Steen op steen

Geschreven bij Steen op steen

De schrijver laat de hoofdpersoon van zijn boek, Szymek Pietruszka, plaatsnemen en laat hem het verhaal over zijn leven vertellen. De schrijver valt hem nergens in de rede en geeft de vertelling alle ruimte. Szymek is niet geheel onvoorbereid en weet al dat zijn verhaal in hoofdstukken verteld gaat worden maar neemt vanaf het begin de ruimte om van het hoofdthema weg te dwalen.
Wat volgt is een vertelling over het bestaan op het Poolse platteland gedurende de levens van drie generaties Pietruszka.

Als een wervelwind komt het verhaal over de lezer heen gewaaid en vanaf de eerste bladzijde gaat het de lezer benevelen. Navertellen is geen optie, en de onderwerpen die beschreven worden moet je als verrassing voor nieuwe lezers bewaren.
Wie zijn boek ‘Over het doppen van bonen’ heeft gelezen, zal weer worden betoverd door de stroom van verhalen, die in dit boek eindigen in een monumentaal slotakkoord:
………...‘Ze zeggen: waar de mens is geboren, daar is de aarde zijn wieg. En de dood legt je er als het ware alleen in terug. En ze wiegt je, tot je weer ongeboren bent en niet verwekt’.

Een boek om met eerbied en ontzag te lezen: je hebt een meesterwerk in de hand.

Geschreven bij Steen op steen

De oude boer Szymon Pietruszka vertelt in dit boek zijn levensverhaal. Op het eerste gezicht is hij een simpele boer. Geboren in een arm gezin met 3 broers, Michal, Antek en Stasiek, is hij uiteindelijk degene die de boerderij overneemt van zijn ouders omdat Antek en Stasiek naar de stad zijn getrokken en er met Michal iets onduidelijks aan de hand is. Szymon voelt zich verantwoordelijk voor en verbonden met de aarde. Gaandeweg komen we erachter dat de kreupele boer (hij is bijna zijn benen verloren toen hij de snelweg over wilde steken met zijn paard en wagen) vroeger militair (luitenant), partizaan, kapper, ambtenaar (van de burgerlijke stand) en algemeen erkend charmeur en dronkenlap geweest is. Hij heeft aan de ene kant veel bezwaren tegen de katholieke kerk, aan de andere kant smaakt hem niets beter dan gewijde eieren voor Pasen. En verder is hij bezig om een grafkelder voor zijn familie (die hij grotendeels niet meer ziet) te bouwen, wat hem in contact brengt met de communistische bureaucratie in Polen: hoe praat je 8 kuub cement los bij de burgemeester? Door hem te laten praten... En deze ruwe bolster heeft een hele blanke pit: tijdens zijn 2-jaar durende verblijf in het ziekenhuis na zijn ongeluk krijgt hij een band met een medepatiënt, die advocaat was. Als de man op sterven ligt vertelt hij hem een prachtig verhaal over hele lieve konijntjes om het sterven te verzachten...

Een heel mooi boek dat de hardheid van het eenvoudige boerenbestaan, de bizarre wendingen onder het communistisch regime en het leven in een klein simpel dorp op de rand van het bestaansminimum beschrijft in hoofdstukken met veelzeggende namen als "de weg", "de grond" en "moeder".

Geschreven bij Steen op steen

Het is het derde boek van Mysliwski dat ik gelezen heb. Voor mezelf is hij de ontdekking van de afgelopen maanden! Prachtig geschreven, soms tragische soms weemoedige verhalen over de boer en zijn gehechtheid aan de grond, over het brute, harde en eenvoudige boerenleven van pakweg 50 jaar geleden, met veel humor verteld en soms echt grappig. Op een meesterlijke manier weeft hij de tijd van toen en nu door elkaar, met humor, cynisme en liefde. Wat een verteller!
"Er is geen rust meer in ons dorp. Alleen maar auto’s, auto’s, auto’s. Alsof ze enkel voor de auto’s die weg hebben aangelegd en ze de mensen zijn vergeten. Leven er nu nog alleen maar auto’s op deze wereld? Misschien dat er ooit een tijd komt dat er geen mensen meer zullen zijn, alleen nog maar auto’s. En laat dan die secreten elkaar naar het leven staan. Laten ze desnoods oorlog voeren, ergere dan die door mensen worden gevoerd. Laten ze elkaar haten, opvreten, vervloeken. Totdat er misschien een God van de auto’s verschijnt, die daar vertoornd over zal raken en de hele mikmak zal verzuipen."
Geweldig!

Geschreven bij Steen op steen

Mooi boek, goed geschreven monoloog over het leven op het platteland, maar echt nergens saai en met veel humor. Langzame toon. Erg mooi.