verrassende wendingen en een super gaaf plot! Ik wil absoluut meer en ik kan niet wachten tot het derde deel verschijnt!

In De ijzige verloofde (2020), hebben we Ophelia leren kennen, Ophelia leeft op de kleine maar mooie ark Anima, samen met haar grote familie. Ze heeft een bijzondere gave, ze kan met haar handen de geschiedenis van voorwerpen lezen. Ook kan Ophelia door spiegels reizen, dat komt haar vaak van pas als ze voor een vervelend klusje staat, dan reist ze gewoon via een spiegel naar een betere plek. In dit eerste deel werd ze uitgehuwelijkt aan Thorn, een lid van het hof in de Hemelburcht op de ijzige ark Pool. Thorn komt haar halen en ze gaan hun verlovingstijd doorbrengen op die ark. Die verlovingstijd verloopt behoorlijk turbulent; door schade en schande leert Ophelia zich te handhaven aan het hof van Faroek, de familiegeest van de Pool.
In De vermisten van Maneschijn komt Ophelia er achter waarom Thorn zo graag met haar wil trouwen, dat heeft met haar gave als lezer te maken. Bij een huwelijk worden de familiegaven tussen man en vrouw uitgewisseld. Thorn zou daardoor ook voorwerpen kunnen lezen. Hét voorwerp van zijn aandacht is het boek van Faroek. Hij heeft dan ook met Faroek een overeenkomst gesloten dat hij dit boek gaat ‘lezen’ (zijn geschiedenis gaat achterhalen) om Faroek’s tanende geheugen op te frissen. Faroek op zijn beurt zou Thorn dan in de adelstand verheffen, iets waar Thorn blijkbaar erg op gesteld is. Ophelia gruwt ervan maar moet zich in haar lot schikken. De Doyennes, de leiders van haar ark, hebben haar immers aan Thorn beloofd. Intussen begaat Ophelia nogal wat foutjes aan het hof, dat brengt haar en Brunhilde, de tante van Thorn, in een moeilijke positie. Ze komen rechtstreeks onder de bescherming van Faroek maar of dat nou zo veilig is?
Gelukkig heeft ze ook wat medestanders aan het hof zoals Archibald, de Ambassadeur en lid van het Web. En ook Reinaart, een vriend die ze eerder op de Pool heeft leren kennen, staat haar weer met raad en daad bij. Ophelia beleeft in dit tweede deel weer heel wat avonturen, haar persoonlijkheid wordt sterker, ze is niet meer het jonge en naïeve meisje uit De ijzige verloofde. Dat is ook hard nodig want aan het hof verdwijnen een paar belangrijke figuren nadat ze dreigbrieven hebben ontvangen. Ook Ophelia ontvangt er een paar, ze zijn niet ondertekend maar ‘God wil haar niet aan het hof’. Wie is die God en waar zijn de ontvoerde mensen?
Thorn stuurt haar naar een veilige plek ver van de Hemelburcht, hij is bang dat Ophelia anders haar huwelijksdag niet levend haalt. Ze wordt naar een kuuroord gestuurd en daar opgewacht door haar voltallige familie die ruim voor het huwelijk vanuit hun ark Anima naar de Pool is vertrokken. Thorn is de grote afwezige, hij is té druk met zijn werk, zegt hij…
Maar Ophelia laat zich niet afschepen, ook in dat kuuroord gaat ze op zoek naar antwoorden op de vele vragen die ze heeft. Antwoorden die haar in groter gevaar brengen dan dat ze zich beseft.
Wat een mooie wereld heeft Christelle Dabos geschapen! In het eerste deel hebben we al gehoord over de arken die na de Breuk van de wereld zijn ontstaan. Aan het hoofd van iedere ark staat een onsterfelijke familiegeest. Elke familiegeest beschikt over een boek maar tot nu toe is niemand in staat geweest om zo’n boek te lezen, ook de familiegeesten niet. In dit tweede deel leren we de Pool nog beter kennen met de heersende clans. Maar er zijn ook clans die verbannen zijn uit de Hemelburcht, waar zijn ze gebleven en wat is hun rol op de Pool? En wie heeft het gemunt op Ophelia? Om antwoord te krijgen op die vraag moet je toch echt dit tweede deel lezen. En om het verhaal goed te kunnen volgen raad ik je aan om ook deel een, De ijzige verloofde te lezen. Want hoewel de auteur keurig begint met ‘Herinneringen aan deel 1 De ijzige verloofde’, zou je het verhaal echt tekort doen door met die herinneringen genoegen te nemen. Tot nu toe zit de hele reeks geweldig in elkaar, deze bijzondere wereld wordt steeds verder uitgebouwd evenals de personages met in het bijzonder Ophelia en Thorn.

