Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd Hoe je stervenden begeleidt op hun soms zo moeizame weg naar de dood

Geschreven bij Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd

Hans Stolp is rijkelijk vertegenwoordigd in mn boekenkast, maar nee, deze uitgave had ik wel kunnen lenen bij de bibliotheek i.p.v. zelf aan te schaffen
Hans verwijst zo ontzettend vaak naar Elisabeth kubler Ross, en voegt zo bitter weinig van zich zelf toe in dit boek, dat helaas ik het erg vind tegen vallen, ik had hier echt meer van verwacht.
Mn advies is; pak meteen n boek van Elisabeth Kubler Ross, via Bol.com, i.p.v deze versie van Hans Stolp.

mooi eenvoudig boekje bescherven doo r hans stolp zodat je begrijpen wat er kan gebeuren i s in de stervensfase van iemand voor zowel de leek als deskundige maar ook de stervende zelf

Geschreven bij Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd

Doodgaan. Dat heeft tijdenlang ver bij mensen vandaan gestaan. Verder dan het in bv de Middeleeuwen stond. Iedereen kan betergemaakt worden. Toch?
.
Review van “Wat gebeurt er als je doodgaat?” en “Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd”, beide geschreven door Hans Stolp.
.
In Veldhoven, waar de werkgroep “Er is meer...” al sinds jaar en dag lezingen organiseert waar ze sprekers heenhalen die deskundig zijn mbt ‘iets dat verder dan het alledaagse gaat’, heb ik Hans Stolp meer dan eens horen spreken. Als ik daaraan denk, zijn de eerste woorden die bij mij bovenkomen: zachtaardig, luisterend, moedig, onderzoekend en ordenend. Hij gaat uit van een christelijke basis en dat is niet helemaal mijn uitgangspunt in het leven, dus boeken van hem had ik nog niet eerder gelezen. (Behalve dan “Aan synagoge, kerk en moskee voorbij”, “Luister aljeblieft! De 10 heilige wetten van communicatie” en “Waarin Islam en Christendom verschillen, een stap naar dieper inzicht”)
.
Wie, zoals ik, mensen die al sinds WW2 met oorlogstraumata in hun rugzak lopen, begeleidt bij het terugvinden van zichzelf, zingeving, Levensblijheid en bijstaat in het zo min mogelijk last hebben van kwalen die later bovenop de diep in henzelf begraven ptss terecht gekomen zijn, komt, mede gezien de leeftijd van deze mensen, onherroepelijk tegen, dat er cliënten doodgaan.
Ze overlijden niet van het ene op het andere moment. Meestal niet tenminste. Er gaat veelal een proces aan vooraf, waarin hun band met de aarde en het leven dunner, transparanter wordt. Waarin ze soms al even op bezoek lijken te gaan in de Andere Wereld.
Wat mij daarbij telkens opvalt, is dat naarmate ze de pijnen die ze in hun leven opgedaan hebben meer kunnen loswikkelen en op laten lossen, angst voor het sterven transparanter wordt en verdwijnt.
.
Boeken als het Tibetaanse Dodenboek en het Egyptische Dodenboek en andere niet-christelijke boeken over sterven(sbegeleiding) heb ik gelezen, veel herkenning gevonden in de idee dat geboren worden, leven en sterven bewustzijnsstadia zijn.
.
Om de chtistelijke achtergrond vond ik het nogal een uitdaging om deze boeken van Hans Stolp te lezen. Ik heb ze gelezen. En… de ergens verwachtte dogmatische laag van christelijke ideeën waaraan menselijke ervaringen aan- en ingepast worden, die was er niet. Helemaal niet. Wat een opluchting, dat er zo open-minded gekeken wordt naar wat mensen ervaren, voelen en meemaken, helemaal losgezongen van wat ze eventueel ‘zouden behoren mee te maken en te ervaren’.
.
Hij legt ervaringen van mensen van nu naast die van mensen van vroeger, die hun ideeën, ervaringen en gevoelens opgeschreven hebben. Het esoterisch Christendom en andere culturen worden naast elkaar gelegd, waaruit valt op te maken dat gelijksoortige ervaringen en waarnemingen in verschillende culturen slechts een andere naam hebben gekregen, maar wezenlijk, in essentie hetelfde zijn.
.
Dat het overal en vooral gaat om in liefde elkaar vasthouden en in liefde elkaar loslaten en een stukje mee begeleiden voor de stervende, een stukje mee mogen ervaren voorbij de sluier voor de achterblijvenden, dat dat iets is van alle tijden en altijd. Ook van nu, in een tijd dat veel mensen stoer roepen dat bij de dood alles ophoudt. Want mensen merken dat als ze in liefde met een dierbare een stukje meelopen op die allerlaatste weg, dat het geen allerlaatste weg is. Ja, hier in dit leven, maar voorbij de sluier begint er voor de stervende een heel nieuw leven, als was hij/zij een boreling.
.

