Spoo Pee Doo

Het enige dat ik leuk vond aan dit boek: was de titel, dat ik het cadeau kreeg van Hebban en dat ik voor het eerst iets kon lezen van de veelgeprezen Dimitri Verhulst. Op DWDD komt hij goed bij mij over. Na lezing van dit boek is mijn interesse gesmolten als sneeuw in de zon.
Wat ik wel knap vond is dat Dimitri zich volledig heeft kunnen inleven in iemand -die al het goeds in het leven vergooit en dat deelt met andere trieste ontspoorde Spoo Pee Doo-ers- en de sfeer van dat ontmoedigende leven op papier heeft kunnen overbrengen.
Misschien dient dit boek als schrikbarend voorbeeld, maar er lichten geen raakpunten in mij op, ook niet op symbolisch niveau.
Ik richt me liever op inspirerende, aanmoedigende, opwekkende boeken, die mij aan het denken zetten over een beter leven. Nee, Dimitri is duidelijk niet mijn soort schrijver. Dat weet ik nu.

Heeft Dimitri Verhulst over dit boek nagedacht? Of is het een samenraapsel van menig verdronken avond? Het boek leest alsof het geschreven is op een lange avond en nacht stappen. Dit boek is niet mijn stijl. Het doet goedkoop aan en de hoofdpersoon irriteert me. Een man zonder ruggengraat, die anderen becommentarieert alsof hij er boven staat, die ziet zonder te zien. De drank, zijn saffies en lege babbelpraat op de voorgrond, terwijl op Schiphol een aanslag met veel doden plaatsvindt. De wereld staat in brand, maar de hoofdpersoon leeft er langs, in een roes gesust, in nevelen gehuld, van de ene trappist of gin naar een sigaret en lege ontmoeting in een volgend café. De ontmoetingen blijven op afstand, de beschrijvingen zijn rauw en ranzig. Soms is het taalgebruik verrassend met herhalende klanken of rijm. Terwijl in dit boek niets is, zoals het zou moeten zijn, echoot dit boek tegelijkertijd een werkelijkheid die er wel degelijk is.

Spoo Pee Doo – Archie Shepp; jazz-song over (vermeende) vrijheid

Niet uitgelezen, normaal groot fan van Verhulst, maar dit boek doet me niets.

Een fantastisch boek in een stijl die je zou verwachten van Verhulst; lichtelijk vulgair met een vleugje cynisme. Het daadwerkelijke onderwerp van dit verhaal, namelijk hoe men omgaat met berichtgeving over en dreiging van terrorisme, komt pas relatief laat aan bod (rond 2/3e van het boek). Aan de ene kant jammer dat hier meer aandacht aan had kunnen worden besteed, maar aan de andere kant heeft het onderwerp zo wel een soepele intrede gemaakt.

Het liefst lees je dit boek in één avond uit, en ik kan het aan iedereen die nog twijfelt ten zeerste aanbevelen!

Hoe actueel kan een roman zijn?

Spoo Pee Doo

Over de botsing tussen godsdienstfanatisme en vrijheden, vanwat dan ook.

Dimitri Verhulst schreef er een roman over: 'Spoo Pee Doo'.
Hebben we onze monsters zelf gevoed? De urgentie aan antwoorden en oplossingen kan niet worden ingelost. Maar, in alle machteloosheid misschien, we kunnen de aanslagen van gruwel beantwoorden met aanslagen van schoonheid, aanslagen van literatuur. De inkt moet vloeien, omdat ook hem de droogte dreigt te worden opgelegd. Over de botsing tussen godsdienstfanatisme en vrijheden, van wat dan ook.

De titel van deze roman 'Spoo Pee Doo' is de titel van een lied van Archie Shepp.

I'm free at last
Don't know how I got here
All that's happened is past

My spirit's free
with the sky over here
and the wind touching me

De hoofdpersoon in deze roman is Vannolle, een veertiger die een aantrekkelijke vrouw thuis achterlaat om een paar glazen gerstennat tot zich te nemen met een aantal vrienden. Hij neemt zich meteen voor dat hij vanaf de dag daarna minder gaat drinken, roken en al het andere dat hij graag doet.
Hij doet die dingen omdat hij denkt dat een mens zich door te zoenen, drinken en zingen kan wapenen tegen angsten, zoals de angst voor de dood door aanslagen.
Maar ook pissen (Pee) hoort bij het leven; het kan op diverse manieren gebeuren, zoals hij ook duidelijk beschrijft.
Als een mens iets vaak genoeg herhaalt, wordt het wellicht de waarheid; 'Gadogado is een bijzonder voedzaam blaadje sla.'
Zo werkt dat ook met zeggen dat je stopt met roken, drinken en…

Verhulst begon aan deze roman na de aanslagen in Parijs maar hij voelde de noodzaak om het boek te voltooien onhoudbaar worden na de aanslagen in Brussel.
De hoofdstukken zijn chronologisch, het verhaal is in de ik-vorm geschreven en we volgen Vannolle gedurende een dag in zijn leven.
Wat me onder meer opgevallen is dat Verhulst heel nonchalant het woord 'bataclan' in een zin heeft verwerkt.
'Je was nog een groentje met gladde kaken toen jij hier voor het eerst over de vloer kwam en vele essentiële hangspelers heb jij dan ook voor het eerst in deze kleine tempel gehoord: The Sidewinder van Lee Morgen, Oliver Nelson met The Blues and the Abstract Truth, de hele bataclan.'
Een van de aanslagen terroristische aanslagen in de avond en nacht van vrijdag 13 november 2015 vond plaats in Theater Bataclan in Parijs.

Verhulst laat ons met 'Spoo Pee Doo' duidelijk zien dat we tegenwoordig vaak slechts na-apers zijn. We zien waar het gevaar vandaan komt, weten dat onze buurman dat ook weet maar durven onze mening niet hardop verkondigen omdat we bang zijn dat het nadelige gevolgen voor ons persoonlijk kan hebben. We gaan liever feesten als verzetsdaad.
Negen maanden later volgt dan een geboortegolf.

En de angst voor de onzichtbare vijand groeit en groeit...

Aanslagen in Parijs. Wat doe je? Aangeslagen de berichtgeving via de verschillende kanalen over je heen laten komen, of vier je het leven met sigaretten en voldoende alcohol? Dimitri Verhulst viert het leven en beschrijft dit in virtuoze zinnen. Dat hij en passant de liefde verklaard aan de drank der kampioenen, de gin tonic zal voor sommige lezers reden zijn om juichend naar de koeling te lopen voor een volgend glas. Vuist in de lucht. We leven nog!

Proost.

Wat ik zo bewonder in de schrijver is dat hij moeiteloos van genre wisselt. Hoe hij in de hoofden van zijn personages kruipt, hoe hij ze beschrijft en schijnbaar achteloos drama, erotiek en humor met elkaar verweeft. Een boek van Verhulst boeit altijd. Het maakt niet uit waarover hij schrijft.