Teatro Olimpico Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Mijn verwachting was hooggespannen n.a.v. de recensie die ik las in NRC. De teleurstelling was groot, ik heb geen moment een lach moeten onderdrukken, integendeel, de eentonigheid en saaiheid van het verhaal is slaapverwekkend. Al na enkele bladzijden wordt duidelijk wat er aan de hand is en hoe dom de hoofdrolspelers bezig zijn. Misschien ben ik te weinig bekend met de toneelwereld, maar dit boek geeft mij voorlopig ook geen aanleiding om me daar verder in te verdiepen.
Toen ik halverwege was ben ik maar gaan doorbladeren, want het was steeds maar dezelfde verwarring en domheid. Wat is daar leuk aan?

Geschreven bij Teatro olimpico

Teatro olympico is een geestig boek dat verhaalt over het organiseren van Nederlands theater in Italie door twee amateur theatermakers, maar het is geestigheid van de soort waarbij je ook medelijden krijgt met iedereen in het boek.
Er zijn recensies van Arnold Heumaker (zie bazarow) en Sebastiaan Kort (NRC) die wijzen op de eerdere boeken, op de stichting Rousseau waarmee de schrijver t Hart met Hein de Graaf in Friesland probeerde theater te maken, en op de in het boek doorademende afkeuring van het evidentie theater van Samuel Beckett.
Bij de recensie van Kort staat wat t Hart er zelf over zei: - Ik wilde in de roman uit de doeken doen hoe je als theatermaker, of als schrijver, voor elkaar probeert te krijgen wat je maken wilt. Hoe kom je aan geld? Hoe werkt het in de subsidiewereld? Tegen welke praktische problemen loop je aan als je iets bedacht hebt ?- . Dit onderdeel komt in het boek ruimschoots aan bod.
De interessantere onderdelen (de verwijzing naar bijv Jean Starobinski over Rousseau) worden door het verhaal eigenlijk weggedrukt, hier zou wat tegenwicht nodig zijn geweest.
Zou je kunnen zeggen dat het Teatro Olympico in Vicenza (de reden dat ik het boek kocht na er te zijn geweest) toevallig hier in het boek opgenomen is ? In het boek is het iemand die namens dit theater de stichting Rousseau in Nederland vraagt om hun theater stuk daar op te voeren tijdens het Festival Rousseau. Dat Aristoteles een plaats onder de beelden in het theater krijgt en Socrates niet, is niet zo vreemd lijkt me, hij schreef de Ars Poetica voor de Griekse tragedie en Socrates niet. Ontsnappen aan Aristoteles was er niet bij in de Renaissance.
En Rousseau? Het lijkt hier een conversation piece geworden, iets om over te hebben, met het hele theater decor. Die leegte is ook jammer, al is de ik persoon Kees er af en toe wel gepassioneerd over, als de rest van de personen maar niet snapt wat de essentie is van Rousseau. De ideeen van Rousseau worden hier echter ook niet weerlegd of echt besproken, in plaats daarvan worden enkele andere bronnen genoemd als je meer wilt weten, zoals Karel Doorman. Hier is de lezer toch wel wat onderschat, of overschat dat kan ook. Het gaat in het boek zelf echter hooguit over de persoon Rousseau en waarom juist hij in de geschiedenis overgeleverd is aan de moderne tijd. Voor dat onderwerp hoef je het boek dus niet te kopen.

Geschreven bij Teatro Olimpico

Geweldige beschrijving van mensen die het talent hebben voortdurend de verkeerde beslissing te nemen.

Geschreven bij Teatro Olimpico

Het motto van dit saaie boek zou mogen zijn "het leukste vermaak is leedvermaak" . Ik ben nu halverwege en heb 1 keer flauwtjes kunnen glimlachen. Leedvermaak is mijn pakkie an niet. Één pluspuntje is de inzage die je krijgt in het achterbakse kunst / theater bedrijf. Maar dat wist ik al dat kunstenaars met hun grote , lees benepen egootjes elkaar het licht in de ogen niet gunnen.