Geschreven bij Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd

Dit kleine, makkelijk in de hand liggende boekje, vind ik een aanwinst voor degenen die in contact staan met mensen in de palliatieve fase maar zeker ook voor geïnteresseerden in het onderwerp. Nadenken over het leven, sterfelijkheid, de laatste fase, de dood en een eventueel leven na de dood zijn existentiële vragen van de mens.
Hans Stolp spreekt in dit boekje voornamelijk vanuit het esoterisch christendom en spreekt als zodanig uit dat de dood niet het einde is, wel van het fysieke lichaam, maar dat met het afleggen van het fysieke lichaam de geboorte plaatsvindt van de Geest.
Stervensbegeleiding is zo ook geboortebegeleiding…
Hij omschrijft de dood als een overgang of doorgang naar die andere kant. Hij gebruikt mooie omschrijvingen als; `het land aan de overkant, de lichtwereld, de wereld van de geest.´
Hij vertelt dat in het esoterisch christendom gesproken wordt over drie lichamen; het fysieke en twee geestelijke lichamen; het etherische en het astrale lichaam (ook wel de Ziel genoemd). We dragen ook de Geest in ons (ons Goddelijke, hogere Zelf).
Hij neemt ons mee in de palliatieve terminale fase en wat de stervende meemaakt tijdens het sterven zelf en vlak erna…
Als je niet bekend bent met deze materie is dit een pittige kennismaking en zal je deze stof wellicht een paar keer moet herlezen.
Met de huidige ontkerkelijking zien meer mensen de dood als een einde. De vraag naar euthanasie neemt toe want het eigen beslissingsrecht van de mens is een hoog goed. Waarom zou je het lijden laten voortduren? Euthanasie wordt veelal gezien als een daad van barmhartigheid. Hans Stolp gaat hier dieper op in en pleit voor ook een andere zienswijze met betrekking tot de discussie van euthanasie. Immers, in het esoterisch christendom, wordt ons lijden niet als zinloos gezien, maar behoort tot de lesstof die ons in dit leven wordt voorgelegd. Lesstof die ons wil helpen om te groeien in liefdeskracht.
Hij haalt regelmatig Elisabeth Kübler- Ross aan (Zwitsers-Amerikaanse psychiater, 1926 – 2004). Zij is beroemd geworden om haar pionierswerk rond stervensbegeleiding en de verschillende fasen van rouwverwerking. Zij geeft aan: `De laatste lessen die mensen eventueel leren in hun hoe dan ook kortstondige bestaan zijn die welke zij ervaren rond het bewuste (en soms ook inderdaad langdurige) stervensproces. Het is immoreel deze ervaringen, waaraan mensen soms meer inzicht en vermogens tot liefde en wijsheid opdoen dan aan hun hele voorgaande leven, aan iemand te ontnemen.´ Blz. 129/130.
Bij een goede palliatieve zorg neemt de vraag naar euthanasie af.
Hans Stolp houdt overigens geen pleidooi tegen euthanasie maar trekt het onderwerp breder vanuit het esoterisch christendom maar ook vanuit bijvoorbeeld het boeddhisme.
Al met al een interessant boek, een boeiend onderwerp en met alle noten achterin kun je nog veel meer lezen aangaande dit onderwerp.

ik kan hier toch heel wat uit leren , voor mijn (vrijwilligers)werk als begeleider van stervenden. zoals steeds bij de boeken van Hans Stolp : een aanrader!

Het boekje gaat over hoe je stervenden kunt begeleiden op hun soms zo moeizame weg naar de dood. Natuurlijk is het belangrijk om te weten door welke stadia stervenden heengaan. Maar van beslissende betekenis bij de begeleiding is vooral de eigen opvatting over de dood.
Wie gelooft dat de dood het einde van de mens is, zal bijvoorbeeld gemakkelijk euthanasie adviseren. Waarom zou een mens meer moeten lijden dan nodig is?

Geschreven bij Stervensbegeleiding in een nieuwe tijd

verdiepend, bredere kijk op sterven