Wederom zat ik in een film die voor mijn ogen afspeelde met elk woord dat ik las. De twists, dat einde, de wereld, de personages, ik hou van deze serie. Hoe complex ook, dankzij Dabos leest het super snel en vlot en is instant happiness het key-woord als ik aan deze boeken denk én dan vooral dit tweede deel. (Meer op www.Alexs-books-and-socks.com)

Deze recensie bevat spoilers als je het eerste deel, De ijzige verloofde, nog niet hebt gelezen.

De vermisten van Maneschijn is het tweede deel van De Spiegelpassante-serie van Christelle Dabos. Dabos hanteert een formele, ietwat stijvere schrijfstijl en deze had invloed op mijn leeservaring. Ik merk dat ik hier maar moeilijk aan kan wennen en dat mijn gedachten gemakkelijk afdwalen.

Na het lezen van eerste boek was ik gecharmeerd door de unieke en gedetailleerde fantasiewereld die de auteur gecreëerd heeft. De details zorgen ervoor dat het lijkt alsof het verhaal zich als een film in je hoofd afspeelt. Ik was benieuwd hoe het avontuur van Ophelia en Thorn verder zou gaan. Maar tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat ik van De vermisten van Maneschijn minder genoten heb. Het verhaal heeft me minder weten boeien dan zijn voorganger door een tekort aan spannende gebeurtenissen en plot twists, deze kwamen in dit dikke boek eerder sporadisch aan bod. Alle spanning leek te zijn opgespaard voor laatste hoofdstukken, want het verhaal heeft een krachtig en explosief einde.

Een sterk punt in dit verhaal is de positieve karakterontwikkeling van Ophelia. Het verlegen, teruggetrokken en stille meisje durft nu haar stem laten horen, haar eigen pad te kiezen en risico’s te nemen. Ze ontpopt zich tot de heldin van het verhaal, maar Ophelia is nog steeds wel haar charmante en onhandige zelve.
De onderlinge relatie tussen Thorn en Ophelia daarentegen maakt maar weinig vooruitgang. De band komt heel traag op gang en daardoor blijf ik wat op mijn honger zitten. Deze verhaallijn mocht wat meer pit bevatten.

Opnieuw is er veel aandacht besteed aan de worldbuilding. Het unieke en goed doordachte concept van de arken kwam al gedetailleerd aan bod in het eerste boek, maar het wordt nu nog een beetje uitgebreid. Om het ons gemakkelijker te maken is er vooraan in het boek een schematische voorstelling van de Hemelburcht voorzien om ons wegwijs te maken.
Een interessante, nieuwe plek waar we mee naartoe worden genomen is badplaats Zandoord, één van de weinige plekken op de ark waar je tot rust kan komen. Hier vindt ook de reünie met Ophelia’s familie plaats.

Kortom, de Spiegelpassante-serie is een originele en unieke serie die je een kans moet geven. Ik heb nog maar weinig negatieve recensies gelezen, wat maakt dat ik misschien wel de uitzondering op de regel ben. Wie weet word jij wel tot over je oren verliefd op dit verhaal!

Graag wil ik uitgeverij Luitingh-Sijthoff bedanken voor het recensie-exemplaar.

Geen min punten ! Geweldig fantasie wereld die je adem beneemt!!

Een heel origineel verhaal. Een waardige opvolger van deel 1, spanning en intriges en boordevol magie. Het lezen meer dan waard. Deze serie mag je zeker naast Harry Potter en Noorderlicht-trilogie plaatsen, je zou wensen dat je dezelfde magie had als het hoofdpersonage Ophelia. Het is een wereld waar je op slag verliefd op wordt

Dit boek begint gelijk met een korte samenvatting over wat er in de IJzige verloofde is gebeurd. Hierdoor zit je gelijk weer in het verhaal.

Door de schrijfstijl van Christelle voelt het op je met de personages mee neemt. Ze weet haar werelden tot in het kleinste detail te beschrijven.

Ophelia doorgaat in dit boek een grote groei. Weg is het kleine, bange meisje uit het begin van de IJzige verloofde. Daarvoor in de plaats zien we een jonge vrouw die zelf haar leven niet door anderen wil laten bepalen en haar eigen weg gaat.

Het plot van dit boek wordt voornamelijk voortgedreven door een mysterie. Hierdoor zat er weinig actie in dit boek, hierdoor voelde de verhaallijn voor mij wat vlak aan. Zelf ben ik meer fan van boeken met wat meer actie in het plot, wat ervoor zorgt dat ik op het puntje van mijn stoel blijf zitten.

De wereld die Christelle heeft weten te creëren in deze serie vind ik fascinerend en uniek. Ik heb nog nooit een boek gelezen wat zich afspeelt in deze setting. Naar mate het verhaal vordert leer je meer over de geschiedenis van deze wereld en hoe complexs alle arken zijn.

Het einde van het boek had ik niet zien aankomen en maakt mij nieuwsgerieg naar het vervolg op dit boek.